42 horas e media...

20:30h...

Levas tempo sen ver a alguén, distancia física entre ambos, pero sen deixar de estar unidos... A amizade non fai que a distancia entre seres humanos desapareza, pero da vida cando te atopas solo, da consolo cando parece que non tes nada...

Poder volver a vernos é un dos regalos que a vida e o destino nos da.

Nun pequeno trozo de papel, cheo de recordos inesquecibles, foron poucas as verbas e sentimentos que puiden plasmar, pero ben expresado está o dito "lo que importa son los hechos..." e deses existen moitos entre nós...

Moitos poderán pensar que os nosos pequenos espacios non son paraísos, pero sempre que neles permanezcamos xuntos non haberá en todo o mundo outro lugar mellor, pois como William James mencionou, "allá donde estés serán tus amigos quienes constituirán tu mundo".

Grandes sentimentos nos unen e non quero esquecelos, pois danme apoio en momentos baixos, ánimos no día a día, tristeza e alegría, sobre todo risas, moitas risas...

Os momentos que vivimos fan que poida ser eu, que sexa capaz de disfrutar, de sentir, de querer...
Momentos que reúnen anaquiños desa ansiada felicidade total!

Se conseguimos pasar tormentas e vendabales, distancias e horarios, estou segura que serán poucas as cousas que nos impidan xuntarnos cando así o desexemos!

A amizade está aí. Creouse entre nós e deixamola medrar. Estámola coidando e por iso, nunca morrerá!

Ademáis están comprobadas as verbas escritas por Pan Brown cando di..."cuando van de compras, las amigas de toda la vida tienen piernas que marchan al mismo ritmo, lo que supone un movimiento coordinado hacia la cafetería más próxima".

En pouco tempo vivimos moitas aventuras, pero as que nos quedan por vivir son incontables porque se darán cada vez que nos reunamos...

Só me queda decir que unha vez que atopas unha amizade, si a consideras valiosa e de verdade non se debe deixar escapar, eu aos meus amigos non os esquezo, olvido ou deixo...

14h. en punto...ata pronto...






María.

Pasará outra vez?

Toca falar da realidade. Dun acontecemento que me toca de preto...

Vivindo en Galicia é normal que chova. Estando no "microclima santiagues de Compostela" debería estar máis que acostumada á choiva. E estouno.

Pero o que nos está a acontecer estes días non é a choiva á que todo galego destes tempos está acostumado...é máis ben un tempo da época de meus avós sendo xóvenes...
Había tempo xa que non se recordaba tanto frío, pois nevou, nin tanto vento (alerta de ciclón para a fin de semana) e xa había uns cantos anos que nin tanta choiva pois ainda que eu recordo o desbordamento do Ulla ao seu paso pola miña localidade (Teo) xa pasaron anos, e ademáis sucedeu porque estivera sen parar de chover de setembro a xaneiro...

Hoxe (xoves) non tiven clase, así que non tiña pensado saír da casa ata ir buscar a miña irmá máis pequena ou ir dar a miña camiñata diaria.

Vivo preto dun río, o Ulla, paisaxe de gran beleza onde as haxa nun día normal, en estacións máis tranquilas e soleadas é un paraíso natural...



Ainda que a miña opinión é de carácter subxetivo, a min gústame todo o ano...



De feito estou encantada de vivir no lugar en que vivo, cuna do meu medrar e da miña inspiración en moitas ocasións...

Pois hoxe, este temporal que estamos a vivir fixo que as augas do Ulla ao seu paso por Pontevea, saisen do seu cauce desbocadas e penetrasen nas terras das súas ribeiras sumerxindo camiños e terreos, subindo ata rozar a barriga das pontes que por riba del nos permiten pasar...non sei ata cando logrará conterse antes de deixarse levar sen control algún.






Como se pode ver, estamos ante desastres naturais ante os que moitos din non se pode facer nada...outros auguran o Apocalipse, idea extrema creo eu, ainda que dado o panorama mundial non me atrevo a dicirlles moito...

Realmente non se pode facer nada??ou xa o fixemos por iso agora se descontralan tanto as cosuas?

Estabamos tan acostumados a que non se desen estes acontecementos metereolóxicos que nos esquecemos de que existen?? porque non é que aparecesena gora de súpeto, non.Isto xa pasaba antes, xa fomos deserto e o sáhara un gran paraíso tropical. Xa existiu outra época glaciar...
Nosos avós recordan que no inverno, chovia. No verán facía calor...e logo que queremos que pase?? eu vexo lóxico que no inverno teñamos choiva, vento e frío...pois en Xullo e Agosto quero disfrutar de tempo soleado e caluroso... é así a lei natural...

