A verdade é que hoxe remata un mes, sí, o mes de Decembro. E ainda que podería ser un mes máis, pois non o é. Porque decidimos que ó chegar ao 31 de Decembro volveríamos comezar con Xaneiro e diríamos que cambiamos de ano. Así que Decembro non é un mes máis, porque remata, e oblíganos a cambiar de ano.
Cando comezamos un novo ano, todo se ve diferente, como si o movemento das agullas do reloxo fose diferente ó do resto de días.
Coa entrada do novo ano, a maioría da xente que logra sobrevivir sen atragantarse coas uvas, ve por diante 364 días que poden ser marabillosos. 364 días, son moitos días! Polo que pensamos: "este ano vou facer tantas cousas!". E poñémonos a decir propósitos de ano novo que en realidade acabarán sendo, a maioría deles, outros tantos despropósitos a final de ano.
Ainda que non sempre pasa iso, nin con todas as ideas que enchen a nsoa cabeza o día 1 de Xaneiro. Hai veces que se cumplen, que se loita por eles e acabas con certo grao de satisfacción, de pasar un ano máis da túa vida coa idea de que vas polo bo camiño.
Un ano da para moito e pasa moi rápido.
Foi un ano que comezou con grandes expectativas, veremos que expectativa deixa a última noite deste 2010.
Nun ano podes aprender e descubrir moitas cousas, ilusionarte e desilusionarte con xente e proxectos, vivir novas sensacións e repetir outras que che gustaron en ocasións pasadas. Coñecer xente nova e non deixar de lado a aqueles cos que sempre estiveches.
Foi un ano de despedidas. De despedidas temporales a outros países, pero sabendo que máis adiante habería un reencontro. Despedidas tamén onde xa nunca máis nos volveremos atopar na faz da terra , pero que día a día seguen presentes en nós.
Conseguín grandes logros ainda que non alcanzase o máis grande de todos, pero moitas veces dixen que as cousas pasan por algo e por si non o recordaba, teño grandes persoas ó meu lado que mo fixeron recordar, por iso se chaman irmáns.
Logrei presentarme a concursos literarios polo apoio de xente que é importante na miña vida, e é desa xente da que me importan as súas ideas e opinións, as do resto...tan só as respeto.
Tamén dixen que os bos perfumes veñen en frascos pequenos e estou segura ao 100% de que disfrutei de cada pequeno momento e das grandes risas que este 2010 me permitiu vivir. E que me permitiu vivilas ata o último momento pois ainda a día 29 tiven un reencontro ESFero con carácter vertebrativo que como si de auga de maio se tratase fixo que me rise e desafogara tensións que había uns días gardaba dentro de min. Porque ainda que me agobiei con determinadas actividades sigo tendo claro o por qué son VOLUNTARIA nunha ONG: porque cada momento que vivo e cada actividade que fago ó lado de cada un do resto de voluntarios faime vivir. E vivín tantos e tan gratos momentos ao voso lado que non o cambiaría por nada!! Fixestesme medrar, como persoa e como profesional e non sempre un é capaz de ver iso, nin de velo no momento axeitado. Porque fostes das persoas que estivestes nos bos e nos malos momentos que este 2010 me trouxo. En todos.
Momentos tristes nos que tamén reafirmei quen estaba ao meu lado e quen non. Sei que estiveron @s amig@s que realmente o están sempre e cos que desgraciadamente compartin estos momentos de maneira mutua. Pero sei que sempre estarán aí, e saben que sempre estarei aquí.
Porque hai conversas que comezaron hai anos nun pequeno pobo portugués e rematan practicamente ó mesmo tempo.
Conversas de sentimentos escondidos que saen á luz nunha calurosa fin de semana do mes de setembro, pero que despois te fan sentir mellor e che fan saber que non estás soa.
E conversas tontas, pero necesarias, que precisas compartir con alguén para sentir que estás aquí e non estás soa, e que teño a gran sorte de poder seguir tendoas cunha persoa que hai anos escollín para tan ardua tarefa e que despois de todo este tempo segue sen defraudarme.
Foi outro ano máis de vida de estudiante e días de facultade no que a imaxinación pode dar moito de sí e a compañía ainda moito máis por iso sendo estudiante de psicoloxía formas un grupo de jueves clínicos para poñerlle nome ás quedadas entre amigos para comer en tal día de semana e desestresarnos a base de chistes de grande calidade. E porque só sendo estudiante de psicoloxía e sen ter de pequena un amigo imaxinario es capaz de crealo en conxunto coma si dun trastorno psicótico compartido se tratase, chegando a dicir que hai probas de tal afirmación...
Un ano no que tras horas e horas de biblioteca reafirmei a amizade de alguén que nun inicio era unha simple compañeira máis e coa que finalmente acabo falando de practicamente todo e ata comendo palomitas sentadas nunhas escaleiras ficando para a pantalla da vida real e sen a cal o almorzo se verá diferente.
Tamén neste 2010 se remata a convivencia estudiantil, esta vez de verdade, pero non por iso deixaremos de vernos. Temos moitas, moitas razóns e motivos para reunirnos! Sexa cal sexa o punto de reunión. Da igual si é Vigo, Coruña ou Lugo, porque o que se formou nestes últimos 6 anos non creo que se poida olvidar.
É un ano no que teño que dar gracias a aqueles que dende diferentes partes do mundo, e sen ter que darme un baixón de tensión, vos acordastes de que tiñades unha amiga con coleccións raras e me trouxestes unha bolsiña de azúcre, porque fixestes que pasase dos 500, dos 1500 azucarillos...
Volvín facer o "meu" tramo corrrespondente do Camiño de Santiago nun ano que non se repetirá en 11 e vivín o "apóstolo" máis extraño de ningún ano, pero á vez satisfactorio.
Sigo sendo a que sempre desata os nudos e inevitablemente a irmá maior!
Foi un ano no que se me fixo ver que non perdín o meu encanto, pero no que desexei un bico que non chegou e abrazos que nunca chegarán.
Un ano no que sentín, no que me deixei levar algo máis do que o suelo facer, no que arrisquei e me lancei expresando o que sentía e no que ainda que sen chegar a perder non gañei todo o que esperaba. Pero tamén son consciente de que unha vez máis me reprimín e botei man do freno. Que sigo tendo problemas coa miña intelixencia emocional e que non levo ao mesmo nivel os dous tipos de intelixencias que hai neste campo. Que é certo que recoñezo os sentimentos dos demáis, que os comprendo, pero que sigo sen facerlle fronte e saber expresar os meus. Quizais esa sexa a razón de que o meu corazón volva estar case "baleiro" de sentimento á espera da conquista dalgún cabaleiro.
Sigo querendo tocar o piano e da forma que o fago, e máis ca nunca iniciar as clases de guitarra para o que xa dei o paso inicial. E ainda que dixen que non organizaría festival navideño remato o ano cos ensaios teatrais para o estreno do día 8, pero sigo aprendendo de cada un dos cativos que dirixo.
Si ben é certo que o destino ou o que sexa apretou un pouco, aprendín a valorar o que teño antes de perdelo ainda que ás veces resulta moi, pero que moi complicado.
Compartín vivencias extranxeiras acollendo de bo grao a francesa de intercambio dunha de miñas irmás sendo toda unha experiencia, unha grata experiencia!
Moitos quererán que acabe o ano xa, outros posiblemente non tanto, sobre todo os fumadores, parados, embarazadas, pensionistas e traballadores... pero queiramos ou non o ano remata e comeza outro. e só dependerá de nós a forma de vivilo. Para min comezan novas experiencias e de cada unha delas espero aprender.
Sintome orgullosa de cada unha das cousas que fixen e sigo facendo en cada frente que teño aberto e dando o máximo de min e conseguindo o que conseguín sen cerrar a porta a nada ainda que moitos pensen que debería cerrar algunha.
Ó 2011 só lle pido que me dea forzas para poder continuar coa vida. E ós que chegastes ata aquí na lectura e a todos os que vos atopedes representados nalgunha/s da/s miña/s palabra/s NON vos desexo un próspero e feliz ano novo, SÓ VOS DESEXO QUE O 2011 SEXA PRÓSPERO, porque de ser así viviredes grandes e felices momentos polo que estou segura de que será feliz...
E como sempre digo nestas datas... presinto que este vai ser un gran ano...
María
.
viernes, 31 de diciembre de 2010
martes, 28 de diciembre de 2010
.
Nunca pensei que ese día puidese chegar.
Si, é extraño.
Sentir que non queres colocar adornos? Non sentir o espírito do Nadal? Si antes era o que máis che gustaba!!
Sempre temín que chegase. E chegou. Sen saber cómo nin por qué. Pero chegou.
Non a aborreces, porque as persoas que aborrecen o Nadal é porque tiveron moi malas, pero que moi malas experiencias nesta época. Eu desexolle o mellor a todo o mundo para disfrutar desta época e gústame ver os seus sorrisos de felicidade. Pero simplemente este ano non habita en min ese espírito e a súa ausencia só me fai chorar...
María
.
Si, é extraño.
Sentir que non queres colocar adornos? Non sentir o espírito do Nadal? Si antes era o que máis che gustaba!!
Sempre temín que chegase. E chegou. Sen saber cómo nin por qué. Pero chegou.
Non a aborreces, porque as persoas que aborrecen o Nadal é porque tiveron moi malas, pero que moi malas experiencias nesta época. Eu desexolle o mellor a todo o mundo para disfrutar desta época e gústame ver os seus sorrisos de felicidade. Pero simplemente este ano non habita en min ese espírito e a súa ausencia só me fai chorar...
María
.
viernes, 24 de diciembre de 2010
Despois da lotería...
...Noiteboa e Nadal!
Hola a todos os lectores que día a día, unha vez á semana, ou de cando en vez, tedes a amabilidade de abrir este pequeno espazo que creei!
Para todos vós, esta entrada!
Nun día coma hoxe, e como o será mañá, só espero e desexo que o poidades pasar todo o mellor posible. Non sempre se pasa con quen se quere nin como se quere. Ben porque non estamos no noso fogar, ben porque esas persoas que esperábamos non poden vir, ou ben porque xa nunca máis estarán con nós. E sexa o primeiro ano que non están, ou sexan xa varios, sempre os recordamos, e son momentos tristes. Pero ainda así debemos facer que sexan unhas boas datas. Seguro que eles así o querían porque de estar con nós serían os primeiros en celebralas.
Debemos disfrutar dos que sí están para non lamentar despois tempo perdido. Así que a disfrutar da compañía que teñades!!
Para todos vós tamén deixo este vídeo co que unha das persoas máis grandes que coñecín nos últimos anos me felicita o Nadal...
...porque ano tras ano, as palabras repítense, pero as palabras só son iso, palabras. Sin embargo que sepades que o sentimento si que segue sendo o mesmo!
FELICES FESTAS!
FELICES FIESTAS
Bon Nadal
Zorionak
Merry Christmas
Joyeux Noël
Bon Natal
Frohe Weihnachten
God Jul
Hola a todos os lectores que día a día, unha vez á semana, ou de cando en vez, tedes a amabilidade de abrir este pequeno espazo que creei!
Para todos vós, esta entrada!
Nun día coma hoxe, e como o será mañá, só espero e desexo que o poidades pasar todo o mellor posible. Non sempre se pasa con quen se quere nin como se quere. Ben porque non estamos no noso fogar, ben porque esas persoas que esperábamos non poden vir, ou ben porque xa nunca máis estarán con nós. E sexa o primeiro ano que non están, ou sexan xa varios, sempre os recordamos, e son momentos tristes. Pero ainda así debemos facer que sexan unhas boas datas. Seguro que eles así o querían porque de estar con nós serían os primeiros en celebralas.
Debemos disfrutar dos que sí están para non lamentar despois tempo perdido. Así que a disfrutar da compañía que teñades!!
Para todos vós tamén deixo este vídeo co que unha das persoas máis grandes que coñecín nos últimos anos me felicita o Nadal...
...porque ano tras ano, as palabras repítense, pero as palabras só son iso, palabras. Sin embargo que sepades que o sentimento si que segue sendo o mesmo!
FELICES FESTAS!
FELICES FIESTAS
Bon Nadal
Zorionak
Merry Christmas
Joyeux Noël
Bon Natal
Frohe Weihnachten
God Jul
jueves, 23 de diciembre de 2010
Con sentidiño...
Só decir unah cousa moi clara: nestas datas, cada vez que collades o coche, tede todos os sentidos postos no que facedes, oprque si en causas e momentos normais é difícil a perda de alguén, nestas datas é terrible. Xa non polo que lle poida pasar á persoa que infrinxiu as normas, senón polos danos que pode causar...
María
.
FELIZ NADAL
María
.
FELIZ NADAL
miércoles, 22 de diciembre de 2010
Uno de esos días...
Hoy es uno de esos días en los que es mejor no levantarse.
Cuando eres capaz de despertarte y despejarte antes de que suene el despertador y sin tener que levantarte a una hora especial para hacer nada en especial, solo pueden pasar dos cosas:
Una, que sea un día estupendo.
Otra, que sea horrible. Y no horrible porque no te pasen cosas extremadamente malas, sino porque no te pasan cosas buenas...
Un día de esos en los que el mundo parece ponerse en tu contra, en los que necesitas dosis extra de cosas relajantes en tu vida para poder continuar. De esos días en los que un cúmulo de acontecimientos y recuerdos se juntan para hacerte ver el lado triste de la vida.
Uno de esos días en los que encontrar el pensamiento positivo hace que gastes demasiada energía luchando contra el negativo.
Uno de esos días en los que solo quieres pasear hasta un lugar lejano y olvidarte del mundo porque no sabes si pasear por ambiente navideño te ayudará a flotar o te hundirá aún más. No quieres que la gente te hable porque sabes que vas a contestar mal. Que no es un buen momento para que te pregunten "¿Qué tal?" porque no serías sincer@ si respondes "bien" cunado en realidad no estás para nada "bien".
Y solo en días como hoy los amig@s y l@s herman@s son las personas más necesarias de todo el universo.
En días como hoy sabes que los que te dicen que todo irá bien non son exactamente los que te ayudan aunque lo intenten, pero que los que dicen "o te levantas o te saco yo de una oreja" son los que te tiran el salvavidas...
María
.
FELIZ DIA DE LA BUENA SUERTE!
Cuando eres capaz de despertarte y despejarte antes de que suene el despertador y sin tener que levantarte a una hora especial para hacer nada en especial, solo pueden pasar dos cosas:
Una, que sea un día estupendo.
Otra, que sea horrible. Y no horrible porque no te pasen cosas extremadamente malas, sino porque no te pasan cosas buenas...
Un día de esos en los que el mundo parece ponerse en tu contra, en los que necesitas dosis extra de cosas relajantes en tu vida para poder continuar. De esos días en los que un cúmulo de acontecimientos y recuerdos se juntan para hacerte ver el lado triste de la vida.
Uno de esos días en los que encontrar el pensamiento positivo hace que gastes demasiada energía luchando contra el negativo.
Uno de esos días en los que solo quieres pasear hasta un lugar lejano y olvidarte del mundo porque no sabes si pasear por ambiente navideño te ayudará a flotar o te hundirá aún más. No quieres que la gente te hable porque sabes que vas a contestar mal. Que no es un buen momento para que te pregunten "¿Qué tal?" porque no serías sincer@ si respondes "bien" cunado en realidad no estás para nada "bien".
Y solo en días como hoy los amig@s y l@s herman@s son las personas más necesarias de todo el universo.
En días como hoy sabes que los que te dicen que todo irá bien non son exactamente los que te ayudan aunque lo intenten, pero que los que dicen "o te levantas o te saco yo de una oreja" son los que te tiran el salvavidas...
María
.
FELIZ DIA DE LA BUENA SUERTE!
martes, 21 de diciembre de 2010
"Mar libre"
"A historia dunha loita pola liberdade"
Alguén viu esta miniserie que se emitiu na galega tanto este martes coma o día 14?
Pois eu si.
Sempre hai que darlle unha oportunidade a determinadas emisións que fai a nosa canle autonómica, pois é unha maneira máis de contribuir á nosa cultura, é un punto máis que nos caracteriza como galegos.
Ésta tratábase dunha serie entre a ficción e realidade, e ainda que nun principio me desgustou un pouco (quizais porque tiña expectativas moi altas) a verdade é que hoxe ainda estivo bastante ben.
Transcorre no ano 1789, na costa galega arredor da industria da conserva da sardiña.Entre pescadores, intendentes e terratenentes van sucedendo as diferentes historias que viven os personaxes. Entre amores, loitas pola liberdade (de comercio e de expresión, liberdade de dereitos) e distintas linguas... Conviven na mesma serie de época o galego, castelán e catalán (o "imperio" da sardiña foi impulsado polos cataláns 15 anos antes da época na que se sucede a serie).
Ainda que o distinto idioma depende en parte da clase social á que pertenzas, é bonito ver como non é un tema que inflúa na convivencia dos personaxes que en moitas ocasións o empregan de maneira indistinta.
Non sei si na actualidade se goza de tanta liberdade como se aparenta na ficción...
Non é a primeira vez nos últimos 5 días que vexo producións galegas, tanto na TV coma no cine, e penso que é unha das mellores formas de axudar á zona xeográfica na que vivo e á cultura á que pertenzo!
María
.
Alguén viu esta miniserie que se emitiu na galega tanto este martes coma o día 14?
Pois eu si.
Sempre hai que darlle unha oportunidade a determinadas emisións que fai a nosa canle autonómica, pois é unha maneira máis de contribuir á nosa cultura, é un punto máis que nos caracteriza como galegos.
Ésta tratábase dunha serie entre a ficción e realidade, e ainda que nun principio me desgustou un pouco (quizais porque tiña expectativas moi altas) a verdade é que hoxe ainda estivo bastante ben.
Transcorre no ano 1789, na costa galega arredor da industria da conserva da sardiña.Entre pescadores, intendentes e terratenentes van sucedendo as diferentes historias que viven os personaxes. Entre amores, loitas pola liberdade (de comercio e de expresión, liberdade de dereitos) e distintas linguas... Conviven na mesma serie de época o galego, castelán e catalán (o "imperio" da sardiña foi impulsado polos cataláns 15 anos antes da época na que se sucede a serie).
Ainda que o distinto idioma depende en parte da clase social á que pertenzas, é bonito ver como non é un tema que inflúa na convivencia dos personaxes que en moitas ocasións o empregan de maneira indistinta.
Non sei si na actualidade se goza de tanta liberdade como se aparenta na ficción...
Non é a primeira vez nos últimos 5 días que vexo producións galegas, tanto na TV coma no cine, e penso que é unha das mellores formas de axudar á zona xeográfica na que vivo e á cultura á que pertenzo!
María
.
lunes, 20 de diciembre de 2010
Cousas que pasan sen esperar...
