A tristura e agonía que hai uns días comezaba, rematou. Agora só aparecen momentos de vacío acompañados de recordos, pero os recordos son para sempre. Nada nin ninguén no-los poderá arrebatar.
Quero recordarte sempre como cando era pequena.
Quixera escoitarte como cando me contabas grandes historias de antes.
Quero sentir que me protexes, que me apoias e me guías.
Sei que fisicamente non estarás máis comigo, máis seguirás vivo en cada recordo do que xuntos vivimos.
Levarei a cabo os soños que xuntos comentamos e polos que me decías que loitase.
Este mundo non se fixo para sempre, e tampouco o que nel hai, pero cada momento vivido e disfrutado xuntos non poderá borrarse nunca da faz da terra.
Seguirei sempre adiante para que dende aló arriba te sigas sentindo orgulloso de min e os segredos que só nós sabíamos sigan entre nós para sempre.
María
.
[A Leonardo 16/01/1919 - 15/04/2010]
No hay comentarios:
Publicar un comentario