Pel con pel

Tiña ganas de deixar sair a paixón mais non estaban preto. Debía agardar uns días para que o desexo se fixese realidade. Aínda así pechou os ollos e deixou voar a imaxinación sentindo o seu corpo preto, pegado ao seu, rozándose pel con pel e sentindo a súa respiración como a última vez. E así, imaxinando , pechou os ollos e deixouse ir...

María V. Rey

Focos

Hai persoas que nos deixan, que se van. E non porque eles queiran senon porque lles toca irse. E deixannos sen máis, cun vacío que pensamos que nunca imos poder cubrir. Pero dende o sitio ao que van, miran de cando en vez para nós e vannos enfocando parte do camiño, e ilumínanos a outras persoas que á súa vez se converten no noso foco. E que sería de nós sen ese foco!? E seguro que si pechas os ollos sabes perfectamente de que persoas falo.

E cando pechou os ollos chegou por detras e deulle un abrazo.

María V. Rey

Unha historia de Nadal

Soñar...
Loitar por ese soño.

Ilusionarte...
Sentir coma un un neno esa ilusión.

Vivir. 

Esa é a mellor historia de Nadal que podes crear e o mellor propósito de un novo ano.

María V. Rey

O ANIVERSARIO DA LAGOA

Saía nos xornais, na televisión, na radio… Facíanse homenaxes a través das institucións… Todo o pobo recordaba a data. Pero había quen a recoraba de maneira máis especial: os pais de Samuel, e o propio Raúl. Cumpríanse trinta anos do asasinato na Lagoa e 45 eran os que cumpría Raúl.

Foi tomar o café ao bar de sempre, e coma sempre en solitario. Tras ler a prensa dirixiuse de novo á súa casa. Entrou e sentouse na butaca do salón ante unha gran fiestra dende a que se divisaba perfectamente toda a Lagoa de Antela.

El quedara coa casa tras a repentina morte de seus pais e nunca quixo desfacerse dela a pesar das traxedias que a rodeaban.

Trinta anos atrás celebrou o seu 15º aniversario cunha gran festa no xardín da casa, o cal chegaba ata a ribeira da lagoa. Sen que ninguén soubese como o seu amigo Samuel desapareceu da festa e dende entón foi todo un misterio. Un misterio agás para Raúl, que sabía exactamente onde escondera ao seu amigo…

María V. Rey

Microrrelato presentado ao concurso de Microrrelatos Fantásticos e de Misterio da librería Aira das letras de Allariz, 2016.

Balance?

En ocasións hai sabios que falan ou escriben, e a veces ata oídos atentos que escoitan ou ollos abertos que len.
No primeiro dos tempos somos coma tábulas rasas ou esponxas que absorbemos todo, e co paso do tempo, sen saber ben por que, deixamos de atender realmente ao que nos rodea e parece que se nos acabaron as follas para escribir as nosas historias, ou que secamos e non somos capaces de absorber nada máis. Deixamos de querer vivir.

Rematou outro ano máis, e si temos a posibilidade de estar fisicamente vivos, intentemos, ainda que algún día nos coste, vivir cada día. Non teñamos medo de descubrir, de sentir e de querer, porque se nos sentimos libres para iso desfrutaremos, e quen sinte e quere por nós tamén estará feliz.

Secadra así tamén nos descubrimos e  atopamos a nós mesmos, porque por non mirar, non vemos. Por non sentir, non queremos. E non sempre as cousas son só o que parecen, que os toxos tamén teñen flor e as rosas espiñas, e para chegar a onde estamos hai moitas historias...

María V. Rey
.

Por un 2017 de descubrimentos e boas experiencias.