Ás veces un desexa que pasen cousas con moita forza, e non pasan. Outras apenas o pensas e suceden pillándote de imprevisto.
Tamén están outros momentos nos que se pensan cousas, pero non se conta que pasen, e suceden. Porque no fondo máis persoas pensan nesa idea á vez, e esa forza oculta que todos pensamos que existe, pero non sempre nos atrevemos a recoñecer, fai que sucedan.
Eu anhelaba verte, pero perdera a esperanza pois cando con máis forza o desexei non apareciches, máis cando nin te esperaba, volvinte ver...
María
.
Tamén están outros momentos nos que se pensan cousas, pero non se conta que pasen, e suceden. Porque no fondo máis persoas pensan nesa idea á vez, e esa forza oculta que todos pensamos que existe, pero non sempre nos atrevemos a recoñecer, fai que sucedan.
Eu anhelaba verte, pero perdera a esperanza pois cando con máis forza o desexei non apareciches, máis cando nin te esperaba, volvinte ver...
María
.
viernes, 17 de diciembre de 2010
Liberdade e confianza
Poder falar do que un quere, cando quere e sen ofender a ninguén coa propia opinión.
Poder falar sen ter vergoña do que se di nin de como un é.
Non sempre é doado, e menos atopar con quen ser así. Eu, grazas a Deus, creo ter ese espazo na miña vida e xente con quen compartilo.
María
.
Poder falar sen ter vergoña do que se di nin de como un é.
Non sempre é doado, e menos atopar con quen ser así. Eu, grazas a Deus, creo ter ese espazo na miña vida e xente con quen compartilo.
María
.
jueves, 16 de diciembre de 2010
Outro día máis
Levantouse.
A mañá ofrecía unha estampa do máis invernal. Facía moito frío, a néboa cubría as vistas e semellaba estar soa ante a nada.
Decidiu vestirse.
Non tiña fame, así que a hora do almorzo pasou inadvertida.
Estaba de aniversario. Ninguén se decatara.
A verdade é que levaba soa bastante tempo. Na vila víana como unha estraña, pero ela finxía que non lle importaba.
O certo é que no seu interior sentía a soidade como algo que a comía pouco a pouco, que a dominaba e da que non sabía como escapar.
Agora xa daba igual.
O reloxo da sala tocaba as 12 da noite. Coa última badalada a cadeira sobre a que estaba caeu ó chan, e coma si da continuación do péndulo se tratase, colgaba ela sen vida.
María
.
A mañá ofrecía unha estampa do máis invernal. Facía moito frío, a néboa cubría as vistas e semellaba estar soa ante a nada.
Decidiu vestirse.
Non tiña fame, así que a hora do almorzo pasou inadvertida.
Estaba de aniversario. Ninguén se decatara.
A verdade é que levaba soa bastante tempo. Na vila víana como unha estraña, pero ela finxía que non lle importaba.
O certo é que no seu interior sentía a soidade como algo que a comía pouco a pouco, que a dominaba e da que non sabía como escapar.
Agora xa daba igual.
O reloxo da sala tocaba as 12 da noite. Coa última badalada a cadeira sobre a que estaba caeu ó chan, e coma si da continuación do péndulo se tratase, colgaba ela sen vida.
María
.
lunes, 13 de diciembre de 2010
Un día máis...supoño!
Xa rematou un día máis. Porque supoño que foi iso, un día máis!
Puido ser un día especial, pero chegado este momento creo que non, que foi iso, un día máis.
Puido ser especial porque puiden sair feliz dun dos exames máis importantes que levo feito na miña vida académica, pero non foi así. Os sentimentos ó rematalo foron todo o contrario. Non se pode dicir nada ata que non se teña o resultado obxetivo, pero para ser un exame fin de carreira, máis que facilitarche as cousas, a dificultade desa proba era similiar á de atopar unha agulla nun pallar. Que nunca me puxen a buscala, se cadra de poñerme atopabaa pronto, pero nunca o fixen. Polo que non sei con exactitude a súa dificultade, pero é o que sempre se di cando nos parece moi complicada unha cousa.
Este sentimento é compartido, polo que si non estou no certo e en realidade o exame non era tan complicado como mo pareceu, varias persoas das que alí estabamos sufrimos un Trastorno Psicótico Compartido e a nosa idea delirante, claramente garda relación entre uns e outros...
Pode ser que esperase estar máis eufórica do normal, é dicir, con respecto ó meu nivel premórbido, antes do exame, e non me mostrase así finalmente para non parecer un suxeito en pleno Episodio Maníaco como sufría o exposto no primeiro caso que se nos plantexou...
Tamén pode ser que a min non me saise todo o ven que esperaba porque non me adaptei ben á situación ambiental e o axente estresor (o exame) me superou polo que a razón dun posible suspenso non sería que estudiase ou deixase de estudiar senón por padecer un Trastorno Adaptativo. Trastorno que sufría a pobre Clara, protagonista do caso clínico exposto en segundo lugar.
Sexan por estas cuestións ou non, o caso é que non saín contenta e que a sensación é totalmente contraria ao nivel de estudio que levaba e que creo poseer. Pero xa se sabe, esta percepción é subxectiva, e as probas académicas non sempre son todo o obxetivas nin eficientes que deberían... tocará esperar!
Continuarei a miña vida da maneira máis normal posible, ou menos anormal posible, todo depende. Porque o concepto e definición de anormalidade non está de todo claro e "locos" xa sabemos que todos o estamos nalgún momento da nosa vida!
María
.
Puido ser un día especial, pero chegado este momento creo que non, que foi iso, un día máis.
Puido ser especial porque puiden sair feliz dun dos exames máis importantes que levo feito na miña vida académica, pero non foi así. Os sentimentos ó rematalo foron todo o contrario. Non se pode dicir nada ata que non se teña o resultado obxetivo, pero para ser un exame fin de carreira, máis que facilitarche as cousas, a dificultade desa proba era similiar á de atopar unha agulla nun pallar. Que nunca me puxen a buscala, se cadra de poñerme atopabaa pronto, pero nunca o fixen. Polo que non sei con exactitude a súa dificultade, pero é o que sempre se di cando nos parece moi complicada unha cousa.
Este sentimento é compartido, polo que si non estou no certo e en realidade o exame non era tan complicado como mo pareceu, varias persoas das que alí estabamos sufrimos un Trastorno Psicótico Compartido e a nosa idea delirante, claramente garda relación entre uns e outros...
Pode ser que esperase estar máis eufórica do normal, é dicir, con respecto ó meu nivel premórbido, antes do exame, e non me mostrase así finalmente para non parecer un suxeito en pleno Episodio Maníaco como sufría o exposto no primeiro caso que se nos plantexou...
Tamén pode ser que a min non me saise todo o ven que esperaba porque non me adaptei ben á situación ambiental e o axente estresor (o exame) me superou polo que a razón dun posible suspenso non sería que estudiase ou deixase de estudiar senón por padecer un Trastorno Adaptativo. Trastorno que sufría a pobre Clara, protagonista do caso clínico exposto en segundo lugar.
Sexan por estas cuestións ou non, o caso é que non saín contenta e que a sensación é totalmente contraria ao nivel de estudio que levaba e que creo poseer. Pero xa se sabe, esta percepción é subxectiva, e as probas académicas non sempre son todo o obxetivas nin eficientes que deberían... tocará esperar!
Continuarei a miña vida da maneira máis normal posible, ou menos anormal posible, todo depende. Porque o concepto e definición de anormalidade non está de todo claro e "locos" xa sabemos que todos o estamos nalgún momento da nosa vida!
María
.
viernes, 10 de diciembre de 2010
Pasando follas ata a sección de DEPORTES
Como habitualmente fago, hoxe cando fun tomar o primeiro café da mañá, collín o xornal que quedaba libre [Despois tamén rescatei dunha mesa un dos gratuítos, teño que recoñecer que un día sen un destos xornais parece que falta algo].
Antes comezaba a ler o xornal directamente polo final, ainda que algúns me dixeran que eso era non saber lelo. Nunca fixen caso do que me di determinada xente àllea a min], ainda que sempre escoito . Si é unha manía miña, que lle vou facer? Non fago mal a ninguén e entérome igualmente do que me di.
A cuestión é que agora levo unha tempada comezandoo polo principio. Quizais para ver a portada en primeiro lugar, pero a verdade é que non sei a ciencia certa a razón. Se cadra o feito de escoitar sempre a opinión dos demáis fixo que o meu subconsciente cambiase a miña forma de actuar, pero este é un tema para preguntar a un psicólogo, e non é o fin desta "entrada".
Collo o xornal, miro a portada, e ábroo. Leo as opinións, cartas e editorial. Despois comezo a pasar páxinas.
Hoxe deime conta de que cada vez paso máis rápido as páxinas de política, pero é que non din cousas novas! Eu vivo neste país, e non me interesa saber como se rebaten uns partidos a outros nin un intercambio de insultos sen aportar nada novo, e como a cuestión da educación española tampouco é un tema novidoso, pois pasemos. O tema de controladores...pois tamén cansou sendo a nova de toda a ponte e fastidiando a determinada xente [considero inxusta a forma que tiveron de actuar, se alguén pode aportarme outra opinión estarei encantada de recibila].
Tamén pasei rápido as páxinas internacionais, pois mentras non se deciden nunha postura os coreanos, nin descubran onde está o "manda-más" de Wikileeds, ou ler noticias incompletas sobre o Sáhara, pois tamén pasamos de páxina.
Pouco a pouco cheguei á sección de DEPORTES, que hoxe me interesaba especialmente.
Hai uns días dixéronme que para ser muller estaba moi metida no "tema deporte" e que semellaba moi "futbolera". Si ben é certo que a maioría das mulleres non abundan, nin están moi interesadas no deporte, e menos no fútbol, eu non o considero raro. Sigo moitos deportes e apoio moitos deportistas.
Tomei como un alago esas palabras e expliquei a miña posible influencia para tal interés.
Penso que non se debe ver raro que as mulleres se inclúan no mundo deportivo [e non o digo no sentido sensacionalista que se deu con Sara Carbonero e que resta profesionalidade a este gremio]. as primeiras en non velo raro debemos ser nós mesmas, pois si un tema se trata con normalidade non será raro para ninguén.
Hoxe tódalas seccións de DEPORTE comezan cun tema negativo para este sector: a dopaxe.
É máis, ata as viñetas da maioría [por non dicir todas] fan referencia á dopaxe e á protagonista do día: Marta Domínguez. Atleta coa que todos sufrimos cando caeu antes de chegar á meta nos últimos XX. OO.
Este suceso que definen como "novo golpe ao deporte español", comeza a cansar á xente seguidora do deporte como a unha servidora.
Cando comezou o "asunto CONTADOR", e xa se levaba un tempo coa mosca detrás da orella asomando tamén o caso de MOSQUERA, EZEQUIEL Mosquera, eu dixen: "si, que agora vai resultar que todo o que alcanzan os deportitas españois foi grazas á dopaxe". Non será que teñen envidia de que dominemos tantos campos deportivos?
Agora engado outra pregunta: credes que será certo que todos os casos que sairon á luz son certos?
Tamén PAQUILLO (marchador) está suspendido. Entón, que, puxéronse todos dacordo? España dividida polo efecto da crise que ferve dentro de un, e os deportistas póñense dacordo apra doparse e gañar títulos?
Sinceramente a miña humilde opinión é que "nin os bos son tan bos, nin os malos son tan malos". Poderá ser que algún se dopara[ secadra moitos] pero creo que hai unha clara presión sobre o deporte español e algún tipo de "traidor" nalgúns campos deportivos.
Tiven a sorte de poder coñecer un pouco máis a fondo e de boa man, o caso de EZEQUIEL MOSQUERA, e sinceramente creo que a veces, os deportistas quedan desamparados. Que é moito o esforzo que hai que pasar para lograr grandes títulos e metas e que cando saen temas destes a pouca xente lle importa se é verdade ou mentira mentras se venda o sensacionalismo.
A este paso deberían ter coidado as distintas SELECCIÓNS ABSOLUTAS non vaia ser que os balón de ouro ou as grandes estrelas de equipo sexan acusados con infamias dete tipo. Porque supoño que ó futuro "balón de ouro Del Bosque" non lle dirán que se dopou para ordenar a técnica a seguir...
Sen máis, GRACIAS aos que chegastes ata este punto!
María
.
Antes comezaba a ler o xornal directamente polo final, ainda que algúns me dixeran que eso era non saber lelo. Nunca fixen caso do que me di determinada xente àllea a min], ainda que sempre escoito . Si é unha manía miña, que lle vou facer? Non fago mal a ninguén e entérome igualmente do que me di.
A cuestión é que agora levo unha tempada comezandoo polo principio. Quizais para ver a portada en primeiro lugar, pero a verdade é que non sei a ciencia certa a razón. Se cadra o feito de escoitar sempre a opinión dos demáis fixo que o meu subconsciente cambiase a miña forma de actuar, pero este é un tema para preguntar a un psicólogo, e non é o fin desta "entrada".
Collo o xornal, miro a portada, e ábroo. Leo as opinións, cartas e editorial. Despois comezo a pasar páxinas.
Hoxe deime conta de que cada vez paso máis rápido as páxinas de política, pero é que non din cousas novas! Eu vivo neste país, e non me interesa saber como se rebaten uns partidos a outros nin un intercambio de insultos sen aportar nada novo, e como a cuestión da educación española tampouco é un tema novidoso, pois pasemos. O tema de controladores...pois tamén cansou sendo a nova de toda a ponte e fastidiando a determinada xente [considero inxusta a forma que tiveron de actuar, se alguén pode aportarme outra opinión estarei encantada de recibila].
Tamén pasei rápido as páxinas internacionais, pois mentras non se deciden nunha postura os coreanos, nin descubran onde está o "manda-más" de Wikileeds, ou ler noticias incompletas sobre o Sáhara, pois tamén pasamos de páxina.
Pouco a pouco cheguei á sección de DEPORTES, que hoxe me interesaba especialmente.
Hai uns días dixéronme que para ser muller estaba moi metida no "tema deporte" e que semellaba moi "futbolera". Si ben é certo que a maioría das mulleres non abundan, nin están moi interesadas no deporte, e menos no fútbol, eu non o considero raro. Sigo moitos deportes e apoio moitos deportistas.
Tomei como un alago esas palabras e expliquei a miña posible influencia para tal interés.
Penso que non se debe ver raro que as mulleres se inclúan no mundo deportivo [e non o digo no sentido sensacionalista que se deu con Sara Carbonero e que resta profesionalidade a este gremio]. as primeiras en non velo raro debemos ser nós mesmas, pois si un tema se trata con normalidade non será raro para ninguén.
Hoxe tódalas seccións de DEPORTE comezan cun tema negativo para este sector: a dopaxe.
É máis, ata as viñetas da maioría [por non dicir todas] fan referencia á dopaxe e á protagonista do día: Marta Domínguez. Atleta coa que todos sufrimos cando caeu antes de chegar á meta nos últimos XX. OO.
Este suceso que definen como "novo golpe ao deporte español", comeza a cansar á xente seguidora do deporte como a unha servidora.
Cando comezou o "asunto CONTADOR", e xa se levaba un tempo coa mosca detrás da orella asomando tamén o caso de MOSQUERA, EZEQUIEL Mosquera, eu dixen: "si, que agora vai resultar que todo o que alcanzan os deportitas españois foi grazas á dopaxe". Non será que teñen envidia de que dominemos tantos campos deportivos?
Agora engado outra pregunta: credes que será certo que todos os casos que sairon á luz son certos?
Tamén PAQUILLO (marchador) está suspendido. Entón, que, puxéronse todos dacordo? España dividida polo efecto da crise que ferve dentro de un, e os deportistas póñense dacordo apra doparse e gañar títulos?
Sinceramente a miña humilde opinión é que "nin os bos son tan bos, nin os malos son tan malos". Poderá ser que algún se dopara[ secadra moitos] pero creo que hai unha clara presión sobre o deporte español e algún tipo de "traidor" nalgúns campos deportivos.
Tiven a sorte de poder coñecer un pouco máis a fondo e de boa man, o caso de EZEQUIEL MOSQUERA, e sinceramente creo que a veces, os deportistas quedan desamparados. Que é moito o esforzo que hai que pasar para lograr grandes títulos e metas e que cando saen temas destes a pouca xente lle importa se é verdade ou mentira mentras se venda o sensacionalismo.
A este paso deberían ter coidado as distintas SELECCIÓNS ABSOLUTAS non vaia ser que os balón de ouro ou as grandes estrelas de equipo sexan acusados con infamias dete tipo. Porque supoño que ó futuro "balón de ouro Del Bosque" non lle dirán que se dopou para ordenar a técnica a seguir...
Sen máis, GRACIAS aos que chegastes ata este punto!
María
.
miércoles, 8 de diciembre de 2010
Ánimos
Si te caes...levántate.
Si non tes ganas...sigue adiante de todas formas!
Si non crees en ti...cree nos que tes preto e che din que vales, que podes!
Ninguén dixo que a vida fose fácil, pero sí que pode ser marabillosa...
María
.
Si non tes ganas...sigue adiante de todas formas!
Si non crees en ti...cree nos que tes preto e che din que vales, que podes!
Ninguén dixo que a vida fose fácil, pero sí que pode ser marabillosa...
María
.
lunes, 6 de diciembre de 2010
Sensible
Sen máis un olor chega a ti, un ruído, unha sensación... e un sentimento esperta dentro de ti facendo que imaxes almacenadas na túa mente se reodenen e te fagan sentir distinto.
O pelo pónseche de punta e sintes un escalofrío recorrendo todo o corpo.
Non sabes o que é, pero cambias.
María
.
O pelo pónseche de punta e sintes un escalofrío recorrendo todo o corpo.
Non sabes o que é, pero cambias.
María
.
martes, 30 de noviembre de 2010
Para rematar o mes...
... dúas accións que vivín a pé de rúa!
Si, entre a xente, no día a día.
No mundo no que vivimos costa crelo... como versa Fito y Fitipaldis nunha das súas cancións: "...muy pocas personas, demasiada gente..." ("Corazón Oxidado"). Pero si, ainda queda xente que é boa persoa.
Unha desas situacións foi xa hai un tempo. Eu mesma, pensei que perdera as chaves do coche. Digo pensei, porque ata que quixen volver a el non me decatara. Estaba completamente segura de que pechara o coche a distancia e gardara as chaves no bolsillo.
Cando quixen volver, e botei a man ó lugar onde as gardara, sorpresa a miña cando non as dei atopado... Máis ben a palabra que debería ir no lugar de "sorpresa" debería ser "desesperación"!!
Despois de buscalas polo lugar sen éxito algún, tomei camiño ó coche.
