O silencio da soidade

Realmente xa non estaba.

Cando volveu entrar e escoitou ese silencio percatouse de que realmente era certo que el xa non estaba.

Pousou as cousas, mudou de roupa e preparou un tazón de leite quente.
Mentras, tan só a acompañaba o silencio. Non era capaz nin de prender o televisor. Tiña sentimentos encontrados. Precisaba da súa compaña, pero sabía que iso non podía ser. O silencio que a rodeaba facía sentir mal, pero ó mesmo tempo era incapaz de escoitar nada máis. Parecía que a soidade enmudecía calquer outro son facendoa sentir ainda máis aislada.

Colleu o tazón quente e envolta nunha manta achegouse á venta. A noite estaba clara, fría, pero despexada. Podía distinguirse cada estrela do firmamento. Ficou alí mirando pra elas. En silencio. Non podía crer que o que pasara fose real. Decidiran rematar coa súa relación. Coller cada un por un camiño diferente.

Despois de todo o vivido xuntos, dos sentimentos e ilusións creadas, dos plans pensados. Despois de todo o que compartían, dos intereses comúns. Despois de todo, chegaran á fin.

Custáballe crer que a persoa coa que pensou que pasaría a súa vida non sería certamente esa persoa e o vacío que sentía por dentro facía desaparecer todo o que estaba fóra dela.

As bágoas contidas durante o día comezaban a escorregar polas súas meixelas.

Realmente xa non estaba.

María
.

Cosas sencillas

¿Quieres que te hable de algo sencillo?
¿De algo que para los demás no implica nada, pero para mi es algo gustoso?

Pues escribir con lápiz sobre un único folio encima de una mesa.

¿A qué es algo sencillo?
Pues es un gesto positivo para mí.

¿Quieres saber el por qué?

Con las nuevas tecnologías la gente ya casi no escribe a mano. Al escribir con lápiz hago que lo que escribo siga siendo mío y más personal.
Recuerdo los días de colegio en infantil y primaria cuando hacías caligrafía para aprender a escribir. Querías usar el lápiz, acabar uno significaba que escribías mucho.

Algo tan sencillo como escribir con lápiz me recuerda esos momentos felices de la infancia y que eran toda una experiencia.

Por eso te digo, busca en ti esas cosas sencillas que te hacen recordar momentos felices. Si nuestro cerebro es capaz de filtrar lo negativo en momentos difíciles, hazle frente tú buscando en tus recuerdos esas pequeñas cosas sencillas que hacen crecer en ti sentimientos positivos. Solo así darás pequeños pasos hacia la felicidad.

Personalmente creo que esta es una de las razonas por las que sigo escribiendo a mano cada uno de mis relatos.

María
.

FELICES FESTAS

Boas a todas e todos!!

Vendo en que datas nos atopamos, ainda que os tempos non sexan os mellores, gustaríame desexarvos a tod@s os que me seguides e ledes este pequeno espazo, unhas

FELICES FESTAS!

Estas datas poden ser moi diferentes para cada un de nós. Poden ser boas ou malas, sexa pola crise global ou por calquer outro motivo. Por iso, o máis importante é poder pasalas a gusto, na compaña daqueles que queremos e ós que queremos. Que o mero feito de poder reunirnos de cando en vez sexa o motivo de alegría, saber que nos podemos volver ver, compartir momentos xuntos. Non sempre damos atopado tempo nin nos é posible quedar con quen nos apetece e estas datas soen ser nas que sen saber como damos tomado ese café, ou conseguimos o momento para escribir unhas palabras ó que está lonxe... Son datas nas que nos acordamos dos nosos seres máis queridos, familiares e non familiares, queridos.

Teñades boas ou malas experiencias, non deixedes de crer nestas datas, porque no fondo sí teñen algo máxico que nos envolve a todos e nos fai ser un pouquiño mellores. Canto máis creamos en que as cousas poden ser mellores, mellor serán.

Sede felices!
Apertas para tod@s!!

María
.

O caixón dos recordos

Espertas. O aparente silencio déixache escoitar o golpeteo da choiva na ventá.

Hoxe é un deses días nos que sabes que non sairás dar un paseo.

Un deses días nos que non hai onde ir.

Un deses días tristes nos que non fas nada especial, nos que o único que apetece é sentar no salón cunha boa cunca de café e deixar voar a imaxinación, ou se tes sorte, pasar a tarde nese mesmo salón, na compaña deses seres que te fan sentir especial.

