E é entón, cando todos se van, cando máis me acordo de ti. Cando todos pensan que como pasou tempo xa non debo chorarte, e collen a porta para marchar.
Que como non estás non te sinto, pero todos esquecen que eu son porque ti me fixeches, que hai tantas pequenas cousas que me rodean e nas que ti estás presente...
Ninguén se decata de que esquecerte a ti é imposible.
María
.
hai persoas ás que non podes esquecer, que non eres capaz de esquecer, pero non queres esquecer, necesitas ter o seu recordo, porque sen eses recordos non eres ti...
ResponderEliminarEstou dacordo contigo.
ResponderEliminarTeño relatos nos que fago referencia a ese "non poder esquecer" pero que en realidade tampouco queres esquecer porque parte deses recordos son os que fan a túa vida...
Moitas gracias!
non sabes quen son, verdade??
ResponderEliminarun seguidor/a anónim@, se non pos identificación é porque non queres que se saiba, quen son eu para facelo público?
ResponderEliminar(o anterior está borrado porque tiña unha falta ortográfica)
ahhh¡¡¡jejeje son Cris
ResponderEliminarPor qué sería que o sospeitaba...ummmm
ResponderEliminarjajajajaja
pero a decisión de darte a coñecer era túa...