Cando cheguei a el sen saber xa o que ía facer, vexo que as chaves están postas na porta do conductor. Non faltaba nada. Eu non deixara as chaves alí, xa dixen que estaba COMPLETAMENTE SEGURA de que pechara a distancia e as gardara. Pechar, pechei a distancia, pero o de gardalas...vese que non acertei e as chaves caeron polo camiño. Fixen memoria e recordei que cando me alexaba do vehículo, me crucei cunha parella coa que intercambiei unhas palabras. Posiblemente eles ( e senón outras almas caritatibas ás que lles estarei eternamente agradecida) visen as chaves, probasen de que coche eran e as deixasen metidas na porta.
Credes que hai moitas persoas que houberan feito iso e non roubarme nada??
A outra situación foi hai pouco, a semana pasada.
Volvía eu camiñando da facultade á casa. No traxecto, un coche esperaba polo sitio para aparcar. De pronto, a persoa que ía sacar o su coche, baixou del e dirixiuse á ventá do conductor que agardaba. Levaba un papeliño na man. As súas palabras foron: "non sei si lle sirve de moito, pero ainda ten para unha hora". E entregoulle o tiquet da ora.
A miña cara non puido evitar esbozar un sorriso tras ver dita acción.
Ainda que no mundo no que vivimos custe crelo, queda algunha xente, que é boa persoa!
María
.
Si, entre a xente, no día a día.
No mundo no que vivimos costa crelo... como versa Fito y Fitipaldis nunha das súas cancións: "...muy pocas personas, demasiada gente..." ("Corazón Oxidado"). Pero si, ainda queda xente que é boa persoa.
Unha desas situacións foi xa hai un tempo. Eu mesma, pensei que perdera as chaves do coche. Digo pensei, porque ata que quixen volver a el non me decatara. Estaba completamente segura de que pechara o coche a distancia e gardara as chaves no bolsillo.
Cando quixen volver, e botei a man ó lugar onde as gardara, sorpresa a miña cando non as dei atopado... Máis ben a palabra que debería ir no lugar de "sorpresa" debería ser "desesperación"!!
Despois de buscalas polo lugar sen éxito algún, tomei camiño ó coche.
Cando cheguei a el sen saber xa o que ía facer, vexo que as chaves están postas na porta do conductor. Non faltaba nada. Eu non deixara as chaves alí, xa dixen que estaba COMPLETAMENTE SEGURA de que pechara a distancia e as gardara. Pechar, pechei a distancia, pero o de gardalas...vese que non acertei e as chaves caeron polo camiño. Fixen memoria e recordei que cando me alexaba do vehículo, me crucei cunha parella coa que intercambiei unhas palabras. Posiblemente eles ( e senón outras almas caritatibas ás que lles estarei eternamente agradecida) visen as chaves, probasen de que coche eran e as deixasen metidas na porta.
Credes que hai moitas persoas que houberan feito iso e non roubarme nada??
A outra situación foi hai pouco, a semana pasada.
Volvía eu camiñando da facultade á casa. No traxecto, un coche esperaba polo sitio para aparcar. De pronto, a persoa que ía sacar o su coche, baixou del e dirixiuse á ventá do conductor que agardaba. Levaba un papeliño na man. As súas palabras foron: "non sei si lle sirve de moito, pero ainda ten para unha hora". E entregoulle o tiquet da ora.
A miña cara non puido evitar esbozar un sorriso tras ver dita acción.
Ainda que no mundo no que vivimos custe crelo, queda algunha xente, que é boa persoa!
María
.
domingo, 28 de noviembre de 2010
Información dende os Campamentos de Refuxiados Saharauis
Hoxe simplemente deixar un enlace de ISF Asturias no que nos contan a situación nos campamentos de refuxiados por aprte de dúas voluntarias que se atopan alá...
Copiade este enlacene leede a súa crónica: (é que non sei por que, non se me ve o enlace directo que poño...)
http://esfsahara.blogspot.com/2010/11/companeras-de-isf-asturias-en-los-ccrr.html
Copiade este enlacene leede a súa crónica: (é que non sei por que, non se me ve o enlace directo que poño...)
http://esfsahara.blogspot.com/2010/11/companeras-de-isf-asturias-en-los-ccrr.html
sábado, 27 de noviembre de 2010
En Sáhara non rematou o conflicto...
viernes, 26 de noviembre de 2010
Acerca do voluntariado...
Voluntariado:
1. alistamento voluntario para a prestación dun servizo ou realización dun traballo. 2. conxunto de persoas que prestan un servizo por ese procedemento. 3. actividade prestada de forma voluntaria e desinteresada a prol da comunidade; voluntarismo.
[diccionario xerais da lingua; ed:2004]
Voluntario-a:
1. Dise daquilo que se realiza ou se produce baixo o control da vontade.
2. Dise daquilo que nace dun acto da vontade, sen que exista forza ou coacción externa.
3. Dise daquelas accións que xorden espontáneamente.
4. Persoa que libre e deliberadamente se ofrece a facer, aceptar ou cumprir algo sen ser obrigada.
[diccionario xerais da lingua; ed:2004]
Eu son voluntaria.
Faite voluntario!
Proba a construir outra realidade!!
María
.
1. alistamento voluntario para a prestación dun servizo ou realización dun traballo. 2. conxunto de persoas que prestan un servizo por ese procedemento. 3. actividade prestada de forma voluntaria e desinteresada a prol da comunidade; voluntarismo.
[diccionario xerais da lingua; ed:2004]
Voluntario-a:
1. Dise daquilo que se realiza ou se produce baixo o control da vontade.
2. Dise daquilo que nace dun acto da vontade, sen que exista forza ou coacción externa.
3. Dise daquelas accións que xorden espontáneamente.
4. Persoa que libre e deliberadamente se ofrece a facer, aceptar ou cumprir algo sen ser obrigada.
[diccionario xerais da lingua; ed:2004]
Eu son voluntaria.
Faite voluntario!
Proba a construir outra realidade!!
María
.
jueves, 25 de noviembre de 2010
Ana María Matute e o premio Cervantes
O premio Cervantes é o máis prestixioso da literatura castelá, e este ano por fin, foille concedido a Ana María Matute. E por ese motivo, ainda que este sexa o "mes solidario no meu blogue" non podía deixar pasar a noticia sen facer mención a esta autora.
Personalmente creo que ten unha forza e vitalidade extraordinaria e admirable, e quen puidese á súa idade vivir e disfrutar da vida como ela o fai, e sen deixar de lado a "cordura" para poder guiar a imaxinación.
Outra razón pola que quero facerlle un oco neste espacio é porque estando eu en 4º de ESO, tíñamos a posibilidade de sumar puntos na asignatura de Lingua Castelá lendo libros voluntariamente e facendo logo unha ficha literaria sobre a obra leída. Unha das obras que leín a maiores foi desta autora: "EL verdadero final de la Bella Durmiente".
Xa só o título logrou cautivarme. Posiblemente todos coñezamos ese conto infantil e como remata, cando vin o título de Ana María Matute pensei: "ostras! Saber como continuou a vida de Bella despois de despertar e comer as perdices!"
E non o dubidei, comecei a lelo!
Cando estás nunha época na que pasas de nena a adulto, esta é unha obra do máis axeitado! Coñeces o conto infantil e agora descubres que vai máis alá.
A min foi un dos libros que me marcou, vas descubrindo que as cousas non sempre son tan bonitas nin os finais son tan felices, que a realidade da vida non é tan perfecta.
A min pareceume moi orixinal escribir esa historia, pois posiblemente as nosas vidas se parezan a esta novela máis que ó bonito e feliz conto de nena.
Como "escritora" sei que teño parte dese sentido da realidade en cada "historia" que escribo...
FELICIDADES!
María
.
ALGUNHAS OBRAS DESTA AUTORA [sacado de wilipedia]
Novelas
Los Abel (1948)
Fiesta al Noroeste (1952)
Pequeño teatro (1954)
En esta tierra (1955)
Los hijos muertos (1958)
Primera memoria (1959)
Los soldados lloran de noche (1963)
Algunos muchachos (1964)
La trampa (1969)
La torre vigía (1971)
El río (1973)
Luciérnagas (1993)
Olvidado rey Gudú (1996)
Aranmanoth (2000)
Paraíso inhabitado (2008)
Relatos cortos y cuentos para niños
La pequeña vida (1953)
Los niños tontos (1956)
Vida nueva (1956)
El país de la pizarra (1957)
El tiempo (1957)
Paulina, el mundo y las estrellas (1960)
El saltamontes y El aprendiz (1960)
A la mitad del camino (1961)
El libro de juegos para los niños de otros (1961)
Historia de la Artámila (1961)
El arrepentido (1961)
Tres y un sueño (1961)
Caballito loco y Carnavalito (1962)
El río (1963)
El polizón del Ulises (1965)
El aprendiz (1972)
Sólo un pie descalzo (1983)
El saltamontes verde (1986)
La Virgen de Antioquía y otros relatos (1990)
De ninguna parte (1993)
La oveja negra (1994)
El verdadero final de la Bella Durmiente (1995)
El árbol de oro (1995)
Casa de juegos prohibidos (1996)
Los de la Tienda (1998)
Todos mis cuentos (2000)
La puerta de la luna. Cuentos completos (2010)
Personalmente creo que ten unha forza e vitalidade extraordinaria e admirable, e quen puidese á súa idade vivir e disfrutar da vida como ela o fai, e sen deixar de lado a "cordura" para poder guiar a imaxinación.
Outra razón pola que quero facerlle un oco neste espacio é porque estando eu en 4º de ESO, tíñamos a posibilidade de sumar puntos na asignatura de Lingua Castelá lendo libros voluntariamente e facendo logo unha ficha literaria sobre a obra leída. Unha das obras que leín a maiores foi desta autora: "EL verdadero final de la Bella Durmiente".
Xa só o título logrou cautivarme. Posiblemente todos coñezamos ese conto infantil e como remata, cando vin o título de Ana María Matute pensei: "ostras! Saber como continuou a vida de Bella despois de despertar e comer as perdices!"
E non o dubidei, comecei a lelo!
Cando estás nunha época na que pasas de nena a adulto, esta é unha obra do máis axeitado! Coñeces o conto infantil e agora descubres que vai máis alá.
A min foi un dos libros que me marcou, vas descubrindo que as cousas non sempre son tan bonitas nin os finais son tan felices, que a realidade da vida non é tan perfecta.
A min pareceume moi orixinal escribir esa historia, pois posiblemente as nosas vidas se parezan a esta novela máis que ó bonito e feliz conto de nena.
Como "escritora" sei que teño parte dese sentido da realidade en cada "historia" que escribo...
FELICIDADES!
María
.
ALGUNHAS OBRAS DESTA AUTORA [sacado de wilipedia]
Novelas
Los Abel (1948)
Fiesta al Noroeste (1952)
Pequeño teatro (1954)
En esta tierra (1955)
Los hijos muertos (1958)
Primera memoria (1959)
Los soldados lloran de noche (1963)
Algunos muchachos (1964)
La trampa (1969)
La torre vigía (1971)
El río (1973)
Luciérnagas (1993)
Olvidado rey Gudú (1996)
Aranmanoth (2000)
Paraíso inhabitado (2008)
Relatos cortos y cuentos para niños
La pequeña vida (1953)
Los niños tontos (1956)
Vida nueva (1956)
El país de la pizarra (1957)
El tiempo (1957)
Paulina, el mundo y las estrellas (1960)
El saltamontes y El aprendiz (1960)
A la mitad del camino (1961)
El libro de juegos para los niños de otros (1961)
Historia de la Artámila (1961)
El arrepentido (1961)
Tres y un sueño (1961)
Caballito loco y Carnavalito (1962)
El río (1963)
El polizón del Ulises (1965)
El aprendiz (1972)
Sólo un pie descalzo (1983)
El saltamontes verde (1986)
La Virgen de Antioquía y otros relatos (1990)
De ninguna parte (1993)
La oveja negra (1994)
El verdadero final de la Bella Durmiente (1995)
El árbol de oro (1995)
Casa de juegos prohibidos (1996)
Los de la Tienda (1998)
Todos mis cuentos (2000)
La puerta de la luna. Cuentos completos (2010)
martes, 23 de noviembre de 2010
Un pouco de solidariedade...
...foi o que fixen hoxe!
a unidade móbil da doazón de Sangue estaba na miña facultade, e como donante de sangue que son xa dende hai uns anos, hoxe fun donar un pouco da miña para que sexa utilizada en aquelas persoas que a necesitan.
Unha boa acción que moitos podemos facer e que poucos chegan a levar a cabo.
Podemos salvar vidas, o cal levan moito tempo unha vez que as salvas, e a nós donar...apenas 15 minutos!
Anímote a que te fagas donante de Sangue, nunca sabes cando a podes necesitar!
Faille caso a "Pinga"!!
a unidade móbil da doazón de Sangue estaba na miña facultade, e como donante de sangue que son xa dende hai uns anos, hoxe fun donar un pouco da miña para que sexa utilizada en aquelas persoas que a necesitan.
Unha boa acción que moitos podemos facer e que poucos chegan a levar a cabo.
Podemos salvar vidas, o cal levan moito tempo unha vez que as salvas, e a nós donar...apenas 15 minutos!
Anímote a que te fagas donante de Sangue, nunca sabes cando a podes necesitar!
Faille caso a "Pinga"!!
miércoles, 17 de noviembre de 2010
SÁHARA E EDUARDO GALEANO: MUROS (saharauis)
Deixovos o fragmento "Muros" de Eduardo Galeano, para reflexionar...
"El Muro de Berlín era la noticia de cada día. De la mañana a la noche
leíamos, veíamos, escuchábamos: el Muro de la Vergüenza, el Muro de la
Infamia, la Cortina de Hierro...
Por fin, ese muro, que merecía caer, cayó. Pero otros muros han brotado,
siguen brotando, en el mundo, y aunque son mucho más grandes que el de
Berlín, de ellos se habla poco o nada.
Poco se habla del muro que Estados Unidos está alzando en la frontera
mexicana, y poco se habla de las alambradas de Ceuta y Melilla.
Casi nada se habla del Muro de Cisjordania, que perpetúa la ocupación
israelí de tierras palestinas y de aquí a poco será 15 veces más largo que
el Muro de Berlín.
Y nada, nada de nada, se habla del Muro de Marruecos, que desde hace 20 años
perpetúa la ocupación marroquí del Sáhara occidental. Este muro, minado de
punta a punta y de punta a punta vigilado por miles de soldados, mide 60
veces más que el Muro de Berlín.
¿Por qué será que hay muros tan altisonantes y muros tan mudos? ¿Será por
los muros de la incomunicación, que los grandes medios de comunicación
construyen cada día?
En julio de 2004, la Corte Internacional de Justicia de La Haya sentenció
que el Muro de Cisjordania violaba el derecho internacional y mandó que se
demoliera. Hasta ahora, Israel no se ha enterado.
En octubre de 1975, la misma Corte había dictaminado: "No se establece la
existencia de vínculo alguno de soberanía entre el Sahara Occidental y
Marruecos". Nos quedamos cortos si decimos que Marruecos fue sordo. Fue
peor: al día siguiente de esta resolución desató la invasión, la llamada
Marcha verde, y poco después se apoderó a sangre y fuego de esas vastas
tierras ajenas y expulsó a la mayoría de la población.
Y ahí sigue.
Mil y una resoluciones de las Naciones Unidas han confirmado el derecho a la
autodeterminación del pueblo saharaui.
¿De qué han servido esas resoluciones? Se iba a hacer un plesbiscito, para
que la población decidiera su destino. Para asegurarse la victoria, el
monarca de Marruecos llenó de marroquíes el territorio invadido. Pero al
poco tiempo, ni siquiera los marroquíes fueron dignos de su confianza. Y el
rey, que había dicho sí, dijo que quién sabe. Y después dijo no, y ahora su
hijo, heredero del trono, también dice no. La negativa equivale a una
confesión. Negando el derecho de voto, Marruecos confiesa que ha robado un
país.
¿Lo seguiremos aceptando, como si tal cosa? ¿Aceptando que en la democracia
universal los súbditos sólo podemos ejercer el derecho de obediencia?
¿De qué han servido las mil y una resoluciones de las Naciones Unidas contra
la ocupación israelí de los territorios palestinos? ¿Y las mil y una
resoluciones contra el bloqueo de Cuba?
El viejo proverbio enseña:
La hipocresía es el impuesto que el vicio paga a la virtud.
El patriotismo es, hoy por hoy, un privilegio de las naciones dominantes.
Cuando lo practican las naciones dominadas, el patriotismo se hace
sospechoso de populismo o terrorismo, o simplemente no merece la menor
atención.
Los patriotas saharauis, que desde hace 30 años luchan por recuperar su
lugar en el mundo, han logrado el reconocimiento diplomático de 82 países.
Entre ellos, mi país, el Uruguay, que recientemente se ha sumado a la gran
mayoría de los países latinoamericanos y africanos.
Pero Europa, no. Ningún país europeo ha reconocido a la República Saharaui.
España, tampoco. Este es un grave caso de irresponsabilidad, o quizá de
amnesia, o al menos de desamor. Hasta hace 30 años el Sahara era colonia de
España, y España tenía el deber legal y moral de amparar su independencia.
¿Qué dejó allí el dominio imperial? Al cabo de un siglo, ¿a cuántos
universitarios formó? En total, tres: un médico, un abogado y un perito
mercantil. Eso dejó. Y dejó una traición. España sirvió en bandeja esa
tierra y esas gentes para que fueran devoradas por el reino de Marruecos.
Desde entonces, el Sahara es la última colonia del Africa. Le han usurpado
la independencia.
¿Por qué será que los ojos se niegan a ver lo que rompe los ojos?
¿Será porque los saharauis han sido una moneda de cambio, ofrecida por
empresas y países que compran a Marruecos lo que Marruecos vende aunque no
sea suyo?
Hace un par de años, Javier Corcuera entrevistó, en un hospital de Bagdad, a
una víctima de los bombardeos contra Irak. Una bomba le había destrozado un
brazo. Y ella, que tenía ocho años de edad y había sufrido once operaciones,
dijo:
-Ojalá no tuviéramos petróleo.
Quizás el pueblo del Sahara es culpable porque en sus largas costas reside
el mayor tesoro pesquero del océano Atlántico y porque bajo las inmensidades
de arena, que tan vacías parecen, yace la mayor reserva mundial de fosfatos
y quizá también hay petróleo, gas y uranio.
En el Corán podría estar, aunque no esté, esta profecía:
Las riquezas naturales serán la maldición de las gentes.
Los campamentos de refugiados, al sur de Argelia, están en el más desierto
de los desiertos. Es una vastísima nada, rodeada de nada, donde sólo crecen
las piedras. Y sin embargo, en esas arideces, y en las zonas liberadas, que
no son mucho mejores, los saharauis han sido capaces de crear la sociedad
más abierta, y la menos machista, de todo el mundo musulmán.
