Tanto que ensinar e ninguén a quen mostrarllo.
Tanto que dar e ninguén para recibilo.
Sentirse só entre tanta xente, cheo de cousas e baleiro á vez.
Momentos nos que sentirse pleno, reconfortado... e en cuestión de segundos non sabes si queres dar un paso máis ou todo o que fas serve de algo.
Non saber si os que están, están de verdade ou só é o que queres ver para non sentirte máis só.
Chegou un momento no que algo se vaciou e no seu lugar unha parede de cristal cubriu o oco...
Agora só queda esperar que poida romperse...
María
.
No hay comentarios:
Publicar un comentario