Hoxe é un deses días nos que decidín quedar na calor do fogar e botar man do caixón dos recordos.

Ese é un caixón no que vas metendo "cousas". Cousas importantes, cousas mínimas... Quizáis un anaco de papel cunha frase ou unha palabra que no momento de escribila era realmente importante, aínda que agora non recordes porqué. Quizais esa grande obra que escribiches e ainda non veu a luz. O retal dunha tea, un chaveiro coas súas chaves, un debuxo ... Nese caixón podes chegar a atopar cousas que nin sequera sabías que gardaras, pero que se o fixeches era porque tiñan un valor para ti.

Hoxe é un deses días nos que decidín abrir o caixón no que vou gardando recordos, porque é importante ilos gardando, así o día que non consiga recordalos saberei que están aí. E mirando cada unha das cousas que vou sacando podo revivir cada un deses momentos e sentir que fun feliz, que fun especial e que na miña vida hai "cousas", persoas, e momentos especiais ainda que moitas veces nin se saiba...

María

.

[microrrelato creado por María vázquez rey para o concurso de minicontos de outono do xornal Luns a Venres na súa 1º edición no ano 2010]

Intentando non respirar...

...hai veces, que cando sintes esa man imaxinaria que te afoga, debes deixar saír esa presión por algún lado, ainda que sexa en forma de bágoas correndo pola túa meixela. Busca ese recuncho que só é pra ti, onde ninguén te ve, e deixa que saia... logo verás as cousas doutra maneira.

María
.

Que me está pasando?

[Sobre crises de Angustia, pestana de PSCOLOXÍA]

Sorrisos e bágoas no deporte: Antón Ruanova e Ezequiel Mosquera

Pois si, sorrisos e bágoas.

Hoxe falo neste pequeno espacio que particularmente "posuo" no gran mundo da internete, de dous deportistas da nosa comarca, de dous GRANDES deportistas, que ao meu parecer sempre defende a xustiza e o xogo limpo no deporte.

A ambolos dous lle son recoñecidos os méritos do seu esforzo, pero esta semana os días non amanecen de igual maneira para os dous.


O sorriso neste caso é para o triatleta ANTÓN RUANOVA, que tras os esforzos que fai na súa carreira é un claro exemplo de superación no deporte. Un deportista que tamén tivo momentos baixos onde puido quedar sen patrocinadores e que salvando todos eses duros momentos se proclamou SEGUNDO NA COPA DE ÁFRICA!

Este triunfo non fai máis que confirmar a progresión deste triatleta, xa que nas 5 probas internacionais que disputou (Turquía, Banyoles, Portugal, República Checa e Marrocos) foi escalando posicións ata este 2º posto africano.

De aí o sorriso e a miña FELICITACIÓN (e como che din nas túas cercanías: lume!)

Por outro lado están as bágoas, que ainda tocan máis de preto. Pois Ezequiel Mosquera é veciño de Teo coma min, pero ademáis, como xa dixen noutra ocasión teño a honra de poder coñecer o seu entorno e ás persoas coas que vive o día a día. O seu é un tema delicado, e como tal, afecta moito personalmente.
Paréceme indignante que coa de casos graves que existen no deporte, se fixe tanta dureza contra un deportista que en ningún momento se conseguiu acusar con certeza. Que se xulgue tan á lixeira dende un primeiro momento a un deportista de a pé, sinxelo e loitador.
E tendo en conta a falta de probas é como para que a certas persoas se lles caia a cara de vergoña por non apoiar a este ciclista, como se lle vira as costas a alguén.
Ezequiel recurrirá a súa inxusta sanción, e tristemente para todos tamén fala da súa retirada, que ainda que sempre dixo que sería nunha bicicleta, agora vese truncada esa idea moi ao seu pesar...

Dende Teo, somos moitos os que te apoiamos, esperamos que poidas saír beneficiado e disfrutemos de ti sobre as dúas rodas un tempo máis e as bágoas se tornen sorriso de novo, pois creo que todo o que lograches foi gracias a o esforzo e o entrenamento, o apoio de todos os que te rodean e que o teu trato está sendo inxusto.

Enlace que se pode ler na páxina de facebook de Ruanova sobre o ciclista teense:
http://www.facebook.com/#!/notes/anton-ruanova/el-secuestro-de-ezequiel-mosquera/10150476387822269
Tamén na súa páxina web está publicando unha serie de artigos para axudar a entender a situación de Ezequiel.