Por suposto, non espero nin desexo un tornado, nin me gustaría que o ciclón desta fin de semana destrozase vivendas, non. Só digo que moitas das cosuas que están a pasar xa pasaron anteriormente, que todo é un ciclo e que si noutros momentos se superaron e se saiu adiante, debemos estar preparados agora. O verdadeiro problema está en que si non se estaba preaparado antes...estarase agora??

Mentras escribo esto sinto como na fiestra baten as gotas de auga que caen do ceo, está a chover no microclima santiagués...pasará outra vez a riada? Volverá sairse do seu trazado ata meterse nas nosas casas??


María.

Retorno

A axenda comeza a encherse de novo...
Cada día, cada hora, cada oco...
Vivías nunha simulada liberdade sen horarios nin preocupacións, pero ese tempo pasa voando, e sen decatarte apenas, volves a un día a día marcado, limitado...

Non se sabe si é unha volta ao día a día cheo de rutinas ou si volves a un día a día cheo de inquedanzas e que faceres que van enchendo a túa axenda dando movemento á túa vida. E quen sabe si entre elas se esconden tímidamente sorpresas que farán desa aparente monotonía un algo especial con momentos apaixonantes. Secadra tomas o café con alguén que te fai rir, reencontras amizades, daste conta de que te rodea xente estupenda, tes a idea grandiosa que che abrirá portas no futuro laboral, cruzas unha mirada que te fai sentir especial...

Pode ser que as sorpresas sexan todo o contrario, pero non a ser así, nin sempre nin ó longo de toda a xornada, só tes que buscar o bo do que che pase, porque despois da tormenta sempre vén a calma, e cando algo malo che pasa ten por seguro que hai unha razón, e esa mesma che a de traer aquilo positivo que necesitabas...

Seguro que moitas cousas se repiten, porque haberá momentos que debes repetir cada día, un tras outro, pero poderás ver que o que te rodea muda e un simple cambio de lado na mesa na que sempre tomas o café, ler o xornal dende a outra punta da barra, sair pola porta contraria á de sempre...son pequenas cousas que farán mudar a túa perspectiva mostrandoche un mundo novo...

Ti escribes o teu propio guión vital, abre a mente para poder darlle novas aventuras!

Certamente non sei que depara esta nova etapa, pero xa hai ideas, actividades, eventos, encontros...e pouco a pouco a axenda comeza a encherse de novo...


María.

SMARA

Hoxe máis ca "cautivarvos" (si é que o consigo nalgún momento...)coas miñas verbas, fágovos outra proposta, pero sen desviarme da literatura, pois é un libro.

O venres, un compañeiro e amigo meu emprestoume un pequeno libro que eu descoñecía.
Mirei o libro, mireino a el, ollei o libro e comecei a ler a contraportada.

A miña cara de extrañeza (que non debeu mudar dende que el de repente sacou o libro non sei moi ben de onde...coma sempre, a verdade. A súa mochila ten certo símil co bolso de Mary Poppins... Tenme deixado bocaaberta varias veces dende que o coñezo con todo o que pode chegar a sacar dela...)Pois o dito, que a expresión da miña cara non debeu mudar porque me dixo que si non tiña tempo, ou non o quería que non pasaba nada. Pero ainda que tiña outra lectura agora mesmo enriba da mesiña de noite, aceptei a proposta.

Non sei si pola miña faceta de voluntaria a prol do Sahara ou o por qué, pero intuio que o meu amigo sabía dende o momento en collín o libro, así como soubo que non era un dos meus mellores días, que o libro non me ía desagradar...

Cando me metín na cama dixen: " imos botarlle unha ollada á primeira páxina a ver de que vai isto". E non puiden deixar de ler ata a páxina 33 e porque os meus párpados estaban gañando a partida...

"Na tenda escura e miserable, o aire semella sólido, un caldo onde se mesturan a calor, o arrecendo a especias -caixas de cravos e canela, botes con follas de menta- o amargue cheiro de pelicas e coiros; catro vellos beben té rosmando lerias comerciantes, e detrás pendura un tapiz cos debuxos esvaídos polo tempo e o pó, pero aínda visible a imaxe dunha cidade, tecida con fíos dourados e unha ringleira de xinetes, todos eles co turbante abaixado sobre os ollos como se durmisen.
E quizais durmir sexa o vieiro para ve-la Cidade, pois tal foi a súa orixe: un soño."

FRAGMENTO DE: "Historias da Ciadae do Deserto" Xaquín del Valle - Inclán.


María

Un blog interesante..."el blog de Anna"

Hoxe vou facer a través deste pequeño e a súa vez grande espazo unha proposta para os lectores.
O xoves descubrin por recomendación dunha rapaza á que teño por amiga e compañeira en certas actividades, un blog que ata o momento decoñecía: “el blog de anna” : www.elblogdeanna.es

Xa que as verbas de Tamara foron: “non ten desperdicio” o 1º que fixen tras elas foi buscalo. Certametne, non ten desperdicio.