Este milagro de los saharauis, que son muy pobres y muy pocos, no sólo se
explica por su porfiada voluntad de ser libres, que eso sí que sobra en esos
lugares donde todo falta: también se explica, en gran medida, por la
solidaridad internacional.
Y la mayor parte de la ayuda proviene de los pueblos de España. Su energía
solidaria, memoria y fuente de dignidad, es mucho más poderosa que los
vaivenes de los gobiernos y los mezquinos cálculos de las empresas.
Digo solidaridad, no caridad. La caridad humilla. No se equivoca el
proverbio africano que dice: La mano que recibe está siempre debajo de la
mano que da.
Los saharauis esperan. Están condenados a pena de angustia perpetua y de
perpetua nostalgia. Los campamentos de refugiados llevan los nombres de sus
ciudades secuestradas, sus perdidos lugares de encuentro, sus querencias: El
Aaiún, Smara...
Ellos se llaman hijos de las nubes, porque desde siempre persiguen la
lluvia.
Desde hace más de 30 años persiguen, también, la justicia, que en el mundo
de nuestro tiempo parece más esquiva que el agua en el desierto."
[Eduardo Galeano]
"El Muro de Berlín era la noticia de cada día. De la mañana a la noche
leíamos, veíamos, escuchábamos: el Muro de la Vergüenza, el Muro de la
Infamia, la Cortina de Hierro...
Por fin, ese muro, que merecía caer, cayó. Pero otros muros han brotado,
siguen brotando, en el mundo, y aunque son mucho más grandes que el de
Berlín, de ellos se habla poco o nada.
Poco se habla del muro que Estados Unidos está alzando en la frontera
mexicana, y poco se habla de las alambradas de Ceuta y Melilla.
Casi nada se habla del Muro de Cisjordania, que perpetúa la ocupación
israelí de tierras palestinas y de aquí a poco será 15 veces más largo que
el Muro de Berlín.
Y nada, nada de nada, se habla del Muro de Marruecos, que desde hace 20 años
perpetúa la ocupación marroquí del Sáhara occidental. Este muro, minado de
punta a punta y de punta a punta vigilado por miles de soldados, mide 60
veces más que el Muro de Berlín.
¿Por qué será que hay muros tan altisonantes y muros tan mudos? ¿Será por
los muros de la incomunicación, que los grandes medios de comunicación
construyen cada día?
En julio de 2004, la Corte Internacional de Justicia de La Haya sentenció
que el Muro de Cisjordania violaba el derecho internacional y mandó que se
demoliera. Hasta ahora, Israel no se ha enterado.
En octubre de 1975, la misma Corte había dictaminado: "No se establece la
existencia de vínculo alguno de soberanía entre el Sahara Occidental y
Marruecos". Nos quedamos cortos si decimos que Marruecos fue sordo. Fue
peor: al día siguiente de esta resolución desató la invasión, la llamada
Marcha verde, y poco después se apoderó a sangre y fuego de esas vastas
tierras ajenas y expulsó a la mayoría de la población.
Y ahí sigue.
Mil y una resoluciones de las Naciones Unidas han confirmado el derecho a la
autodeterminación del pueblo saharaui.
¿De qué han servido esas resoluciones? Se iba a hacer un plesbiscito, para
que la población decidiera su destino. Para asegurarse la victoria, el
monarca de Marruecos llenó de marroquíes el territorio invadido. Pero al
poco tiempo, ni siquiera los marroquíes fueron dignos de su confianza. Y el
rey, que había dicho sí, dijo que quién sabe. Y después dijo no, y ahora su
hijo, heredero del trono, también dice no. La negativa equivale a una
confesión. Negando el derecho de voto, Marruecos confiesa que ha robado un
país.
¿Lo seguiremos aceptando, como si tal cosa? ¿Aceptando que en la democracia
universal los súbditos sólo podemos ejercer el derecho de obediencia?
¿De qué han servido las mil y una resoluciones de las Naciones Unidas contra
la ocupación israelí de los territorios palestinos? ¿Y las mil y una
resoluciones contra el bloqueo de Cuba?
El viejo proverbio enseña:
La hipocresía es el impuesto que el vicio paga a la virtud.
El patriotismo es, hoy por hoy, un privilegio de las naciones dominantes.
Cuando lo practican las naciones dominadas, el patriotismo se hace
sospechoso de populismo o terrorismo, o simplemente no merece la menor
atención.
Los patriotas saharauis, que desde hace 30 años luchan por recuperar su
lugar en el mundo, han logrado el reconocimiento diplomático de 82 países.
Entre ellos, mi país, el Uruguay, que recientemente se ha sumado a la gran
mayoría de los países latinoamericanos y africanos.
Pero Europa, no. Ningún país europeo ha reconocido a la República Saharaui.
España, tampoco. Este es un grave caso de irresponsabilidad, o quizá de
amnesia, o al menos de desamor. Hasta hace 30 años el Sahara era colonia de
España, y España tenía el deber legal y moral de amparar su independencia.
¿Qué dejó allí el dominio imperial? Al cabo de un siglo, ¿a cuántos
universitarios formó? En total, tres: un médico, un abogado y un perito
mercantil. Eso dejó. Y dejó una traición. España sirvió en bandeja esa
tierra y esas gentes para que fueran devoradas por el reino de Marruecos.
Desde entonces, el Sahara es la última colonia del Africa. Le han usurpado
la independencia.
¿Por qué será que los ojos se niegan a ver lo que rompe los ojos?
¿Será porque los saharauis han sido una moneda de cambio, ofrecida por
empresas y países que compran a Marruecos lo que Marruecos vende aunque no
sea suyo?
Hace un par de años, Javier Corcuera entrevistó, en un hospital de Bagdad, a
una víctima de los bombardeos contra Irak. Una bomba le había destrozado un
brazo. Y ella, que tenía ocho años de edad y había sufrido once operaciones,
dijo:
-Ojalá no tuviéramos petróleo.
Quizás el pueblo del Sahara es culpable porque en sus largas costas reside
el mayor tesoro pesquero del océano Atlántico y porque bajo las inmensidades
de arena, que tan vacías parecen, yace la mayor reserva mundial de fosfatos
y quizá también hay petróleo, gas y uranio.
En el Corán podría estar, aunque no esté, esta profecía:
Las riquezas naturales serán la maldición de las gentes.
Los campamentos de refugiados, al sur de Argelia, están en el más desierto
de los desiertos. Es una vastísima nada, rodeada de nada, donde sólo crecen
las piedras. Y sin embargo, en esas arideces, y en las zonas liberadas, que
no son mucho mejores, los saharauis han sido capaces de crear la sociedad
más abierta, y la menos machista, de todo el mundo musulmán.
Este milagro de los saharauis, que son muy pobres y muy pocos, no sólo se
explica por su porfiada voluntad de ser libres, que eso sí que sobra en esos
lugares donde todo falta: también se explica, en gran medida, por la
solidaridad internacional.
Y la mayor parte de la ayuda proviene de los pueblos de España. Su energía
solidaria, memoria y fuente de dignidad, es mucho más poderosa que los
vaivenes de los gobiernos y los mezquinos cálculos de las empresas.
Digo solidaridad, no caridad. La caridad humilla. No se equivoca el
proverbio africano que dice: La mano que recibe está siempre debajo de la
mano que da.
Los saharauis esperan. Están condenados a pena de angustia perpetua y de
perpetua nostalgia. Los campamentos de refugiados llevan los nombres de sus
ciudades secuestradas, sus perdidos lugares de encuentro, sus querencias: El
Aaiún, Smara...
Ellos se llaman hijos de las nubes, porque desde siempre persiguen la
lluvia.
Desde hace más de 30 años persiguen, también, la justicia, que en el mundo
de nuestro tiempo parece más esquiva que el agua en el desierto."
[Eduardo Galeano]
martes, 16 de noviembre de 2010
Sáhara: sigue informándote...
Moitas veces é fácil que pasado un tempo dunha noticia ou acontecemento deixemos de informarnos sobre el.
O problema de Sáhara Occidental non é de agora, leva 35 anos así!
En ESF (Enxeñería Sen Fronteiras - Galicia, non só para enxeñeiros) levamos traballando este tema, dende o grupo de sensibilización en Santiago de Compostela 2 anos para dar a coñecer á poboación a situación que alí se vive.
Un dos grandes medos da poboación saharaui nos campamentos non son as represalias, nin o medo a morrer, senón a ser olvidados e que ninguén sepa deles e a súa situación de abandono.
A raíz do suceso en El Aiún, estase sacando moita informaciñon e sufrimos un bombardeo tremendo a semana pasada, en parte porque se tocou a fibra sensible dos xornalistas: a liberdade de expresión e o dereito á información.
Dende aquí só vos pido que no canto de saturarvos, sexades vós os que vos informedes da situación contrastando diferentes medios. Eu recomendovos algúns que sei de boa tinta que están informados da situación, non porque eu os coñeza, senón porque fóra do día a día, levan anos tratando o tema saharaui.
María
.
O problema de Sáhara Occidental non é de agora, leva 35 anos así!
En ESF (Enxeñería Sen Fronteiras - Galicia, non só para enxeñeiros) levamos traballando este tema, dende o grupo de sensibilización en Santiago de Compostela 2 anos para dar a coñecer á poboación a situación que alí se vive.
Un dos grandes medos da poboación saharaui nos campamentos non son as represalias, nin o medo a morrer, senón a ser olvidados e que ninguén sepa deles e a súa situación de abandono.
A raíz do suceso en El Aiún, estase sacando moita informaciñon e sufrimos un bombardeo tremendo a semana pasada, en parte porque se tocou a fibra sensible dos xornalistas: a liberdade de expresión e o dereito á información.
Dende aquí só vos pido que no canto de saturarvos, sexades vós os que vos informedes da situación contrastando diferentes medios. Eu recomendovos algúns que sei de boa tinta que están informados da situación, non porque eu os coñeza, senón porque fóra do día a día, levan anos tratando o tema saharaui.
María
.
lunes, 15 de noviembre de 2010
A pesar de todo...
...sigue adiante, non te rindas nunca e loita polo que queres.
Parecen verbas moi manidas, pero no fondo son certas!
Hai que pensar que sempre haberá algo positivo, pois case sempre, que digo! Sempre hai xente peor ca nós! E debemos dar gracias pola vida que nos tocou vivir.
Sempre hai un por qué ás cousas que nos pasan, non deixemos de pensar que algún día saberemos cal é... atoparnos co noso destino, non é unha utopía, conseguir un mundo bo e igual para todos...tampouco, é o futuro, só temos que poñer o noso grao de area.
María
.
Parecen verbas moi manidas, pero no fondo son certas!
Hai que pensar que sempre haberá algo positivo, pois case sempre, que digo! Sempre hai xente peor ca nós! E debemos dar gracias pola vida que nos tocou vivir.
Sempre hai un por qué ás cousas que nos pasan, non deixemos de pensar que algún día saberemos cal é... atoparnos co noso destino, non é unha utopía, conseguir un mundo bo e igual para todos...tampouco, é o futuro, só temos que poñer o noso grao de area.
María
.
miércoles, 10 de noviembre de 2010
Novembro, mes solidario no meu blog!
Boas a todos!
A raíz do que está a pasar, e de determinadas campañas que hai agora, non só de cara á situación de Sáhara senón en xeral, e tamén porque pronto comezarán a asediarnos ainda máis con todo tipo de donacións ó ser o Nadal en breves, decidín facer do mes de novembro, no meu blog, o mes solidario!
Así que as entradas en dito mes terán relación con algún tipo de programa ou axuda a unha causa concreta!
Xa no mes de outubro fixen referencia á Campaña Faltas Ti que a ONG na que estou, ESF (Enxeñería Sen Fronteiras) que non só é para enxeñeiros, levou a cabo para mostrar á xente o tipo de voluntariado que facemos. E agora continuarei con máis cousas!
Convídovos a probar a experiencia do voluntariado e non deixar de lado a soilidariedade con aqueles que o necesitan, e que ainda que pensemos que un só non fai nada, co pouquiño que cada un poida aportar, faranse grandes cambios. Só hai que creer que podemos cambiar a realidade que pasa ante nós. Só hai que querer ver que non está de todo ben.
...
Buenas a todos!!
A raíz de lo que está a pasar, y de determinadas campañas que hai ahora, no solo decra a la situación del Sáhara sino en general, y también porque pronto comenzarán a asediarnos aún más con todo tipo de campañas de donación al ser Navidad en breves, he decidido hacer del mes de noviembre, en mi blog, el mes solidario!
Así que las entradas en dicho mes estarán relacionadas con algún tipo de programa o ayuda a una causa concreta!
Ya en el mes de octubre hice referencia a la Campaña Fatas Ti que la ONG en la que soy voluntaria, ESF Enxeñería Sen Fronteiras Galicia (no solo de ingenieros), llevó a cabo para mostrar a la gente el tipo de voluntariado que hacemos. Y ahora continuaré con más cosas!
Os invito a probar la experiencia del voluntariado y no dejar de lado la solidariedad con aquellos que lo necesitan, y que aunque pensemos que uno solo no hace nada, con un poquito que cada uno pueda aportar, se harán grandes cambios. Sólo hay que creer que podemos cambiar la realidad que pasa ante nosotros. Sólo hay que querer ver que no todo está bien...
A raíz do que está a pasar, e de determinadas campañas que hai agora, non só de cara á situación de Sáhara senón en xeral, e tamén porque pronto comezarán a asediarnos ainda máis con todo tipo de donacións ó ser o Nadal en breves, decidín facer do mes de novembro, no meu blog, o mes solidario!
Así que as entradas en dito mes terán relación con algún tipo de programa ou axuda a unha causa concreta!
Xa no mes de outubro fixen referencia á Campaña Faltas Ti que a ONG na que estou, ESF (Enxeñería Sen Fronteiras) que non só é para enxeñeiros, levou a cabo para mostrar á xente o tipo de voluntariado que facemos. E agora continuarei con máis cousas!
Convídovos a probar a experiencia do voluntariado e non deixar de lado a soilidariedade con aqueles que o necesitan, e que ainda que pensemos que un só non fai nada, co pouquiño que cada un poida aportar, faranse grandes cambios. Só hai que creer que podemos cambiar a realidade que pasa ante nós. Só hai que querer ver que non está de todo ben.
...
Buenas a todos!!
A raíz de lo que está a pasar, y de determinadas campañas que hai ahora, no solo decra a la situación del Sáhara sino en general, y también porque pronto comenzarán a asediarnos aún más con todo tipo de campañas de donación al ser Navidad en breves, he decidido hacer del mes de noviembre, en mi blog, el mes solidario!
Así que las entradas en dicho mes estarán relacionadas con algún tipo de programa o ayuda a una causa concreta!
Ya en el mes de octubre hice referencia a la Campaña Fatas Ti que la ONG en la que soy voluntaria, ESF Enxeñería Sen Fronteiras Galicia (no solo de ingenieros), llevó a cabo para mostrar a la gente el tipo de voluntariado que hacemos. Y ahora continuaré con más cosas!
Os invito a probar la experiencia del voluntariado y no dejar de lado la solidariedad con aquellos que lo necesitan, y que aunque pensemos que uno solo no hace nada, con un poquito que cada uno pueda aportar, se harán grandes cambios. Sólo hay que creer que podemos cambiar la realidad que pasa ante nosotros. Sólo hay que querer ver que no todo está bien...
martes, 9 de noviembre de 2010
Onde buscar información sobre Sáhara / dónde buscar información sobre Sáhara
Onde podo atopar máis información
sobre o que acontece no Sáhara Occidental?
Animámoste a que visites, entre outros, os seguintes espazos...
• Lugares onde poderás poñerte en situación sobre o conflito◦
http://www.lefrig.org/ Centro de documentación e museo da
resistencia do pobo saharauí e a solidariedade internacional.
Recomendamos para comezar o apartado “Síntesis histórica”
◦ Busca en Wikipedia “Sahara Occidental” e atoparaste cun breve
resumo sobre todo o que precisas saber da historia do conflito
◦ Tes a man os teus libros de historia do bacharelato? Canto espacio lle
adican ao tema? E menos mal que Sáhara foi colonia...
• Páxinas ou blogs para estar ao día do conflito na actualidade◦
http://www.saharaindependiente.org/ Páxina web da Coordinadora
Estatal de Asociacións Solidarias co Sáhara. Esta páxina pode ser o
punto de partida para comezar a informarte xa que nela atoparás
links a outras organizacións do teu entorno máis próximo e estarás ao
tanto de todas as movilizacións de apoio á causa saharauí
◦ http://www.saharalibre.es/ Recompilación de novas
◦ http://www.saharatoday.net/ Actualizacións diarias de novas
◦ http://poemariosaharalibre.blogspot.com/ Actualizacións diarias
◦ http://mujeresaharauis.blogspot.com/ e http://www.arso.org/UNFS Homepage.
htm As mulleres do Sáhara tamén queren ser escoitadas
• Vídeos
◦ http://www.todosconelsahara.com/video3.asp Eduardo Galeano e “os
muros”. Moi recomendable!
◦ http://www.youtube.com/ Proba a buscar “sahara occidental” e
poderás ver unha gran cantidade de material para informarte sobre o
Sáhara dunha forma máis visual
• Plataformas e campañas de apoio. Que podo facer?
◦ http://www.todosconelsahara.com/ Plataforma de actores e artistas.
Manifesto para entregar ao presidente do goberno de España.
Campaña de recollida de firmas
◦ http://www.wsrw.org/ Moi bo lugar como guía de recursos sobre o
Sáhara Occidental (novas e información histórica). Investigan e
informan sobre compañías que lexitiman a ocupación marroquí en
Sáhara. As verbas Tratado de pesca ou Estatuto avanzado dinche
algo? Descúbreo nesta páxina e adhírete aos seus manifestos
◦ http://35diasderuido.wordpress.com/ Acampada en Madrid. Iniciativa
de colexios maiores. Multitude de actividades
◦ http://www.columna2010.org/ Descobre a realidade dos
campamentos de refuxiados
◦ http://www.festivalsahara.com/ Festival de cine no Sáhara
◦ http://todosconaminetu.blogspot.com/ Naceu coa folga de fame de
Aminetu e agora publica información moi interesante sobre os
movementos desta muller activista. Sabes por que se puxo en folga
de fame ou o que aconteceu en Granada a principios do mes de
marzo?
◦ http://www.sogaps.org/ Espazo web de Solidariedade Galega co Pobo
Saharauí, onde poderás informarte, entre outras cousas do programa
“Vacacións en Paz” e acoller a un neno saharauí durante o verán
Se algunhas destas campañas xa remataron este ano non pasa nada, agora
estás ao corrente e o ano que ven seguro que non te esqueces de participar e
informarte a tempo.
