Chegas despaciño, sixilosamente.
Pouco a pouco, sendo como ti es, faste notar.
Ofreces boas palabras, cariño e comprensión.
Chegas despaciño, creando dependencia.
Pouco a pouco convírteste nunha porta indispensable pola cal se pode saír a respirar.
Ofreces confianza...
Pensaches no que pasa si agora te vas?
María
.
comentario do home invisible:
ResponderEliminarA memoria nos traiciona,
o recordo e "interesado",
pero na mochila da vida sempre irás ó meu lado.
Todo o vivido, conocido ou amado fai que maduremos e sexamos diferentes.
Que paradoxa, vives xa dentro de min incluso para facerme dano.
Chao
Resposta para o "Home invisible":
ResponderEliminarAinda que rematen tristes, son moi bonitas as túas palabras. Gracias por deixalas aí postas, espero que, a pesar da distancia, me sigas lendo e de cando en cando, escribas algún parágrafo!
Sempre será benvido!