Outro día máis

Levantouse.
A mañá ofrecía unha estampa do máis invernal. Facía moito frío, a néboa cubría as vistas e semellaba estar soa ante a nada.

Decidiu vestirse.

Non tiña fame, así que a hora do almorzo pasou inadvertida.

Estaba de aniversario. Ninguén se decatara.
A verdade é que levaba soa bastante tempo. Na vila víana como unha estraña, pero ela finxía que non lle importaba.
O certo é que no seu interior sentía a soidade como algo que a comía pouco a pouco, que a dominaba e da que non sabía como escapar.

Agora xa daba igual.

O reloxo da sala tocaba as 12 da noite. Coa última badalada a cadeira sobre a que estaba caeu ó chan, e coma si da continuación do péndulo se tratase, colgaba ela sen vida.


María
.