E recorda, unha simple firma pode marcar a diferencia!
...
¿Dónde puedo encontrar más información
sobre lo que pasa en Sáhara Occidental?
Te animamos a que visites, entre otros, los siguientes espacios...
• Lugares donde podrás ponerte en situación sobre el conflicto
◦ http://www.lefrig.org/ Centro de documentación y museo de la
resistencia del pueblo saharauí y la solidaridad internacional.
Recomendamos para empezar el apartado “Síntesis histórica”
◦ Busca en Wikipedia “Sahara Occidental” y encontrarás un breve
resumen sobre todo lo que necesitas saber de la historia del conflicto
◦ Tienes a mano tus libros de historia del bachillerato? Cuánto espacio
le dedican al tema? Y menos mal que Sáhara fue colonia...
• Páginas o blogs para estar al día del conflicto en la actualidad
◦ http://www.saharaindependiente.org/ Página web de la Coordinadora
Estatal de Asociaciones Solidarias con el Sáhara. Esta página puede
ser el punto de partida para empezar a informarte ya que en ella
encontrarás links a otras organizaciones de tu entorno más próximo y
estarás al tanto de todas las movilizaciones de apoyo a la causa
◦ http://www.saharalibre.es/ Recopilación de noticias
◦ http://www.saharatoday.net/ Actualizaciones diarias de noticias
◦ http://poemariosaharalibre.blogspot.com/ Actualizaciones diarias
◦ http://mujeresaharauis.blogspot.com/ e http://www.arso.org/UNFS Homepage.
htm Escucha a las mujeres del Sáhara
• Vídeos
◦ http://www.todosconelsahara.com/video3.asp Eduardo Galeano e “os
muros”. Muy recomendable!
◦ http://www.youtube.com/ Prueba a buscar “sahara occidental” y
podrás ver una gran cantidad de material para informarte sobre el
Sáhara de una forma más visual
• Plataformas y campañas de apoyo. ¿Qué puedo hacer?
◦ http://www.todosconelsahara.com/ Plataforma de actores e artistas.
Manifiesto para entregar al presidente del gobierno de España.
Campaña de recogida de firmas
◦ http://www.wsrw.org/ Muy buen lugar como guía de recursos sobre el
Sáhara Occidental (noticias e información histórica). Investigan e
informan sobre compañías que legitiman la ocupación marroquí en
Sáhara. ¿Los nombres Tratado de pesca o Estatuto avanzado te dicen
algo? Descúbrelo en esta página y adhiérete a sus manifiestos
◦ http://35diasderuido.wordpress.com/ Acampada en Madrid. Iniciativa
de colegios mayores. Multitud de actividades
◦ http://www.columna2010.org/ Descubre la realidad de los
campamentos de refugiados
◦ http://www.festivalsahara.com/ Festival de cine en el Sáhara
◦ http://todosconaminetu.blogspot.com/ Nació con la huelga de hambre
de Aminetu y ahora publica información muy interesante sobre los
movimientos de esta mujer activista. ¿Sabes por qué se puso en
huelga de hambre o lo que pasó en Granada a principios del mes de
marzo?
◦ http://www.sogaps.org/ Espacio web de Solidariedade Galega co
Pobo Saharauí, donde podrás informarte, entre otras cosas del
programa “Vacacións en Paz” y acoger a un niño saharauí en verano
Si algunas de estas campañas ya han terminado este año no pasa nada, ahora
estás al corriente y el año que viene seguro que no te olvidas de participar e
informarte a tiempo.
Y recuerda, una simple firma puede marcar la diferencia!
sobre o que acontece no Sáhara Occidental?
Animámoste a que visites, entre outros, os seguintes espazos...
• Lugares onde poderás poñerte en situación sobre o conflito◦
http://www.lefrig.org/ Centro de documentación e museo da
resistencia do pobo saharauí e a solidariedade internacional.
Recomendamos para comezar o apartado “Síntesis histórica”
◦ Busca en Wikipedia “Sahara Occidental” e atoparaste cun breve
resumo sobre todo o que precisas saber da historia do conflito
◦ Tes a man os teus libros de historia do bacharelato? Canto espacio lle
adican ao tema? E menos mal que Sáhara foi colonia...
• Páxinas ou blogs para estar ao día do conflito na actualidade◦
http://www.saharaindependiente.org/ Páxina web da Coordinadora
Estatal de Asociacións Solidarias co Sáhara. Esta páxina pode ser o
punto de partida para comezar a informarte xa que nela atoparás
links a outras organizacións do teu entorno máis próximo e estarás ao
tanto de todas as movilizacións de apoio á causa saharauí
◦ http://www.saharalibre.es/ Recompilación de novas
◦ http://www.saharatoday.net/ Actualizacións diarias de novas
◦ http://poemariosaharalibre.blogspot.com/ Actualizacións diarias
◦ http://mujeresaharauis.blogspot.com/ e http://www.arso.org/UNFS Homepage.
htm As mulleres do Sáhara tamén queren ser escoitadas
• Vídeos
◦ http://www.todosconelsahara.com/video3.asp Eduardo Galeano e “os
muros”. Moi recomendable!
◦ http://www.youtube.com/ Proba a buscar “sahara occidental” e
poderás ver unha gran cantidade de material para informarte sobre o
Sáhara dunha forma máis visual
• Plataformas e campañas de apoio. Que podo facer?
◦ http://www.todosconelsahara.com/ Plataforma de actores e artistas.
Manifesto para entregar ao presidente do goberno de España.
Campaña de recollida de firmas
◦ http://www.wsrw.org/ Moi bo lugar como guía de recursos sobre o
Sáhara Occidental (novas e información histórica). Investigan e
informan sobre compañías que lexitiman a ocupación marroquí en
Sáhara. As verbas Tratado de pesca ou Estatuto avanzado dinche
algo? Descúbreo nesta páxina e adhírete aos seus manifestos
◦ http://35diasderuido.wordpress.com/ Acampada en Madrid. Iniciativa
de colexios maiores. Multitude de actividades
◦ http://www.columna2010.org/ Descobre a realidade dos
campamentos de refuxiados
◦ http://www.festivalsahara.com/ Festival de cine no Sáhara
◦ http://todosconaminetu.blogspot.com/ Naceu coa folga de fame de
Aminetu e agora publica información moi interesante sobre os
movementos desta muller activista. Sabes por que se puxo en folga
de fame ou o que aconteceu en Granada a principios do mes de
marzo?
◦ http://www.sogaps.org/ Espazo web de Solidariedade Galega co Pobo
Saharauí, onde poderás informarte, entre outras cousas do programa
“Vacacións en Paz” e acoller a un neno saharauí durante o verán
Se algunhas destas campañas xa remataron este ano non pasa nada, agora
estás ao corrente e o ano que ven seguro que non te esqueces de participar e
informarte a tempo.
E recorda, unha simple firma pode marcar a diferencia!
...
¿Dónde puedo encontrar más información
sobre lo que pasa en Sáhara Occidental?
Te animamos a que visites, entre otros, los siguientes espacios...
• Lugares donde podrás ponerte en situación sobre el conflicto
◦ http://www.lefrig.org/ Centro de documentación y museo de la
resistencia del pueblo saharauí y la solidaridad internacional.
Recomendamos para empezar el apartado “Síntesis histórica”
◦ Busca en Wikipedia “Sahara Occidental” y encontrarás un breve
resumen sobre todo lo que necesitas saber de la historia del conflicto
◦ Tienes a mano tus libros de historia del bachillerato? Cuánto espacio
le dedican al tema? Y menos mal que Sáhara fue colonia...
• Páginas o blogs para estar al día del conflicto en la actualidad
◦ http://www.saharaindependiente.org/ Página web de la Coordinadora
Estatal de Asociaciones Solidarias con el Sáhara. Esta página puede
ser el punto de partida para empezar a informarte ya que en ella
encontrarás links a otras organizaciones de tu entorno más próximo y
estarás al tanto de todas las movilizaciones de apoyo a la causa
◦ http://www.saharalibre.es/ Recopilación de noticias
◦ http://www.saharatoday.net/ Actualizaciones diarias de noticias
◦ http://poemariosaharalibre.blogspot.com/ Actualizaciones diarias
◦ http://mujeresaharauis.blogspot.com/ e http://www.arso.org/UNFS Homepage.
htm Escucha a las mujeres del Sáhara
• Vídeos
◦ http://www.todosconelsahara.com/video3.asp Eduardo Galeano e “os
muros”. Muy recomendable!
◦ http://www.youtube.com/ Prueba a buscar “sahara occidental” y
podrás ver una gran cantidad de material para informarte sobre el
Sáhara de una forma más visual
• Plataformas y campañas de apoyo. ¿Qué puedo hacer?
◦ http://www.todosconelsahara.com/ Plataforma de actores e artistas.
Manifiesto para entregar al presidente del gobierno de España.
Campaña de recogida de firmas
◦ http://www.wsrw.org/ Muy buen lugar como guía de recursos sobre el
Sáhara Occidental (noticias e información histórica). Investigan e
informan sobre compañías que legitiman la ocupación marroquí en
Sáhara. ¿Los nombres Tratado de pesca o Estatuto avanzado te dicen
algo? Descúbrelo en esta página y adhiérete a sus manifiestos
◦ http://35diasderuido.wordpress.com/ Acampada en Madrid. Iniciativa
de colegios mayores. Multitud de actividades
◦ http://www.columna2010.org/ Descubre la realidad de los
campamentos de refugiados
◦ http://www.festivalsahara.com/ Festival de cine en el Sáhara
◦ http://todosconaminetu.blogspot.com/ Nació con la huelga de hambre
de Aminetu y ahora publica información muy interesante sobre los
movimientos de esta mujer activista. ¿Sabes por qué se puso en
huelga de hambre o lo que pasó en Granada a principios del mes de
marzo?
◦ http://www.sogaps.org/ Espacio web de Solidariedade Galega co
Pobo Saharauí, donde podrás informarte, entre otras cosas del
programa “Vacacións en Paz” y acoger a un niño saharauí en verano
Si algunas de estas campañas ya han terminado este año no pasa nada, ahora
estás al corriente y el año que viene seguro que no te olvidas de participar e
informarte a tiempo.
Y recuerda, una simple firma puede marcar la diferencia!
Sáhara e a ONU, entre outras cousas...
http://www.un.org/spanish/Depts/dpko/minurso/index.html
MINURSO: Misión de las Naciones Unidas para el Referéndum de Sáhara Occidental
La MINURSO fue desplegada en septiembre siguiendo al acuerdo entre el Gobierno de Marruecos y el Frente Polisario para supervisar el alto el fuego, así como para organizar y dirigir un referéndum en el que la gente del Sáhara Occidental tuviera la oportunidad de decidir el futuro estatus del Territorio.
La MINURSO presta asistencia a la ACNUR en la organización de visitas familiares: parte del programa de medidas de fomento de la confianza. Tales medidas se concretan con miras a facilitar un mayor contacto entre las comunidades saharauis que viven en el Sáhara occidental y en el campamento de refugiados en la zona de Tindouf (Argelia).
DESCRIPCIÓN DEL MANDATO DE LA MISIÓN:
La Misión de las Naciones Unidas para el Referéndum del Sáhara Occidental (MINURSO) fue establecida por resolución 690 del Consejo de Seguridad de 29 de abril de 1991, de conformidad con propuestas de arreglo aceptado el 30 de agosto de 1988 por Marruecos y el Frente Popular para la Liberación de Saguia el-Hamra y de Río de Oro (Frente POLISARIO).
El plan de arreglo, tal como fue aprobado por el Consejo de Seguridad, prevé un período transitorio para la preparación de un referéndum en el que el pueblo del Sáhara Occidental escoger entre la independencia y la integración con Marruecos. El Representante Especial del Secretario General era la única y exclusiva responsabilidad sobre los asuntos relacionados con el referéndum y fue asistida en su tarea por un grupo de civiles, militares y de policía civil, que se conoce como la Misión de las Naciones Unidas para el Referéndum en el Sáhara Occidental.
La MINURSO fue originalmente el mandato de conformidad con el plan de arreglo a:
• supervisar la cesación del fuego;
• verificar la reducción de las tropas marroquíes en el Territorio;
• supervisar el confinamiento de Marruecos y el Frente POLISARIO las tropas en lugares designados;
• adoptar medidas con las partes para garantizar la liberación de todos los saharauis detenidos o presos políticos;
• supervisar el intercambio de prisioneros de guerra, a ser aplicado por el Comité Internacional de la Cruz Roja (CICR);
• repatriar a los refugiados del Sáhara Occidental, una tarea que se llevará a cabo por el Alto Comisionado de Naciones Unidas para los Refugiados (ACNUR);
• identificación y registro de votantes calificados;
• organizar y garantizar un referéndum libre y justo y proclamar los resultados;
• reducir la amenaza de las municiones sin detonar y minas.
Si bien la organización del referéndum no ha sido posible hasta la fecha, los demás requisitos del mandato se han llevado a cabo con éxito. MINURSO sigue para llevar a cabo las siguientes tareas:
• Supervisar la cesación del fuego;
• Reducir la amenaza de minas y artefactos explosivos sin detonar;
• Apoyo a las medidas de fomento de la confianza.
Con carácter excepcional, la MINURSO ha estado involucrado en la prestación de asistencia a los migrantes irregulares, así como la ayuda humanitaria en caso de desastres naturales.
http://territoriosocupadosminutoaminuto.blogspot.com
http://www.igadi.org/
MINURSO: Misión de las Naciones Unidas para el Referéndum de Sáhara Occidental
La MINURSO fue desplegada en septiembre siguiendo al acuerdo entre el Gobierno de Marruecos y el Frente Polisario para supervisar el alto el fuego, así como para organizar y dirigir un referéndum en el que la gente del Sáhara Occidental tuviera la oportunidad de decidir el futuro estatus del Territorio.
La MINURSO presta asistencia a la ACNUR en la organización de visitas familiares: parte del programa de medidas de fomento de la confianza. Tales medidas se concretan con miras a facilitar un mayor contacto entre las comunidades saharauis que viven en el Sáhara occidental y en el campamento de refugiados en la zona de Tindouf (Argelia).
DESCRIPCIÓN DEL MANDATO DE LA MISIÓN:
La Misión de las Naciones Unidas para el Referéndum del Sáhara Occidental (MINURSO) fue establecida por resolución 690 del Consejo de Seguridad de 29 de abril de 1991, de conformidad con propuestas de arreglo aceptado el 30 de agosto de 1988 por Marruecos y el Frente Popular para la Liberación de Saguia el-Hamra y de Río de Oro (Frente POLISARIO).
El plan de arreglo, tal como fue aprobado por el Consejo de Seguridad, prevé un período transitorio para la preparación de un referéndum en el que el pueblo del Sáhara Occidental escoger entre la independencia y la integración con Marruecos. El Representante Especial del Secretario General era la única y exclusiva responsabilidad sobre los asuntos relacionados con el referéndum y fue asistida en su tarea por un grupo de civiles, militares y de policía civil, que se conoce como la Misión de las Naciones Unidas para el Referéndum en el Sáhara Occidental.
La MINURSO fue originalmente el mandato de conformidad con el plan de arreglo a:
• supervisar la cesación del fuego;
• verificar la reducción de las tropas marroquíes en el Territorio;
• supervisar el confinamiento de Marruecos y el Frente POLISARIO las tropas en lugares designados;
• adoptar medidas con las partes para garantizar la liberación de todos los saharauis detenidos o presos políticos;
• supervisar el intercambio de prisioneros de guerra, a ser aplicado por el Comité Internacional de la Cruz Roja (CICR);
• repatriar a los refugiados del Sáhara Occidental, una tarea que se llevará a cabo por el Alto Comisionado de Naciones Unidas para los Refugiados (ACNUR);
• identificación y registro de votantes calificados;
• organizar y garantizar un referéndum libre y justo y proclamar los resultados;
• reducir la amenaza de las municiones sin detonar y minas.
Si bien la organización del referéndum no ha sido posible hasta la fecha, los demás requisitos del mandato se han llevado a cabo con éxito. MINURSO sigue para llevar a cabo las siguientes tareas:
• Supervisar la cesación del fuego;
• Reducir la amenaza de minas y artefactos explosivos sin detonar;
• Apoyo a las medidas de fomento de la confianza.
Con carácter excepcional, la MINURSO ha estado involucrado en la prestación de asistencia a los migrantes irregulares, así como la ayuda humanitaria en caso de desastres naturales.
http://territoriosocupadosminutoaminuto.blogspot.com
http://www.igadi.org/
lunes, 8 de noviembre de 2010
SÁHARA: coñece o que pasa
Masacre en El Aiún:
http://www.publico.es/espana/345536/marruecos-asalta-con-violencia-el-campamento-de-protesta-en-el-aaiun
Miembros del campamento y cooperantes hablan de "muertos y heridos" y califica la situación de "masacre"
VOCES DEL SAHARA:
http://www.elmundo.es/especiales/2009/06/internacional/sahara/conflicto.html
INGENIERÍA SIN FRONTERAS: SAHARA
http://esfsahara.blogspot.com/2010/11/concentracion-apoyo-al-pueblo-saharaui.html
http://esfsahara.blogspot.com/
CLICA E INFÓRMATE!! NON TE MANTEÑAS Á MARXE!
http://www.publico.es/espana/345536/marruecos-asalta-con-violencia-el-campamento-de-protesta-en-el-aaiun
Miembros del campamento y cooperantes hablan de "muertos y heridos" y califica la situación de "masacre"
VOCES DEL SAHARA:
http://www.elmundo.es/especiales/2009/06/internacional/sahara/conflicto.html
INGENIERÍA SIN FRONTERAS: SAHARA
http://esfsahara.blogspot.com/2010/11/concentracion-apoyo-al-pueblo-saharaui.html
http://esfsahara.blogspot.com/
CLICA E INFÓRMATE!! NON TE MANTEÑAS Á MARXE!
sábado, 6 de noviembre de 2010
Debatindo a vida...
Sentindo a brisa do mar,
evocando vellos recordos...
Pensando no triste futuro
e no fermoso pasado...
Facendo balance dunha vida
que triste e só, debía continuar.
Restaban poucos anos para a súa fin
máis debía pasala sen ela.
Sentindo a brisa do mar,
evocando vellos recordos...
Facendo balance dunha vida
que sen ela debía pasar,
debatía coa mente
se rematala xa...
María
.
evocando vellos recordos...
Pensando no triste futuro
e no fermoso pasado...
Facendo balance dunha vida
que triste e só, debía continuar.
Restaban poucos anos para a súa fin
máis debía pasala sen ela.
Sentindo a brisa do mar,
evocando vellos recordos...
Facendo balance dunha vida
que sen ela debía pasar,
debatía coa mente
se rematala xa...