María
.

Sangre de vida

Xa está publicado o primeiro relato na pestana de RELATOS.

Espero que vos guste!!

María
.

"Emigración escondida"

Hoxe copiarei literalmente o artigo de Concha Caballaredo do diario EL PAIS. Creo que merece ser lido e unha posterior reflexión. Pena que posiblemente quen máis o teña que ler, nin se digne a pararse en páxinas que non falen sobre un debate que non me molestei en mirar...

LAS ILUSIONES PERDIDAS.-CONCHA CABALLERO

No se van en trenes con maletas de cartón pero llevan sus bienes más preciados: un portátil, un móvil de última generación regalado por un familiar o conseguido a base de una lucha de puntos sin cuartel. Suelen tomar un vuelo de bajo coste, cazado pacientemente en las redes de Internet. Se van a hacer un máster, o han logrado una mal llamada beca Erasmus que costará a la familia la mitad de sus ahorros. Otras veces van a hacer de au-pair, de auxiliar de conversación, o a cualquier trabajo temporal. La familia va a despedirlos a la puerta de embarque y mientras se alejan disimularán unos su pena y otros su incipiente desamparo. "Es por poco tiempo -se dicen-. Dominarán el idioma, conocerán mundo... Regresarán en pocos meses".

Hasta hace poco era un privilegio de los nuevos tiempos que les permitía gozar de una libertad sin límites, de un mundo sin fronteras, de una capacidad casi infinita de aprendizaje... Hasta que llegó la crisis y la maleta pareció distinta, la espera en la fila de embarque más embarazosa, la despedida más triste y el fantasma de la ausencia definitiva más cercano.

No. No llevan maletas de cartón, ni hay aglomeraciones en el andén de la despedida. No se marchan en grupo, sino uno a uno. Aparentemente nada les obliga. Ha sido una cadena invisible de acontecimientos. Estuvieron allí hace unos años, o tienen una amiga que les ha informado de que puede encontrar algún trabajo con facilidad. No pagarán mucho, eso es seguro, pero podrán ganarse la vida con cierta facilidad... A fin de cuentas aquí no hay nada.

Y se marchan poco a poco, sin alboroto alguno. Un goteo incesante de savia nueva que sale sin ruido de nuestro país, desmintiendo la vieja quimera de que la historia es un caudal continuo de mejoras.

No hay estadísticas oficiales sobre ellos. Nadie sabe cuántos son ni adonde se dirigen. No se agrupan bajo el nombre oficial de emigrantes. Son, más bien, una microhistoria que se cuenta entre amigos y familiares. "Mi hija está en Berlín", "se ha marchado a Montpellier", "se fue a Dubai" son frases que escuchamos sin reparar en el significado exacto que comportan. Escapan a las estadísticas de la emigración porque suelen tener un nivel alto de estudios y no se corresponden con el perfil típico de lo que pensamos que es un emigrante. Quizá en las cuentas oficiales figuren como residentes en el extranjero, pero deberían aparecer como nuevos exiliados producto de la ceguera de nuestro país.

En los tiempos de crisis que detallan cada euro gastado nadie computa los centenares de miles de euros empleados en su formación y regalados a empresarios de más allá de nuestras fronteras con una torpeza sin límites, con una ignorancia sin parangón. Menos aún se cuantifican el esfuerzo de sus familias, las ilusiones perdidas y sus sueños rotos en mil pedazos.

No llevan maletas de cartón, pero componen un nuevo éxodo que azota especialmente a Andalucía, que dispersa a nuestros jóvenes por toda Europa y gran parte del mundo, que nos priva de su saber, de su aportación y de su compañía. Pero, aparentemente nadie se escandaliza por esta fuga de cerebros, lenta pero inexorable, que nos privará de muchos de nuestros mejores talentos. Nadie protesta por esta nueva oleada de exiliados que son una acusación silenciosa del fracaso y de engaño. Se van en silencio por el túnel de embarque en el que les alcanzará la melancolía por la pérdida temprana de su tierra.

No son, como dicen, una generación perdida para ellos mismos. No son los socorridos ni-nis que sirven para culpar a la juventud de su falta de empleo. Son una generación perdida para nuestro país y para nuestro futuro. Un tremendo error que pagaremos muy caro en forma de atraso, de empobrecimiento intelectual y técnico. Aunque todavía no lo sepamos.

FIN.