Trátase dun blog que a nai de Anna escribe contando vivencias e historias de interés acerca da súa filla e todo aquilo que se relaciona con ela, pois sofre unha anomalía cromosómica no par 21, o que todos coñecemos como Síndrome de Down”.

Esta é unha enfermidade que se coñece e ao mesmo tempo se descoñece pois non sempre se trata como se debe, nin o síndrome nin á persoa que o sofre, ben por ignorancia, ou o que é peor, por insensato e falta de razonamento, por crerse superior ou con máis rango que aquel que a padece…o cal se traduce outra vez, e dende a miña perspectiva, en ignorancia, pois aquel que actúa así, perdoade a expresión, pero moi listo…non é!

O caso, que a min, a forma de transmitir desta nai, captoume, e a nena…cautivome! É tan linda e semella tan agarimosa, que non sei como pode haber xente que se meta con estas persoas. Por iso a miña aposta de hoxe é a recomendación de que vos pasedes por el e lle botedes un vistazo, logo será decisión vosa seguir as “aventuras” de Anna.

Tamén deixo unido a esta entrada, a entrevista que Iñaki Gabilondo lle fixo a Pablo Pineda, todo un exemplo de que estas persoas se poden desenvolver en calquera ámbito que se propoñan sempre que se lles preste o apoio e axuda necesaria. Así como dous nenos con todas as súas capacidades desenvoltas difiren entre si na capacidade que cada un ten de aprender, ou de concentrarse, ou de entender as cousas e necesita o seu ritmo de aprendizaxe, pero que si se esforzan chegarán onde queiran, como di Pablo Pineda, “cada uno puede llegar hasta donde quiera llegar”.

enlace para o vídeo...
http://www.youtube.com/watch?v=xWjMn1c-Kxk&feature=PlayList&p=19D5693A2DF92FFF&index=0&playnext=1


Un saúdo

María.

Falar / hablar

...senta ben ter unha charla, sexa dalgo importante ou sobre nada en particular, si é a través de novas tecnoloxías ou coa cálida carta, ainda que o máis cálido é ter unha conversa en directo mentras tomas unha taza de café, ou simplemente pola compañía que tes. Ainda que quizáis, o máis importante de todo sexa que te escoiten e logo ti, sepas escoitar...

----

...sienta bien tener una charla, sea de algo importante o sobre nada en particular, si es a través de nuevas tecnologías o con la cálida carta, aunque lo más cálido es tener una conversación en directo mientras tomas un café, o simplemente por la compañía que tienes. Aunque quizás, lo más importante de todo sea que te escuche y luego tú, sepas escuchar...

Complicada Decisión

Sen máis un día estoupas.
Crías que o tiñas todo controlado, resetabas e eras respetado, facias o posible para ter orgullosos aos que te rodean, pero en realidade non eras ti.
Non había nada controlado e no fondo, tampouco agradabas aos q estaban contigo...
Comezas a sentirte fóra de lugar, apartado do mundo, o que fas non ten sentido nin para ti, estás coma nun soño e cres que o vivido non é real.
Esperas espertar para poder comezar de novo e reescribir un capítulo que non convence, pero amigo, non es parte dun capítulo, estás na vida e iso é algo que non podes reescribir.
O feito feito está, e o vivido xa non o podes cambiar!
Agora ben, antes de desistir, tes dúas opcións, deixar que outros escriban as páxinas da túa vida escollendo por ti, ou ser ti o que coma nun conto de aventuras para nenos nos que chegas á páxina 9 e tes que escoller a decisión que toma o protagonista. Segundo a cal vas á páxina 14 ou a 75, segundo a cal serás o heroe que remata un conto feliz ou que en troques remata o conto con 9páxinas de nada...
Está na túa man recoller cada pedazo que caeu tras estoupar e recompoñelo para lograr a felicidade...eso que moitos buscan desesperadamente pensando que a van atopar toda xunta e para sempre, pero en realidade sempre está aí e en pequenas dosis, pois todo en abundancia é malo.
Si a felicidade é o mellor que pode haber para sobrevivir, ten que vir en frascos pequenos, como toda cousa boa, é a única maneira de ter dosis para unha longa vida...

ESQUECERTE

Quixera esquecerte e non podo.
Din que a distancia e o tempo fan esquecer. Que a xente ao non verse deixan de existir uns para os outros.
Xa non te vexo día a día, máis semella que seges dentro de min.
Hai tantas cousas que me recordan a ti!!
Por que segues a entrar nos meus soños?
Quixera esquecerme de ti, máis é imposible...


María