María
.
viernes, 5 de noviembre de 2010
miércoles, 3 de noviembre de 2010
Vivir ou ver pasar...
Decidiu sentarse a escribir, ainda que non tiña nada claro que poñer.
Pasaran cinco minutos e alí se atopaba, sentada frente ó ordenador, coa mirada fixa na pantalla en branco, case sen pestanexar. Parecía absorbida en pensamentos.
Sentíase contradictoria, tantas cousas na súa mente, tantas cousas que dicir, tantas palabras, ideas, sentimentos...
Colocou as mans no teclado, foi deslizando os dedos sobre as tecras, pero cada dúas palabras tiña que facer un alto, cada parágrafo repasalo, estaría ben explicado o que quería decir?
Era tan complidado!! En cambio na súa cabeza estaba todo tan claro!!
...
É difícil estar lonxe de quen queres porque nunca sabes si a mensaxe lle chega con certeza, si cando o fai expresa o que realmente queres, si a outra persoa o entende así...
Só queda ser pacientes, ir deixando que as cousas pasen, pero sen deixar de moverse para intentalas, pois si non te moves, todo o que ves diante de ti será sempre o mesmo...
María
.
Pasaran cinco minutos e alí se atopaba, sentada frente ó ordenador, coa mirada fixa na pantalla en branco, case sen pestanexar. Parecía absorbida en pensamentos.
Sentíase contradictoria, tantas cousas na súa mente, tantas cousas que dicir, tantas palabras, ideas, sentimentos...
Colocou as mans no teclado, foi deslizando os dedos sobre as tecras, pero cada dúas palabras tiña que facer un alto, cada parágrafo repasalo, estaría ben explicado o que quería decir?
Era tan complidado!! En cambio na súa cabeza estaba todo tan claro!!
...
É difícil estar lonxe de quen queres porque nunca sabes si a mensaxe lle chega con certeza, si cando o fai expresa o que realmente queres, si a outra persoa o entende así...
Só queda ser pacientes, ir deixando que as cousas pasen, pero sen deixar de moverse para intentalas, pois si non te moves, todo o que ves diante de ti será sempre o mesmo...
María
.
domingo, 31 de octubre de 2010
Samaín
Vivimos días de Outono, choiva, vento, nubes que tornan o día en escuridade, os días fanse máis pequenos e as noites máis longas, pero a pesar diso non se poden vislumbrar as estrelas...
Finalizamos Outubro e comezamos Novembro. O tempo semella ser sabío e saber que época vivimos pois deixanos uns días propios de defuntos, de recollidas nas casas, de sentarse a ver unha película e de espertar entre nós as terroríficas historias de mortos vivintes...
Pasou o tempo das castañas e comezan a verse nas portas as cabazas, de facer pasteis con elas, de pintarlles caras terroríficas, as visitas a ceminterios, a picardía dos máis graciosos á hora de meter medo e escoller os seus atuendos...
Vivimos días de Outono, e si no resto do mundo se vive Halloween, en Galicia, vivimos o Samaín.
Deixovos unhas cancións para a ocasión!
FELIZ SAMAÍN
María
.
Finalizamos Outubro e comezamos Novembro. O tempo semella ser sabío e saber que época vivimos pois deixanos uns días propios de defuntos, de recollidas nas casas, de sentarse a ver unha película e de espertar entre nós as terroríficas historias de mortos vivintes...
Pasou o tempo das castañas e comezan a verse nas portas as cabazas, de facer pasteis con elas, de pintarlles caras terroríficas, as visitas a ceminterios, a picardía dos máis graciosos á hora de meter medo e escoller os seus atuendos...
Vivimos días de Outono, e si no resto do mundo se vive Halloween, en Galicia, vivimos o Samaín.
Deixovos unhas cancións para a ocasión!
FELIZ SAMAÍN
María
.
jueves, 28 de octubre de 2010
Pausa
Boas a todos.
Levo un tempo sen escribir tan asiduamente como antes. A razón: presentarme a concursos literarios, polo que a maioría das cosuas que escribo son para enviar e as bases dos concursos impiden que estea publicado o relato ou microrrelato en ningún tipo de medio incluídos os blogs.
Espero publicar algo da miña imaxinación pronto!
gracias a todos os que me ledes!
saúdos!
---
Buenas a todos!
Llevo un tiempo sin escribir tan asiduamente como antes. La razón: presentarme a concursos literarios, por lo que la mayoría de cosas que escribo son apra enviar y las bases de esos concursos impiden que dichos textos estean publicados en ningún tipo de medio incluídos los blogs.
Espero publicar algo de mi imaginación pronto!
gracias a todos los que me leeis!
Saludos!
María
.
Levo un tempo sen escribir tan asiduamente como antes. A razón: presentarme a concursos literarios, polo que a maioría das cosuas que escribo son para enviar e as bases dos concursos impiden que estea publicado o relato ou microrrelato en ningún tipo de medio incluídos os blogs.
Espero publicar algo da miña imaxinación pronto!
gracias a todos os que me ledes!
saúdos!
---
Buenas a todos!
Llevo un tiempo sin escribir tan asiduamente como antes. La razón: presentarme a concursos literarios, por lo que la mayoría de cosas que escribo son apra enviar y las bases de esos concursos impiden que dichos textos estean publicados en ningún tipo de medio incluídos los blogs.
Espero publicar algo de mi imaginación pronto!
gracias a todos los que me leeis!
Saludos!
María
.
martes, 19 de octubre de 2010
VOLUNTARIADO: Na busca de voluntarios en Compostela
Pois para a semana empezamos en Compostela para intentar incorporar novas persoas voluntarias, as charlas serán de temática variada e centrarémonos na USC, en ambos Campus.
Este é un estracto do que alí se vai falar:
Sopa de ideas e outras creacións: A importancia da Comunicación no mundo das ONG
Unha mesa, un mantel, varias cadeiras, pratos con letras e gañas de idear. Estes son os materiais imprescindibles cos que se celebrará o taller “Sopa de ideas e outras creacións”, unha proposta de escritura creativa que estimule a reflexión sobre conceptos tan cotiás como o xornalismo actual, a comunicación ou o papel do propio espectador televisivo. Coa idea de “poñer a mesa” nunha aula da Facultade de Xornalismo de Santiago preténdese xerar un espazo de encontro e intercambio de ideas que animen a cuestionar conceptos, debater, aprender e crear.
Bo proveito!
•Día: 19 de outubro
•Hora: 12:00 horas
•Lugar: Aula 4
Facultade de Ciencias da Comunicación
Faltas ti! Descubre o voluntariado...
"Por qué unha persoa é voluntaria?", "Que significa ser voluntario?", "Para que ser voluntario?" ou mesmo "Como e onde se pode ser voluntario?" A todas estas cuestións intentarase respostar na charla, onde se mostratán as experiencias de voluntariado en temas como a sensibilización ou a educación.
•Día: 21 de outubro
•Hora: 20:15 horas
•Lugar: Aula 4
Facultade de Psicoloxía
"Banca ¿vs/&? Ética
FIARE"
"Están a ética e a economía naturalmente enfrontadas? Existe algo máis que a economía puramente do capital? É posible facer uso da economía como ferramenta para o desenvolvemento humano? Por suposto! A economía responsable, a economía alternativa e solidaria existe e ten ferramentas moito máis alá da economía doméstica. Fiare pode ser unha delas. Achégate a descubrir esa outra cara da economía, a da conciencia."
•Día: 26 de outubro
•Hora: 20:15 horas
•Lugar: Aula 4
Facultade de Ciencias Económicas e Empresariais
"Experiencias de Cooperación en medio ambiente e desenvolvemento rural en Centroamérica"
Roberto Roget, recén chegado da súa estancia en Nicaragua dentro do Programa de Coñecemento da Realidade tratará de achegarnos as súas vivencias dntro das comunidades nicaragüense onde Enxeñería Sen Fronteiras está traballando así como os proxectos que esta ONGD está desenvolvemento en Centroamérica.
•Día: 27 de outubro
•Hora: 20:15 horas
•Lugar: Aula 3
Facultade de Bioloxía
Faltas ti! Descubre o voluntariado...
A sede compostelán abrirá as súas portas para que a través de fotos e experiencias en primeira persoa, todo aquel que queira, poida conocer que fan as persoas voluntarias de Enxeñería Sen Fronteiras nos distintos ámbitos de traballo que a ONG desenvolve en Santiago, educación, sensibilización e proxectos de cooperación internacional.
•Día: 3 de novembro
•Hora: 20:15 horas
•Lugar: Local de Alumnos
Escola Tecnica Superior de Enxeñeria (ETSE)
Este é un estracto do que alí se vai falar:
Sopa de ideas e outras creacións: A importancia da Comunicación no mundo das ONG
Unha mesa, un mantel, varias cadeiras, pratos con letras e gañas de idear. Estes son os materiais imprescindibles cos que se celebrará o taller “Sopa de ideas e outras creacións”, unha proposta de escritura creativa que estimule a reflexión sobre conceptos tan cotiás como o xornalismo actual, a comunicación ou o papel do propio espectador televisivo. Coa idea de “poñer a mesa” nunha aula da Facultade de Xornalismo de Santiago preténdese xerar un espazo de encontro e intercambio de ideas que animen a cuestionar conceptos, debater, aprender e crear.
Bo proveito!
•Día: 19 de outubro
•Hora: 12:00 horas
•Lugar: Aula 4
Facultade de Ciencias da Comunicación
Faltas ti! Descubre o voluntariado...
"Por qué unha persoa é voluntaria?", "Que significa ser voluntario?", "Para que ser voluntario?" ou mesmo "Como e onde se pode ser voluntario?" A todas estas cuestións intentarase respostar na charla, onde se mostratán as experiencias de voluntariado en temas como a sensibilización ou a educación.
•Día: 21 de outubro
•Hora: 20:15 horas
•Lugar: Aula 4
Facultade de Psicoloxía
"Banca ¿vs/&? Ética
FIARE"
"Están a ética e a economía naturalmente enfrontadas? Existe algo máis que a economía puramente do capital? É posible facer uso da economía como ferramenta para o desenvolvemento humano? Por suposto! A economía responsable, a economía alternativa e solidaria existe e ten ferramentas moito máis alá da economía doméstica. Fiare pode ser unha delas. Achégate a descubrir esa outra cara da economía, a da conciencia."
•Día: 26 de outubro
•Hora: 20:15 horas
•Lugar: Aula 4
Facultade de Ciencias Económicas e Empresariais
"Experiencias de Cooperación en medio ambiente e desenvolvemento rural en Centroamérica"
Roberto Roget, recén chegado da súa estancia en Nicaragua dentro do Programa de Coñecemento da Realidade tratará de achegarnos as súas vivencias dntro das comunidades nicaragüense onde Enxeñería Sen Fronteiras está traballando así como os proxectos que esta ONGD está desenvolvemento en Centroamérica.
•Día: 27 de outubro
•Hora: 20:15 horas
•Lugar: Aula 3
Facultade de Bioloxía
Faltas ti! Descubre o voluntariado...
A sede compostelán abrirá as súas portas para que a través de fotos e experiencias en primeira persoa, todo aquel que queira, poida conocer que fan as persoas voluntarias de Enxeñería Sen Fronteiras nos distintos ámbitos de traballo que a ONG desenvolve en Santiago, educación, sensibilización e proxectos de cooperación internacional.
•Día: 3 de novembro
•Hora: 20:15 horas
•Lugar: Local de Alumnos
Escola Tecnica Superior de Enxeñeria (ETSE)
lunes, 18 de octubre de 2010
Chile y sus mineros
Hoxe vou deixar un resumo /pequenos recortes dunha noticia sacada de:
http://www.diagonalperiodico.net/No-se-salvaron-todos-los-mineros.html
na que versaba xunto o titular:EN LA ÚLTIMA DÉCADA HAN MUERTO 400 TRABAJADORES DE LAS MINAS CHILENAS.
Mina San José batió records de audiencia; incluso el día del rescate ocupó portadas de los diarios más importantes del mundo. Nunca antes otro acontecimiento chileno había logrado un éxito de tal magnitud, ni siquiera el terremoto mantuvo en vilo a tanta gente.
...
De nuevo lo sensacionalista opacó la oportunidad de profundizar en las causas y de hacer un verdadero periodismo de denuncia. Durante los dos meses que ha durado el show poco se ha hablado de la realidad de los mineros en Chile. Horas y horas de transmisión sólo han servido para describirnos la historia de los protagonistas, llegando incluso a sus devaneos amorosos e infidelidades. Sobre las irregularidades, la explotación, el impacto ambiental, la evasión fiscal y la inseguridad de otras minas chilenas no clausuradas, nada.
Pero es que si uno no forma parte del circo mediático no es noticia y así les ha sucedido a al menos otros siete trabajadores de otras minas que fallecieron durante los dos meses que duraron las tareas de rescate y que pronto serán olvidados junto a los casi 400 mineros chilenos, que, según datos del estatal Servicio General de Geología y Minería, murieron en la última década.
...
En un país que sigue siendo principalmente exportador de materias primas, todos los mineros saben, pese a que pocos medios lo han reproducido, que el aumento de los precios internacionales del cobre, el carbón y el oro es proporcional al incremento de muertes y explotación en los yacimientos gestionados por grandes corporaciones. Parte de esta influencia del mercado en la explotación de los mineros tiene su origen 1981, cuando José Piñera, ministro de minería de Pinochet y hermano del actual presidente, impulsó la privatización del sector poniendo fin al proceso de nacionalización minera llevado a cabo por Salvador Allende.
http://www.diagonalperiodico.net/No-se-salvaron-todos-los-mineros.html
na que versaba xunto o titular:EN LA ÚLTIMA DÉCADA HAN MUERTO 400 TRABAJADORES DE LAS MINAS CHILENAS.
Mina San José batió records de audiencia; incluso el día del rescate ocupó portadas de los diarios más importantes del mundo. Nunca antes otro acontecimiento chileno había logrado un éxito de tal magnitud, ni siquiera el terremoto mantuvo en vilo a tanta gente.
...
De nuevo lo sensacionalista opacó la oportunidad de profundizar en las causas y de hacer un verdadero periodismo de denuncia. Durante los dos meses que ha durado el show poco se ha hablado de la realidad de los mineros en Chile. Horas y horas de transmisión sólo han servido para describirnos la historia de los protagonistas, llegando incluso a sus devaneos amorosos e infidelidades. Sobre las irregularidades, la explotación, el impacto ambiental, la evasión fiscal y la inseguridad de otras minas chilenas no clausuradas, nada.
Pero es que si uno no forma parte del circo mediático no es noticia y así les ha sucedido a al menos otros siete trabajadores de otras minas que fallecieron durante los dos meses que duraron las tareas de rescate y que pronto serán olvidados junto a los casi 400 mineros chilenos, que, según datos del estatal Servicio General de Geología y Minería, murieron en la última década.
...
En un país que sigue siendo principalmente exportador de materias primas, todos los mineros saben, pese a que pocos medios lo han reproducido, que el aumento de los precios internacionales del cobre, el carbón y el oro es proporcional al incremento de muertes y explotación en los yacimientos gestionados por grandes corporaciones. Parte de esta influencia del mercado en la explotación de los mineros tiene su origen 1981, cuando José Piñera, ministro de minería de Pinochet y hermano del actual presidente, impulsó la privatización del sector poniendo fin al proceso de nacionalización minera llevado a cabo por Salvador Allende.
miércoles, 6 de octubre de 2010
Incendio en Romero Donallo
Bueno, publicar esta entrada a estas alturas queda un pouco fóra, pero tiñaa a medias (faltaban as fotos) así que agora deixo aquí comentado o suceso...
Ardeu a casiña en fronte da Galuresa... ía eu coa miña familia tan tranquila, disposos a entrar na cidade compostelana cando...ruídos de sereas de bombeiros...que pasaría? uns metros adiante xa se resolvían as nosas dúbidas!
Ardeu a casiña en fronte da Galuresa... ía eu coa miña familia tan tranquila, disposos a entrar na cidade compostelana cando...ruídos de sereas de bombeiros...que pasaría? uns metros adiante xa se resolvían as nosas dúbidas!
miércoles, 29 de septiembre de 2010
Presentación ESF Galicia - Tempada 2010 / 2011
miércoles 29 de septiembre de 2010
Videoentrevista: Dinorah e Sabela, voluntarias PCR en Honduras
Continuando coas videoentrevistas, esta semana, Dinorah e Sabela enviáronnos un video ideado e realizado por elas mesmas. Nel aproveitan para presentarnos brevemente a súa labor de voluntarias nos Proxectos de Coñecemento da Realidade (PCR), concretamente no marco do proxecto de Honduras no que participan.
Disfrutádeo!
Máis info:
•En qué consiste un Proxecto de Coñecemento da Realidade (PCR)? Qué tipo de tarefas conleva?
•Coñece a participación de ESF no marco do proxecto do recurso hídrico en Honduras.
Publicado por amaneiro en 09:49 1 comentarios Enlaces a esta entrada Etiquetas: Proxectos de coñecemento da realidade, videoentrevistas
domingo 26 de septiembre de 2010
Presentación ESF Galicia - Tempada 2010 / 2011
A ONG para o desenvolvemento Enxeñería Sen Fronteiras Galicia (ESF Galicia) organizará unha serie de conferencias informativas coas que pretende presentarse, dar a coñecer e achegar a todo o público en xeral, as actividades e proxectos que está levando a cabo, así como facer un chamamento á participación de posibles novos voluntarios.
Estes eventos desenvolveranse:
· Día: Xoves, 30 de setembro de 2010
· Hora: 20:00h
· Lugar: Fundación Caixa Galicia. Cantón Grande, 21 – 24. A Coruña.
· Día: Luns, 4 de outubro de 2010
· Hora: 12:30h
· Lugar: Escola Técnica Superior de Enxeñeiros de Camiños, Canáis e Portos da Universidade da Coruña. Campus de Elviña, s/n. A Coruña.
Asemade, levaranse a cabo máis conferencias de presentación, nas cidades de Santiago, Ferrol, Lugo e Vigo; eventos que anunciaremos próximamente.
ESF Galicia é unha ONGD que busca contribuír á construción dunha sociedade mundial xusta e solidaria poñendo a tecnoloxía ao servizo do desenvolvemento humano. Pero sobre todo ESF é unha asociación de persoas, con pensamentos e sentimentos distintos, que traballan xuntos aportando as súas opinións e coñecementos.
ESF Galicia está presente en distintas cidades galegas (A Coruña, Ferrol, Santiago de Compostela, Lugo e Vigo). Nestas sedes, as persoas voluntarias adoitan dividirse en diferentes grupos de traballo, sendo os principais: Sensibilización, Voluntariado, Educación para o Desenvolvemento, Proxectos ou Programas de Cooperación Internacional, Tesourería, Sistemas Informáticos... Pero ademáis, como sede, realízanse actividades de concienciación social, sensibilización, difusión e educación, é dicir: cursos, exposicións, charlas, publicacións… coas que se pretende que dar a coñecer e informar á xente do que está a acontecer no mundo, e que a miúdo non é accesible a través das canles de comunicación habituais.