Errores

A veces no quieres cometer los mismos errores que ves cometer a otras personas, pero irremediablemente, un día, te ves igual que tus padres, haciendo lo mismo que reprochaste a tu hermano, defendiendo lo que criticaste de un compañero...

Puedes intentar no cometer esos errores, pero si no lo consigues, no puedes evitar ser tú.

Y es que hay momentos en la vida en los que no quieres cometer los mismos errores, pero no puedes evitar ser tú. Al margen de esto, APRENDE.


María
.

"A artista"

"A veces hay que distanciarse para apreciar una obra de arte"

Esta frase cautivoume, é tan aplicable a outros ámbitos da vida máis alá da arte...
Por que poñer esta frase hoxe?
Por Marta.

Pensar agora nunha vida sen ela faiseme imposible, e a simple idea de pensar que mañá non estive crea un nudo na miña garganta e fai que os meus ollos segreguen bágoas.

Marta é moita Marta.

É unha cadea que te deixa distanciarte pero que me é moi necesaria para que a miña parte imaxinativa e soñadora sepa que sempre hai que ter un pé na terra.

É esa crítica que sempre te fai ter outro punto de vista, que sempre che di o que pensa por moi duro que sexa porque ela é así. Hai que saber ver a importancia deses consellos disfrazados.

Marta é ese sorriso que te fai rir, esa cara e eses ollos que fan que sorrías.

Marta é carácter, tranquilidade e nerviosismo á vez.

Marta é a diferente, a do medio, a "primeira".[dende o meu punto de vista]

Marta é moita Marta, pero sobre todo é a MIÑA Marta.

Marta, é a miña irmá, e as 21 primaveras que cumpriu hoxe fan que sexan 21 anos ao meu lado!

QUÉROTE!!

Último día de verán (2011)[Hº sen final VII]

Si por marzo xa se lle notaba a medra aos días agora comezamos o proceso inverso. O venres 23/9 entra o outono! Polo tanto hoxe foi o último día de verán.
Non é a primeira vez nestes últimos anos que durante o mes de setembro veñen días nos que se pode ir á praia.
Hoxe, para despedir oficialmente o verán foi un deses días.Cun bo equipamento e a mellor das compañías, hoxe tocou praia.



-->

- Hoxe remata -dixo Adrián coa voz algo tristeira.

- Pero valeu a pena -contestou Anxo ao seu carón.

Estaban os seis sentados na area, mirando coma hipnotizados o vaivén das olas do mar. Corría unha leve brisa e o sol xa comezaba a esconderse.

Ó día seguinte cada un deles volvería ó seu lugar de orixe, e a época de descanso chegaba á súa fin un ano máis. Sabían que ocorrería, levaba sucedendo así xa había unha década. Dende aquel campamento ó que acudiran con dez anos e no que entablaran tan boa amizade, decidiran seguir xuntándose cada verán para vivir novas aventuras. Ningún deles faltara nunca e no seu décimo aniversario decidiran esgotar ata o último raio de sol daquel verán.

- Valeu. Vémonos o ano que vén, non rapaces? -preguntou Xoel sabendo xa a resposta.

- Eso nin o dubides -respondeu Alberto- Ainda nos quedan moitas festas que facer!

- Pois entón aquí xa acabamos por hoxe, imos tomar unhas cañas? -arrincou a dicir Tomás.

Ningún deles levou a contraria. Colleron os seus bártulos e marcharon entre risas cara "o bar de sempre".

[Historias sen final VII]

E como alguén dixo unha vez, que bonito é chegar con areas nos pés (para aquel que lle guste a praia, claro!!)


Agora xa entramos noutra estación, chegará o día no que cambiemos a hora de novo, e como reza o dito: "ata Santa Lucía medra a noite e mengua o día".

FELIZ OUTONO!


María
.

De como foi o curso de verán da USC no que intervín como voluntaria de ESF

RECORDANDO...

O pasado 20 de Xullo ESF tivo representación no curso de verán da USC sobre "O compromiso social da xuventude. Participación e aprendizaxe-servizo" a través da intervención da voluntaria María Vázquez da sede de Compostela nunha mesa redonda sobre: "Aprendizaxe-servizo na universidade: innovación e boas prácticas".
A intervención consistía en explicar a función de ESF en relación ao tema da mesa e como se implicaba ao voluntario universitario na asociación. Así mesmo, que sentido tiña na súa formación profesional e persoal.

ESA TARDE...

