As 00:47.
Ollos coma pratos.
A miña mente funcionando, non deixa que a capacidade onírica chegue a min.
Estou coma inmerso noutro mundo. Un mundo de análise.
De súpeto, os párpados pechan e volven abrirse na mesma porción de tempo na que unha bolboreta bate as súas ás.
O vento, fóra, bate contra a fiestra.
A lingua pégase ao padal e a gorxa semella un deserto.
Penso en ir beber auga, máis... non podo. Son incapaz de mover as pernas, os brazos, o corpo. Só atino a mover a cabeza.
Sinto como o corazón se me acelera, o ritmo da respiración aumenta ó igual que o vento no exterior, pois cada vez é máis forte...
Non entendo que está a pasar...
Teño unha forte dor na espalda e ainda que quero berrar, non me sae a voz...
Sen máis os ollos ábrense e esperto cun sobresalto que me fai saltar na cama.
Recostome outra vez . Teño a tranquilidae de que podo moverme, ainda que extrañamente a dor da espalda trasladouse á parte dianteira e de maneira intensa.
O vento foi calmando, sen embargo, a respiración e o ritmo cardíaco continuan.
A dor é tan forte que sinto como me aperta as bonecas e o pescozo.
Os parpados pesan e deixanse levar ata que sen máis... deixo de sentir...
como unha nota premonitoria do que máis tarde acontecería...
ResponderEliminar