Estas conferencias de presentación están abertas a todas aquelas persoas interesadas na Cooperación para o Desenvolvemento, así como voluntarios, responsables de programas e proxectos de cooperación, organizacións non-gobernamentais, medios de comunicación, etc…
Para máis informacións, os interesados poden contactar con:
· Enxeñería Sen Fronteiras Galicia.
Escola Técnica Superior de Enxeñeiros de Camiños, Canais e Portos.
Campus de Elviña, s/n.
981 16 70 00 Ext.: 1479
info@galicia.isf.es
http://www.galicia.isf.es
Videoentrevista: Dinorah e Sabela, voluntarias PCR en Honduras
Continuando coas videoentrevistas, esta semana, Dinorah e Sabela enviáronnos un video ideado e realizado por elas mesmas. Nel aproveitan para presentarnos brevemente a súa labor de voluntarias nos Proxectos de Coñecemento da Realidade (PCR), concretamente no marco do proxecto de Honduras no que participan.
Disfrutádeo!
Máis info:
•En qué consiste un Proxecto de Coñecemento da Realidade (PCR)? Qué tipo de tarefas conleva?
•Coñece a participación de ESF no marco do proxecto do recurso hídrico en Honduras.
Publicado por amaneiro en 09:49 1 comentarios Enlaces a esta entrada Etiquetas: Proxectos de coñecemento da realidade, videoentrevistas
domingo 26 de septiembre de 2010
Presentación ESF Galicia - Tempada 2010 / 2011
A ONG para o desenvolvemento Enxeñería Sen Fronteiras Galicia (ESF Galicia) organizará unha serie de conferencias informativas coas que pretende presentarse, dar a coñecer e achegar a todo o público en xeral, as actividades e proxectos que está levando a cabo, así como facer un chamamento á participación de posibles novos voluntarios.
Estes eventos desenvolveranse:
· Día: Xoves, 30 de setembro de 2010
· Hora: 20:00h
· Lugar: Fundación Caixa Galicia. Cantón Grande, 21 – 24. A Coruña.
· Día: Luns, 4 de outubro de 2010
· Hora: 12:30h
· Lugar: Escola Técnica Superior de Enxeñeiros de Camiños, Canáis e Portos da Universidade da Coruña. Campus de Elviña, s/n. A Coruña.
Asemade, levaranse a cabo máis conferencias de presentación, nas cidades de Santiago, Ferrol, Lugo e Vigo; eventos que anunciaremos próximamente.
ESF Galicia é unha ONGD que busca contribuír á construción dunha sociedade mundial xusta e solidaria poñendo a tecnoloxía ao servizo do desenvolvemento humano. Pero sobre todo ESF é unha asociación de persoas, con pensamentos e sentimentos distintos, que traballan xuntos aportando as súas opinións e coñecementos.
ESF Galicia está presente en distintas cidades galegas (A Coruña, Ferrol, Santiago de Compostela, Lugo e Vigo). Nestas sedes, as persoas voluntarias adoitan dividirse en diferentes grupos de traballo, sendo os principais: Sensibilización, Voluntariado, Educación para o Desenvolvemento, Proxectos ou Programas de Cooperación Internacional, Tesourería, Sistemas Informáticos... Pero ademáis, como sede, realízanse actividades de concienciación social, sensibilización, difusión e educación, é dicir: cursos, exposicións, charlas, publicacións… coas que se pretende que dar a coñecer e informar á xente do que está a acontecer no mundo, e que a miúdo non é accesible a través das canles de comunicación habituais.
Estas conferencias de presentación están abertas a todas aquelas persoas interesadas na Cooperación para o Desenvolvemento, así como voluntarios, responsables de programas e proxectos de cooperación, organizacións non-gobernamentais, medios de comunicación, etc…
Para máis informacións, os interesados poden contactar con:
· Enxeñería Sen Fronteiras Galicia.
Escola Técnica Superior de Enxeñeiros de Camiños, Canais e Portos.
Campus de Elviña, s/n.
981 16 70 00 Ext.: 1479
info@galicia.isf.es
http://www.galicia.isf.es
jueves, 23 de septiembre de 2010
La lista "Best WorkPlaces España 2010"
Que é esto?
Pois é unha lista que leva 50 nomes de empresas que mellor entorno de traballo teñen.
Son escollidas de entre 250 empresas tras un exhaustivo análisis e serven de referente internacional en consultoría de investigación e gestión de RR.HH.
Este análisis levao a cabo o Instituto Great Place to Work.
E resulta que a pesar da crise vixente no momento, as mellores empresas foron capaces de crear máis de 2000 postos de traballo durante o pasado 2009!!!
Na análise que se fai, mírase o rendemento de todas as empresas avalado polo crecemento económico do 4'8% respeto ó ano anterior.
As empresas afortunadas de encabezar esa lista este ano son: Vodafone, Louis Vuitton, Cisco, Softonic e Bain & Company.
Xa sabedes onde pedir traballo!!
Pois é unha lista que leva 50 nomes de empresas que mellor entorno de traballo teñen.
Son escollidas de entre 250 empresas tras un exhaustivo análisis e serven de referente internacional en consultoría de investigación e gestión de RR.HH.
Este análisis levao a cabo o Instituto Great Place to Work.
E resulta que a pesar da crise vixente no momento, as mellores empresas foron capaces de crear máis de 2000 postos de traballo durante o pasado 2009!!!
Na análise que se fai, mírase o rendemento de todas as empresas avalado polo crecemento económico do 4'8% respeto ó ano anterior.
As empresas afortunadas de encabezar esa lista este ano son: Vodafone, Louis Vuitton, Cisco, Softonic e Bain & Company.
Xa sabedes onde pedir traballo!!
miércoles, 22 de septiembre de 2010
El Proceso de Coaching
En el proceso de coaching se parte de la premisa de que el coachee (quien recibe el coaching) es la persona misma que cuenta con la mayor y mejor información para resolver las situaciones a las que se enfrenta. En vez de enseñar, el entrenador facilita al pupilo a que aprenda de sí mismo. En este sentido, el proceso requiere básicamente de los siguientes 7 pasos:
1 Observar - La observación será fundamental para que el entrenado encuentre soluciones. A través del posicionamiento en nuevos puntos de vista, y la observación de los paradigmas, creencias y conductas que se practican, el individuo podrá elegir entre nuevas alternativas que le apoyen a construir los resultados que busca.
2 Toma de conciencia - La observación permite la toma de conciencia, básicamente acerca de nuestro poder de elección. El entrenador centrará al pupilo en las elecciones que toma y las consecuencias que ellas crean, brindándole herramientas específicas para elegir con mayor efectividad y elegir conscientemente.
3 Determinación de objetivos - Es esencial para todo proceso de coaching, el contar con objetivos claramente definidos. Este será el paso crucial hacia la obtención de los mismos y servirá de guía para la toma de decisiones y acciones.
4 Actuar - Una vez reunida toda la información, hay que actuar de una forma sostenida en el tiempo. El entrenador acompañará de cerca este proceso superando las dificultades que suelen aparecer en la puesta en práctica.
5 Medir - En todo momento es imprescindible comprobar si nos acercamos o nos alejamos del objetivo marcado. Esto permitirá tomar acciones correctivas y así contribuir a la obtención de los logros buscados.
6 Acción comprometida - Todo proceso de coaching concluye con una acción comprometida alineada con el plan de acción establecida previamente entre el entrenador y el cliente.
7 Motivar máximo a tus oyentes.
[http://es.wikipedia.org/wiki/Coaching]
1 Observar - La observación será fundamental para que el entrenado encuentre soluciones. A través del posicionamiento en nuevos puntos de vista, y la observación de los paradigmas, creencias y conductas que se practican, el individuo podrá elegir entre nuevas alternativas que le apoyen a construir los resultados que busca.
2 Toma de conciencia - La observación permite la toma de conciencia, básicamente acerca de nuestro poder de elección. El entrenador centrará al pupilo en las elecciones que toma y las consecuencias que ellas crean, brindándole herramientas específicas para elegir con mayor efectividad y elegir conscientemente.
3 Determinación de objetivos - Es esencial para todo proceso de coaching, el contar con objetivos claramente definidos. Este será el paso crucial hacia la obtención de los mismos y servirá de guía para la toma de decisiones y acciones.
4 Actuar - Una vez reunida toda la información, hay que actuar de una forma sostenida en el tiempo. El entrenador acompañará de cerca este proceso superando las dificultades que suelen aparecer en la puesta en práctica.
5 Medir - En todo momento es imprescindible comprobar si nos acercamos o nos alejamos del objetivo marcado. Esto permitirá tomar acciones correctivas y así contribuir a la obtención de los logros buscados.
6 Acción comprometida - Todo proceso de coaching concluye con una acción comprometida alineada con el plan de acción establecida previamente entre el entrenador y el cliente.
7 Motivar máximo a tus oyentes.
[http://es.wikipedia.org/wiki/Coaching]
lunes, 20 de septiembre de 2010
Vigo - Baiona: cambio de aires
10-12/09/2010
É curioso, pero parece que o mes de setembro se instaurou na miña vida para ser o mes de visita á cidade de Vigo.
Non moi lonxe desta mesma data que sinalo no comezo, no mesmo mes, pero un ano atrás atopábame por esas terras nunha compañía estupenda.
Este ano, volvin ter unha compañía marabillosa, ainda que falta un dos pés do banco... pronto espero recuperalo!
Foi unha viaxe que precisaba, que chegou nun momento no que semella que vas afogar e que gracias a ela despexei a mente e collín un soplo de aire fresco para continuar uns pasos máis antes cerrar a etapa vital que disfruto.
Escoitando as miñas plegarias, presentouse unha fin de semana cun tempo perfecto, soleado, ideal para disfrutar de praia, paseos e xelados. E así foi.
Unha fin de semana intensa, con moitas e variadas experiencias e sentimentos: de alegría, de nostalxia, de tristeza, de confidencias, de 'deporte', de relax...
Podo dicir que fixen, vivín e sentín un pouco de todo e que o cambio de aire me axudou a seguir adiante, porque o importante é disfrutar o que se poida de todo o que vivimos.
Espero poder repetir pronto da compañia e vivir novas aventuras!
;)
[felicidades Laura]
É curioso, pero parece que o mes de setembro se instaurou na miña vida para ser o mes de visita á cidade de Vigo.
Non moi lonxe desta mesma data que sinalo no comezo, no mesmo mes, pero un ano atrás atopábame por esas terras nunha compañía estupenda.
Este ano, volvin ter unha compañía marabillosa, ainda que falta un dos pés do banco... pronto espero recuperalo!
Foi unha viaxe que precisaba, que chegou nun momento no que semella que vas afogar e que gracias a ela despexei a mente e collín un soplo de aire fresco para continuar uns pasos máis antes cerrar a etapa vital que disfruto.
Escoitando as miñas plegarias, presentouse unha fin de semana cun tempo perfecto, soleado, ideal para disfrutar de praia, paseos e xelados. E así foi.
Unha fin de semana intensa, con moitas e variadas experiencias e sentimentos: de alegría, de nostalxia, de tristeza, de confidencias, de 'deporte', de relax...
Podo dicir que fixen, vivín e sentín un pouco de todo e que o cambio de aire me axudou a seguir adiante, porque o importante é disfrutar o que se poida de todo o que vivimos.
Espero poder repetir pronto da compañia e vivir novas aventuras!
;)
[felicidades Laura]
domingo, 19 de septiembre de 2010
Esperanza
Si de repente sintes que as cousas non van ben, ou non van como deberían, si parece que o mundo se vén encima e todos están contra ti, non debes perder nunca a esperanza de que algo bo virá. Que o tempo fará que tornen as cousas e pouco a pouco se irán encauzando de novo, pois tras a tormenta vén a calma e o río volve ao seu.
Non desesperes si ese encauzamento leva tempo, pois si o fai rápido pronto se volverá saír, pero si o proceso é longo quedará ben curado. As présas non son boas en ningún ámbito e se consegues curar ben algo, podes ter a tranquilidade de que non te volverá derrumbar!
María
.
Non desesperes si ese encauzamento leva tempo, pois si o fai rápido pronto se volverá saír, pero si o proceso é longo quedará ben curado. As présas non son boas en ningún ámbito e se consegues curar ben algo, podes ter a tranquilidade de que non te volverá derrumbar!
María
.
jueves, 16 de septiembre de 2010
Pesimismo
Apagado, sen ánimos, sen esperanza...
Sentimentos negativos que che fan pensar que vales pouco e a túa vida é nada...
María
.
Sentimentos negativos que che fan pensar que vales pouco e a túa vida é nada...
María
.
miércoles, 15 de septiembre de 2010
Ágatha Christie
Hoxe é o 120º aniversario do nacemento da escritora.
Como amante da literatura que me considero, e seguidora da autora, poño algunhas señas hoxe aquí (información sacada de http://es.wikipedia.org/wiki/Agatha_Christie ).
Agatha Mary Clarissa Miller Christie Mallowan DBE (15 de septiembre de 1890 – 12 de enero de 1976), conocida como Agatha Christie, fue una escritora británica de novelas policíacas. También escribió novelas románticas bajo el seudónimo de Mary Westmacott. Es conocida como la Reina del Crimen.
Producción literaria
Christie publicó más de ochenta novelas y obras de teatro, principalmente del tipo de la habitación cerrada y de argumentos donde interviene uno de sus personajes principales, Hércules Poirot y Miss Marple. Aunque le gustaba variar la forma establecida del relato de detectives (uno de sus primeros libros, La muerte de Roger Ackroyd, es famoso por su sorprendente desenlace), era escrupulosa en jugar limpio con el lector al asegurarse de dar toda la información para resolver el problema.
La mayoría de sus novelas y relatos se han llevado al cine, algunos en más de una ocasión, como Asesinato en el Orient Express y Muerte en el Nilo.
Agatha Christie estuvo escribiendo desde el final de la Primera Guerra Mundial, cuando creó a su personaje Hércules Poirot, el pequeño detective belga con su cabeza con forma de huevo y su pasión por "el orden y método", y desde entonces uno de los detectives más populares desde Sherlock Holmes. Poirot y sus otros detectives, como Miss Marple, han aparecido también en las numerosas películas, programas de radio y representaciones teatrales basados en los libros de Agatha Christie.
Varios de sus libros han sido publicados a título póstumo, entre ellos su autobiografía.
Además de ser escritora detectivesca, Agatha Christie escribió 6 novelas románticas bajo el pseudónimo Mary Westmacott, algunas obras teatrales y un libro de poemas.
Una de las características principales de la prosa detectivesca de Agatha Christie es que se desarrolla en lo que se denomina el whodunit; lo que permite al lector ensayar hipótesis y en suma intentar adivinar la identidad del culpable antes de acabar la lectura del relato.
OBRAS:
Agatha Christie escribió 80 libros, todos dentro de la categoría del suspense y el misterio, donde usó a siete personajes principales como detectives, habiendo casos donde estos se agrupaban para resolver el crimen.
Otras obras
1937 Murder in the Mews (cuatro relatos con Hércules Poirot)
1971 The Golden Ball and Other Stories (quince relatos)
1973 Akhnaton - A play in three acts
1979 Últimos casos de la señorita Marple
1997 While the Light Lasts and Other Stories
Obras en colaboración:
1931 The Floating Admiral escrita con G. K. Chesterton, Dorothy L. Sayers y otros miembros del Detection Club.
Obras de teatro adaptadas en forma de novelas por Charles Osborne:
1998 Black Coffee
2001 Una visita inesperada (The Unexpected Guest)
2003 The Spider's Web
Obras escritas como Mary Westmacott
1930 Giant's Bread
1934 Unfinished Portrait
1944 Absent in the Spring
1948 The Rose and the Yew Tree
1952 A Daughter's a Daughter
1956 The Burden
Obras para radio
1937 The Yellow Iris
1947 Three Blind Mice
1948 Butter In a Lordly Dish
1960 Personal Call
Obras para televisión
1937 Wasp's Nest
Sus novelas policíacas han sido traducidas al español por la Editorial Molino.
Como amante da literatura que me considero, e seguidora da autora, poño algunhas señas hoxe aquí (información sacada de http://es.wikipedia.org/wiki/Agatha_Christie ).
Agatha Mary Clarissa Miller Christie Mallowan DBE (15 de septiembre de 1890 – 12 de enero de 1976), conocida como Agatha Christie, fue una escritora británica de novelas policíacas. También escribió novelas románticas bajo el seudónimo de Mary Westmacott. Es conocida como la Reina del Crimen.
Producción literaria
Christie publicó más de ochenta novelas y obras de teatro, principalmente del tipo de la habitación cerrada y de argumentos donde interviene uno de sus personajes principales, Hércules Poirot y Miss Marple. Aunque le gustaba variar la forma establecida del relato de detectives (uno de sus primeros libros, La muerte de Roger Ackroyd, es famoso por su sorprendente desenlace), era escrupulosa en jugar limpio con el lector al asegurarse de dar toda la información para resolver el problema.
La mayoría de sus novelas y relatos se han llevado al cine, algunos en más de una ocasión, como Asesinato en el Orient Express y Muerte en el Nilo.
Agatha Christie estuvo escribiendo desde el final de la Primera Guerra Mundial, cuando creó a su personaje Hércules Poirot, el pequeño detective belga con su cabeza con forma de huevo y su pasión por "el orden y método", y desde entonces uno de los detectives más populares desde Sherlock Holmes. Poirot y sus otros detectives, como Miss Marple, han aparecido también en las numerosas películas, programas de radio y representaciones teatrales basados en los libros de Agatha Christie.
Varios de sus libros han sido publicados a título póstumo, entre ellos su autobiografía.
Además de ser escritora detectivesca, Agatha Christie escribió 6 novelas románticas bajo el pseudónimo Mary Westmacott, algunas obras teatrales y un libro de poemas.
Una de las características principales de la prosa detectivesca de Agatha Christie es que se desarrolla en lo que se denomina el whodunit; lo que permite al lector ensayar hipótesis y en suma intentar adivinar la identidad del culpable antes de acabar la lectura del relato.
OBRAS:
Agatha Christie escribió 80 libros, todos dentro de la categoría del suspense y el misterio, donde usó a siete personajes principales como detectives, habiendo casos donde estos se agrupaban para resolver el crimen.