"Cando cheguei á facultade de CC da Educación estaban no descanso. Antes da miña intervención estivera Agrafojo, o cal xa mencionara a nosa asociación como exemplo, o cal foi unha sorpresa agradable.

Tras falar con Alexandre (o contacto que tivera todo este tempo por parte da organización do curso) comentaronme un pouco como ía ser a intervención e coñecín o resto de poñentes da mesa. Todos caras coñecidas pola cercanía da miña facultade, así que foi todo moi familiar.

A espera foi pouca e deu comezo a mesa redonda.

Os contidos foron moi interesantes. Presentouse un libro, unha guía de materiais e recursos educativos sobre o camiño de Santiago. feita por alumnos e coa axuda do profesorado de CC da educación.

Falouse dun estilo de prácticas participativas que se estaba a levar a cabo en centros profesionais e nos que se implica ao alumno de maneira máis "intensa" (PEINAS).

No tocante ó tema ESFeiro, fixen referencia á forma de integrar aos voluntarios que queren participar con nós. Ao sistema de acollida que se lles da a través do grupo de voluntariado.
Falei de como pode axudar a unha persoa o ser voluntario, como o sistema de traballo que ten ESF mediante grupos, interacción intergrupal, sistema de vertebración, e participación vía mail e outras redes informatizadas pode ser útil na formación dese membro.
No tocante ao que pode aportar a persoa coa súa profesión á asociación, tamén se falou. É evidente que toda axuda é necesaria e máis cando o que trata ESF é de poñer en bo uso as tecnoloxías para que sexan apropiadas, adaptadas ao medio no que se necesitan analizando, en cada caso, o que se necesita.
No relativo á Aprendizaxe-servizo, aportase experiencia e coñecemento e recíbese formación, mediante dinámicas, mediante o traballo en grupo, o cal da un paso no saber traballar que cada quen pode precisar no seu ámbito profesional propio.
No tema servizos, a interacción norte-sur axuda a mellorar comunidades, non só no sur, senón tamén no norte mediante a sensibilización e incidencia usando a Tecnoloxía apropiada ó Desenvolvemento Humano.
Falei do curso de TCpDH.Sobre Tecnoloxía e Sociedade, hai un diálogo cando ESF traballa, faise análise de sociedades cada vez que se pon en marcha un proxecto e durante o mesmo.
Si o proxecto PEINAS das prácticas do alumnado de educación é Servizo adaptado a cada asociación na que o alumno fai prácticas, ESF fai un Servizo adaptado a cada comunidade na que participa.

Podo comcluír decindo que me encantou participar no curso, representar a ESF, que agradezo a amabilidade e trato dos organizadores así como o agasallo da guía.

SER VOLUNTARIA EN ESF, MOLA!

"La piel que habito"

Unha peli incrible.
Realmente si toca o tema psicolóxico como se decía. Rara vez recomendo pelis de Almodóvar, non sei si me saío do normal ou non, pero...
En cambio esta peli ten algo diferente, creo que os actores o fan xenial, o guion é extraordinario e a música algo esencial.

Hai que ver o mal que senta non ser capaz de adaptarse a un suceso estresante, a un cambio vital, á pérdida humana dun ser querido.

Deixovos o trailer, si a vedes, contádeme que vos pareceu!


http://youtu.be/6fT4UE0aXYY

Historias sen final VI

Non daban crédito ao que estaban a ver. En tódolos seus anos á fronte do departamento de homicidios nunca lle pasara algo así.

Cando chegaron á entrada do restaurante pensaban atopar tan só un cadáver, "rutina", o de sempre. Ver, investigar, procesar.
Máis o que atoparon non foi para nada iso.

O cadáver, colocado na entrada do "Ristorante di Marcelo", estaba envolto en vendas.
Sorprendente.
Estaba momificado, ou era unha momia de verdade?

Xunto ao "faraón", como deu en chamalo, un cetro de ouro e un gato con ollos de rubí tal estampa exipcia.

Sen pensalo moito, Xoel deu uns pasos, entrou no restaurante e berrou:

- Algún historiador de arte na sala?!?

María
.

[Ás miñas queridas historiadoras de arte]

I XANTAR PARROQUIAL - PARROQUIA DE REIS

ATA LUNS AINDA SE PODE MERCAR O TIQUET!


SERÁ UN BO DÍA DE ENCONTROS, REENCONTROS, XUNTANZA, RISAS, UN DÍA PARA DEIXAR TEMAS E UN DÍA PARA NON ESQUECER.

Pola amizade

Hoxe, unhas palabras para a amizade. Ese tipo de relación que todos precisamos nas nosas vidas, pero unha desas de verdade.
Unha amizade que indo acorde á idade das persoas se manifesta de distinta maneira, pero que sendo adulto tamén é necesaria, máis alá da parella ou a familia.
Unha amizade que sabes que existe ainda que a distancia sexa moita, que sen estar horas pegados/as sabes que non se traizoa e está sempre que se precise, que cando se ven en persoa se entenden sen palabras.
Unha amizade na que os silencios non son incómodos senón comprensivos, reflexivos.

“Lo mejor que nos puede pasar es… tener un amigo de confianza a quien poder confiar nuestros secretos con libertad y sinceridad; no existe nada más deleitoso y placentero para la mente que encontrar un corazón dispuesto en el que poder verter nuestros secretos y en cuya conciencia confiemos tanto como en la nuestra, cuyo discurso sea capaz de serenar nuestro desamparo, proporcionarnos alivio, expeler nuestro duelo con alborozo, y cuya mera visión nos resulte grata”. (Burton 1621: 108-9).

Hoxe, porque si, porque "por H ou por B", con altos e baixos, pretiño ou na distancia, sabemos mutuamente que estamos.
;)

Amor y Desamor

Te sigo queriendo.
Observando las últimas gotas
de la lluvia en un frío invierno,
recordé en aquellos instantes
que aún te sigo queriendo.

Inútil y en vano fue
el intentar ocultarlo,
los sentimientos traicionan
y eso no puedo negarlo.

Miré tus ojos de mar
y quise perderme en ellos,
y me vino a la memoria
mi vida que aún te quiero.

Pero la cruel realidad
me llegó con un lamento,
que ya es muy tarde y lo sé
y aún te sigo queriendo.

Sus ojos...

Cada vez que los observo proyectan tanto que mi cuerpo sufre una rara transformación… entre miedo y a la vez deseo de conocer más de ellos.

E imagino su mundo interior que con locura desearía…

Cada parpadeo… es una sonrisa en mi boca.

Gracias por ser tú, por demostrar todo en tan poco
y por dejar que mis sueños vuelen aunque sean…
lejos de ti.

Porque sé que jamás dejarás que pueda conocer más del secreto que guardas en esa mirada...

Adaptación de: Poemas de amor y desamor, Fernando Galdamez

Un sorriso (historias sen final V)

Xa facía case cinco meses que non se vían cando volveron atoparse e foron tomar algo.

Estaba disposta a escoitalo, e a falar con el de calquera tema. O que comunmente a xente denomina "poñerse ao día".

Chegou con paso firme e mirada fixa. Ela acercouse e saudáronse. Entre eles un sincero e nervioso sorriso, o que o fixo máis bonito ainda.

Falaron, falaron e falaron.

Miradas que se cruzaban, sorrisos que se perdían no ar.

O tempo fíxose breve, pero eran eses pequenos espazos de tempo nos que se vían o que facía da relación algo tan bonito, algo do que se disfrutaba cada segundo coma se non houbese outro. Por iso a xente non entendía o que entre eles podía existir. Eles sabían valorar o tempo, e como ben dicían, "ás persoas hai que ilas descubrindo pouco a pouco..."

Rematou o tempo por esta vez. Despedíronse e cada un colleu nunha dirección.

Cando se volverán ver? Non se sabe.

Os seus pensamentos? Unha gran incógnita.

Nas súas facianas, un bonito sorriso.

María
-----

Un sorriso para cada un dos que leades este relato.

Ás veces non nos damos conta do importante que pode ser un simple xesto. Un sorriso é un xesto, e como versa aquela famosa cita, non custa nada a quen o da e fai moi feliz a quen o recibe.

Estes días recibín sorrisos, pero un en especial; e fíxome sorrir, ainda hoxe o fai.

Non sabemos o tempo que nos pode quedar, por iso vos animo a que vaiades cada día cun sorriso por diante, cunha boa actitude que se verá reflexada no noso igual. Non importa si é un simple sorriso ou un sorriso cómplice con esas persoas que nos fan sentir especiais. Simplemente sorridelle á vida sempre que poidades, porque bágoas tristes chegan soas.

Hoxe os meus sorriso van pra todos vós!!

GRACIAS POR FACERME SORRIR

FOTO de OLAIA VÁZQUEZ REY