Otras obras
1937 Murder in the Mews (cuatro relatos con Hércules Poirot)
1971 The Golden Ball and Other Stories (quince relatos)
1973 Akhnaton - A play in three acts
1979 Últimos casos de la señorita Marple
1997 While the Light Lasts and Other Stories
Obras en colaboración:
1931 The Floating Admiral escrita con G. K. Chesterton, Dorothy L. Sayers y otros miembros del Detection Club.
Obras de teatro adaptadas en forma de novelas por Charles Osborne:
1998 Black Coffee
2001 Una visita inesperada (The Unexpected Guest)
2003 The Spider's Web
Obras escritas como Mary Westmacott
1930 Giant's Bread
1934 Unfinished Portrait
1944 Absent in the Spring
1948 The Rose and the Yew Tree
1952 A Daughter's a Daughter
1956 The Burden
Obras para radio
1937 The Yellow Iris
1947 Three Blind Mice
1948 Butter In a Lordly Dish
1960 Personal Call
Obras para televisión
1937 Wasp's Nest
Sus novelas policíacas han sido traducidas al español por la Editorial Molino.
miércoles, 8 de septiembre de 2010
Increíble...
...como nun só día poden cambiar tanto as situacións, as ideas e pensamentos, as emocións e sentimentos...
Navegando á deriba nun mar de dúbidas comezas un novo día. É raro e difícil saber con certeza como vai ser un día novo na vida, pero sí hai cousas que esperas e cousas que non.
Non se esperaba (ou si) que perdese a selección española de fútbol fronte a Arxentina, e tampouco se esperaba que na tormenta de dúbidas soprase tanto o vento como para cambiar de dirección tantas veces en apenas horas.
Barallábanse (e barállanse) tantas posibilidades que semellaba non ía chegar unha soa baralla.
Unha ola xigante parece que te afunde, pero coa mesma o vento cambia e segues a flote...
Segues estando nun mar de dúbidas, pero vislumbras un claro...
E eso pasa en tódolos ámbitos da vida, o que hai que ter claro é que nunca se deben baixar os párpados ou pechar as portas a nada...
Como di unha boa amiga miña, a batalla ainda non está perdida...
María
.
Navegando á deriba nun mar de dúbidas comezas un novo día. É raro e difícil saber con certeza como vai ser un día novo na vida, pero sí hai cousas que esperas e cousas que non.
Non se esperaba (ou si) que perdese a selección española de fútbol fronte a Arxentina, e tampouco se esperaba que na tormenta de dúbidas soprase tanto o vento como para cambiar de dirección tantas veces en apenas horas.
Barallábanse (e barállanse) tantas posibilidades que semellaba non ía chegar unha soa baralla.
Unha ola xigante parece que te afunde, pero coa mesma o vento cambia e segues a flote...
Segues estando nun mar de dúbidas, pero vislumbras un claro...
E eso pasa en tódolos ámbitos da vida, o que hai que ter claro é que nunca se deben baixar os párpados ou pechar as portas a nada...
Como di unha boa amiga miña, a batalla ainda non está perdida...
María
.
domingo, 5 de septiembre de 2010
Noite Estrelada
Tumbada. Como tantas outras veces, na tumbona, mirando o inmenso universo, repleto de estrelas, sentiu unha vez máis a presenza da soidade.
Imaxinara tantas veces estar contemplando o ceo estrelado das noites de verán con ese alguén especial!
Albergaba no seu interior tanto cariño para dar en pequenos frascos que transformasen en inesquecibles momentos tan sinxelos!
Máis a pesar de todo iso, dos seus desexos e sentimentos, alí se atopaba ela unha vez máis, tumbada. Como tantas outras veces, na tumbona, mirando o inmenso universo repleto de estrelas...
María
.
Imaxinara tantas veces estar contemplando o ceo estrelado das noites de verán con ese alguén especial!
Albergaba no seu interior tanto cariño para dar en pequenos frascos que transformasen en inesquecibles momentos tan sinxelos!
Máis a pesar de todo iso, dos seus desexos e sentimentos, alí se atopaba ela unha vez máis, tumbada. Como tantas outras veces, na tumbona, mirando o inmenso universo repleto de estrelas...
María
.
lunes, 16 de agosto de 2010
Cousas que Contarche
Hai tantas cousas que me gustaría contarche...pero non sei nin por onde nin como comezar.
Gustaríame que sobeses todo o que pasa pola miña cabeza sobre ti, o que sinto, máis non atopo as verbas coas que cho explicar.
Hai tantas cousas que me gustaría contarche e non atopo o momento...
Pensei que a pequena distancia que nos separaba non era nada, que no fondo te tiña preto...pero que eu o pensase non foi suficiente.
Parece ser que a distancia só se vence si o amor é mutuo e verdadeiro...Será que o noso non o é?
Hai tantas cousas que me gustaría contarche...espero que cando o faga, non sexa demasiado tarde...
María
.
Gustaríame que sobeses todo o que pasa pola miña cabeza sobre ti, o que sinto, máis non atopo as verbas coas que cho explicar.
Hai tantas cousas que me gustaría contarche e non atopo o momento...
Pensei que a pequena distancia que nos separaba non era nada, que no fondo te tiña preto...pero que eu o pensase non foi suficiente.
Parece ser que a distancia só se vence si o amor é mutuo e verdadeiro...Será que o noso non o é?
Hai tantas cousas que me gustaría contarche...espero que cando o faga, non sexa demasiado tarde...
María
.
domingo, 15 de agosto de 2010
O que son as Cousas...
...porque unha vez máis, sorprendinme!
Hoxe deuseme por revisar antigas entradas do blog, releer algunhas, as que máis me chamaban a atención polo título que eu mesma lle puxen. Da maioría lembraba exactamente o que puxera noutras, tiña algunhas dúbidas.
E hai que ver o que son as cousas, que a cada palabra que lia íanme acordando os "por qués" de cando as escribín, os sentimentos que reportan, as ideas que fan recordar, e incluso, parece que fose cousa do destiño lelas para recordar cousas que sabes e pareces esquecer...
María
.
Hoxe deuseme por revisar antigas entradas do blog, releer algunhas, as que máis me chamaban a atención polo título que eu mesma lle puxen. Da maioría lembraba exactamente o que puxera noutras, tiña algunhas dúbidas.
E hai que ver o que son as cousas, que a cada palabra que lia íanme acordando os "por qués" de cando as escribín, os sentimentos que reportan, as ideas que fan recordar, e incluso, parece que fose cousa do destiño lelas para recordar cousas que sabes e pareces esquecer...
María
.
viernes, 13 de agosto de 2010
Reencontros, Risas, Perseidas e Despedidas
Unha noite para non esquecer.
"Entre amigos o tempo pasa máis de prisa, todo é moito mellor, a vida vese dende outras perspectivas, a de cada un dos que te acompañan. Cando tes un momento baixo acudes a eles e a cousa cambia, pero cando tes un bo momento e amigos con quen compartilo, ese momento vólvese inesquecible! (María)".
Estas verbas que xa teño posto noutra entrada serven exactamente para expresar o que se sinte estando con xente como coa que pasei a noite de onte.
----
"Dende o primeiro momento avistaba unha gran velada, coma sempre que quedaba con eles.
Ainda que non tiña moi claro a quen se ía atopar, sabía que vería a xente que lle apetecía ver. Xente coa que compartiu momentos e coa que se sente a gusto pasando o tempo, coa que lle gusta vivir experiencias.
Xa levaba un tempo se atoparse con eles e ás veces eran necesarias estas "quedadas" por calquera que fose o motivo.
Necesitaba atoparse con eles, compartían confidencias, segredos, murmullos, rumores...
Nunca se sabe o ben que senta un paseo por Compostela podendo falar de todo, tendo conversas sen ánimo de lucro e creando anécdotas en distintos recunchos da cidade, ata que se vive!
Compostela é unha cidade especial, esta era unha semana de maxía dende o ceo estrelado. Era semana de Perseidas, podía pasar calquera cousa. Ainda que sabía que despois do reencontro, das risas e a pesar das perseidas, chegaría a despedida. Pero non será longa a estancia, e farase levadeira a distancia si se mira de facerlle unha pausa en medio e de rematar o encontro cun "ata logo" ou "falamos", porque cando verdadeiramente sintes a despedida, loitarás porque esas dúas expresións non sexan palabras que leva o vento...
E esa noite todos sabían que o cumprirían."
María
.
"Entre amigos o tempo pasa máis de prisa, todo é moito mellor, a vida vese dende outras perspectivas, a de cada un dos que te acompañan. Cando tes un momento baixo acudes a eles e a cousa cambia, pero cando tes un bo momento e amigos con quen compartilo, ese momento vólvese inesquecible! (María)".
Estas verbas que xa teño posto noutra entrada serven exactamente para expresar o que se sinte estando con xente como coa que pasei a noite de onte.
----
"Dende o primeiro momento avistaba unha gran velada, coma sempre que quedaba con eles.
Ainda que non tiña moi claro a quen se ía atopar, sabía que vería a xente que lle apetecía ver. Xente coa que compartiu momentos e coa que se sente a gusto pasando o tempo, coa que lle gusta vivir experiencias.
Xa levaba un tempo se atoparse con eles e ás veces eran necesarias estas "quedadas" por calquera que fose o motivo.
Necesitaba atoparse con eles, compartían confidencias, segredos, murmullos, rumores...
Nunca se sabe o ben que senta un paseo por Compostela podendo falar de todo, tendo conversas sen ánimo de lucro e creando anécdotas en distintos recunchos da cidade, ata que se vive!
Compostela é unha cidade especial, esta era unha semana de maxía dende o ceo estrelado. Era semana de Perseidas, podía pasar calquera cousa. Ainda que sabía que despois do reencontro, das risas e a pesar das perseidas, chegaría a despedida. Pero non será longa a estancia, e farase levadeira a distancia si se mira de facerlle unha pausa en medio e de rematar o encontro cun "ata logo" ou "falamos", porque cando verdadeiramente sintes a despedida, loitarás porque esas dúas expresións non sexan palabras que leva o vento...
E esa noite todos sabían que o cumprirían."
María
.
martes, 3 de agosto de 2010
Historias que se repiten...
Cansada de ver sempre o mesmo, de revivir unha e outra vez a mesma historia.
Tan só busca deixarse levar para descubrir novas paisaxes.
Busca a conquista pouco a pouco "cal" cabaleiro, sembrando sentimentos dos que brotarán, nun futuro, o cariño e o amor...
María
.
Tan só busca deixarse levar para descubrir novas paisaxes.
Busca a conquista pouco a pouco "cal" cabaleiro, sembrando sentimentos dos que brotarán, nun futuro, o cariño e o amor...
María
.
lunes, 2 de agosto de 2010
Realidade e Ilusión
Unha vez que a Ilusión comeza a nacer, a realidade deixa de ser obxetiva, é iso o que nos fai sufrir, sempre ves máis aló.
As pequenas faltas son grandes avismos...
Ausencias que antes non tiñas, agora fanse insufribles...
Sempre esperas e precisas máis.
A distancia que nun inicio vias pequena e superable convertiuse agora nun forte muro...
María
.
As pequenas faltas son grandes avismos...
Ausencias que antes non tiñas, agora fanse insufribles...
Sempre esperas e precisas máis.
A distancia que nun inicio vias pequena e superable convertiuse agora nun forte muro...
María
.
domingo, 1 de agosto de 2010
31-07-2010 .- Fin de Festas Apóstolo 2010: Ano Santo
Xacobeo 2010.
Ano Santo 2010.Un ano que non se volverá repetir en 11 anos!
A primeira entrada do mes de Agosto será adicada a un evento do mes de Xulio/Santiago: o acontecemento que se deu en Santiago de Compostela na noite de onte, día de peche das festas do Apóstolo 2010: "O fogo pequeno".
Nesta velada o que esperas ver en Compostela, a parte de concertos para pechar os días de festas (e este ano máis ainda sobre todo coa actuación que Jean Michele Jarre ofreceu na escalinata da catedral) pois un espectáculo de luz un pouco menos que o día 25, pero de igual interese e espectación.
"A noite presentábase estupenda. Estábase moi ben ao aire libre.
Aparcamos e fomos comer algo, había que cear antes de ver estoupar o ceo en luces de colores.
A hora achegábase así que apuramos os bocados. Non queríamos perder o comezo e o programa do Concello de Santiago poñía que dito evento tería lugar ás 23:00 h na Escalinata do Campus Sur (como veces anteriores).Chegamos a tempo e collimos un bo sitio, pero sorpresa a nosa cando pasado xa un tempo das 23h, aquelo seguía sen comezar.
Cada vez chegaba un pouco máis de xente, turistas e habitantes de Santiago e arredores. Moitos pensaban que xa chegaban tarde e se perderan o espectáculo. Grata sorpresa cando descubriron que chegaban a tempo, pero a súa cara foi mudando cando daban as 12 da noite e aquelo seguía sen comezar.
Ó pouco vironse un fogos artificiais asomar por detrás da arboreda da alameda. Sorpresa para todos pois a primeira idea é que cambiaron o lugar e non avisaran. Pero non, eses resplandores pertencían ao concerto.
Pronto soubemos que se farían esperar ata que dito concerto rematase, pero non avisaron co debido tempo e a xente que estaba esperando...desesperou.
Cada vez o campus estaba máis cheo de xente e como si non fose coller (é un espazo aberto) apretábanse uns contra outros. Pronto non podíamos movernos do noso sitio.
Deron as 00:30h e a xente "desesperada", cansada e aburrida de esperar, comezou a abuchear, silbar e facer palmas acompasadas en sinal de protesta, a imaxe a verdade, quedaba mal de cara aos turistas.
Finalmente ás 00:50h os responsables de facer estourar os fogos apareceron pola escalinata para dar comezo ó "espectáculo".
Sorpresa a nosa cando no segundo estourido se queda baixo e cae ardendo sobre os que alí nos atopábamos. Exactamente 2 persoas máis aló do meu lado.
Claro, cheo como estaba aquelo, cando se quixo apartar uns bateron en outros e...ao chan! Mentras, os fogos, seguían saíndo. Algún que outro explotou na escalinata...
E incluso dos que saíron logo os casquetes caían sobre as nosas cabezas!"
Ó rematar as rúas estaban ateigadas de xente...
E puidemos comprobar que máis cousas caían do ceo preto de onde estabamos...
Parece que considero a noite unha catástrofe, pero non. Fóra destes acontecementos O ESPECTACULO ESTIVO Á ALTURA DO ANO e deixou unhas bonitas imaxes no ceo compostelán para poñer o broche a un ano especial...
E pola miña parte, a velada tivo todo o necesario, risas, aire libre, fogos e sobre todo, boa compañía!
María
.
lunes, 19 de julio de 2010
Palabras
As palabras, son palabras. E a literatura está para que cada quen interprete esas palabras, por iso dependendo de cando as leas, como te sintas nese momento, quen as escribe... entenderás unha cousa ou outra, significarán algo ou simplemente serán palabras...
Poucas veces se interpreta o que se quere decir no momento que son escritas.
Pasa o mesmo cando esas palabras se transmiten a través da vía oral.
Polo xeral non se pensa en como nos interpretará quen nos escoita (si nos paramos algo máis no "Lector"), senón só no que nós queremos decir porque na nosa mente está todo claro.
Ás veces paga a pena sentarse a disfrutar da vida, darlle ó botón de "pausa" e falar tranquilamente nunha terraza veraniega ou ó calor da chimenea no inverno...
María
.
Poucas veces se interpreta o que se quere decir no momento que son escritas.
Pasa o mesmo cando esas palabras se transmiten a través da vía oral.
Polo xeral non se pensa en como nos interpretará quen nos escoita (si nos paramos algo máis no "Lector"), senón só no que nós queremos decir porque na nosa mente está todo claro.
Ás veces paga a pena sentarse a disfrutar da vida, darlle ó botón de "pausa" e falar tranquilamente nunha terraza veraniega ou ó calor da chimenea no inverno...
María
.
martes, 13 de julio de 2010
Uns Segundos 'da' Vida
É increíble como a vida de calquera pode cambiar nuns segundos! Estas verbas son moi manidas, sobre todo recentemente, pois non deixamos de aludir ó continuo cambio que sufrimos na sociedade. Si todo vai de présa, as nosas vidas tamén. Pero en realidade todo e dende sempre pode cambiar en apenas uns segundos. Unhas palabras, unha imaxe, un recordo...con que só apareza calquera delas ante nós no que tarda en moverse a agulla dos segundos no reloxo de calquera, todo pode cambiar. E da maneira menos esperada. Para ben ou para mal.
---
Atopábase cansa así que decidiu irse deitar. Pronto conciliou o sono, máis algo non ía ben.
Aquelo que a rondaba non se fixo agardar e espertouna sobresaltada.
Aturdida e sen saber como reaccionar pasou un dos peores momentos da súa vida. En cuestión de segundos estaba no hospital. O seu corazón era unha máquina que traballaba cun ritmo independente ó do seu corpo. Facíase notar como órgano potente.
O seu corpo sufriu un cambio, a súa vida xirou completamente, pero tamén a daqueles ligados a ela.
María
Daste de conta de que con pequenos xestos se poden cambiar moitas cousas. Si en tempo de nada, porque é ben minúsculo o tempo non que pode cambiarche a vida, poden cambiar tantas cousas, o destino, con poucas cousas poderemos cambiar o mundo.
O tempo pasa por diante mudándonos, e nós a el. Por el morremos e por el vivimos! O que non podemos é deixar que pase manténdonos á marxe e disfrutar dos cambios positivos que nos ofrece.
Sempre debemos pensar que tra-la tormenta virá a calma...
María
.
---
Atopábase cansa así que decidiu irse deitar. Pronto conciliou o sono, máis algo non ía ben.
Aquelo que a rondaba non se fixo agardar e espertouna sobresaltada.
Aturdida e sen saber como reaccionar pasou un dos peores momentos da súa vida. En cuestión de segundos estaba no hospital. O seu corazón era unha máquina que traballaba cun ritmo independente ó do seu corpo. Facíase notar como órgano potente.
O seu corpo sufriu un cambio, a súa vida xirou completamente, pero tamén a daqueles ligados a ela.
María
----
Ás veces non é un só suceso o que fai que a nosa vida cambie, que os nosos puntos de vista, as nosas prioridades muden. Son un cúmulo deles, e tras ese cambio non te sintes con forza de facer cousas que antes dirías "sí" sen pensar máis. As responsabilidades son outras e de ti dependen máis persoas.Daste de conta de que con pequenos xestos se poden cambiar moitas cousas. Si en tempo de nada, porque é ben minúsculo o tempo non que pode cambiarche a vida, poden cambiar tantas cousas, o destino, con poucas cousas poderemos cambiar o mundo.
O tempo pasa por diante mudándonos, e nós a el. Por el morremos e por el vivimos! O que non podemos é deixar que pase manténdonos á marxe e disfrutar dos cambios positivos que nos ofrece.
Sempre debemos pensar que tra-la tormenta virá a calma...
María
.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)