bicos a todos! boa semana.
lunes, 29 de marzo de 2010
Comeza unha época de charlas!
Hoxe vou empregar este pequeno espacio dentro do universo para facer promoción personal. Comeza unha época de charlas na miña vida, todas elas relacionadas coa ONGD na que son voluntaria, ESF (Enxeñería Sen Fronteiras, si, ledes ben, a pesar de ser Psicóloga, estou nesta ONGD, pero é que nela ten cabida todo aquel que queira facer voluntariado). Pois ben, dentro de ESF participo en varios grupos, un deles é o de EpD (Educación para o Desenvolvemento) e é pola participación neste polo que darei a miña 1º charla dentro desta época, pois en realidade xa dei a 1º de todas no máster de cooperación da USC. Farémola en colaboración cos alumnos de paso de ecuador de Enxeñería Química, dentro do ciclo de cine, presentando o visionado de "una nube sobre Bophal". Presentarei a película e falarei sobre o tema levando a cabo un pequeno coloquio cos asistentes así como unha formación interna da sede compostelana da ONGD.
bicos a todos! boa semana.
bicos a todos! boa semana.
sábado, 27 de marzo de 2010
Soño Eterno
As 00:47.
Ollos coma pratos.
A miña mente funcionando, non deixa que a capacidade onírica chegue a min.
Estou coma inmerso noutro mundo. Un mundo de análise.
De súpeto, os párpados pechan e volven abrirse na mesma porción de tempo na que unha bolboreta bate as súas ás.
O vento, fóra, bate contra a fiestra.
A lingua pégase ao padal e a gorxa semella un deserto.
Penso en ir beber auga, máis... non podo. Son incapaz de mover as pernas, os brazos, o corpo. Só atino a mover a cabeza.
Sinto como o corazón se me acelera, o ritmo da respiración aumenta ó igual que o vento no exterior, pois cada vez é máis forte...
Non entendo que está a pasar...
Teño unha forte dor na espalda e ainda que quero berrar, non me sae a voz...
Sen máis os ollos ábrense e esperto cun sobresalto que me fai saltar na cama.
Recostome outra vez . Teño a tranquilidae de que podo moverme, ainda que extrañamente a dor da espalda trasladouse á parte dianteira e de maneira intensa.
O vento foi calmando, sen embargo, a respiración e o ritmo cardíaco continuan.
A dor é tan forte que sinto como me aperta as bonecas e o pescozo.
Os parpados pesan e deixanse levar ata que sen máis... deixo de sentir...
Ollos coma pratos.
A miña mente funcionando, non deixa que a capacidade onírica chegue a min.
Estou coma inmerso noutro mundo. Un mundo de análise.
De súpeto, os párpados pechan e volven abrirse na mesma porción de tempo na que unha bolboreta bate as súas ás.
O vento, fóra, bate contra a fiestra.
A lingua pégase ao padal e a gorxa semella un deserto.
Penso en ir beber auga, máis... non podo. Son incapaz de mover as pernas, os brazos, o corpo. Só atino a mover a cabeza.
Sinto como o corazón se me acelera, o ritmo da respiración aumenta ó igual que o vento no exterior, pois cada vez é máis forte...
Non entendo que está a pasar...
Teño unha forte dor na espalda e ainda que quero berrar, non me sae a voz...
Sen máis os ollos ábrense e esperto cun sobresalto que me fai saltar na cama.
Recostome outra vez . Teño a tranquilidae de que podo moverme, ainda que extrañamente a dor da espalda trasladouse á parte dianteira e de maneira intensa.
O vento foi calmando, sen embargo, a respiración e o ritmo cardíaco continuan.
A dor é tan forte que sinto como me aperta as bonecas e o pescozo.
Os parpados pesan e deixanse levar ata que sen máis... deixo de sentir...
jueves, 25 de marzo de 2010
Medo ao Cambio
Realmente é evidente o cambio, ademáis en moitos ámbitos da vida. En situacións e en personas.
Personalmente, a miña vida cambiou en moitas ocasións. Eu intentei acompañar o cambio sen deixar que me arrastrase. Non sei si o conseguín e ti cambiaches ou si me deixei transformar e por eso a veces non te recoñezo...
A maioría das veces o cambio é o mellor, pero agora mesmo boto de menos tantos momentos vividos e que non atopo no presente que me da medo.
Teño medo a que cambiemos, a que ese cambio separe tanto os nosos camiños que cando nos crucemos de novo xa me teñas olvidada e eu non te recoñeza.
Espero que poidamos avanzar sen deixar que nos cambien (as situacións e a xente) que a confianza que conseguimos chegue máis alá dos nosos días.
María
.
Personalmente, a miña vida cambiou en moitas ocasións. Eu intentei acompañar o cambio sen deixar que me arrastrase. Non sei si o conseguín e ti cambiaches ou si me deixei transformar e por eso a veces non te recoñezo...
A maioría das veces o cambio é o mellor, pero agora mesmo boto de menos tantos momentos vividos e que non atopo no presente que me da medo.
Teño medo a que cambiemos, a que ese cambio separe tanto os nosos camiños que cando nos crucemos de novo xa me teñas olvidada e eu non te recoñeza.
Espero que poidamos avanzar sen deixar que nos cambien (as situacións e a xente) que a confianza que conseguimos chegue máis alá dos nosos días.
María
.
domingo, 21 de marzo de 2010
Primavera
- Nótalo?
- O que?-respondeu ela sen apartar a vista do horizonte.
- O susurro da brisa cando pasa onda nós.-dixo el mirándoa.
Ambolos dous estaban sentados na verde ladeira xunto á amendoeira que tantos segredos lles leva gardado. Era unha tarde fresca, pero soleada. Co ceo despexado, só se divisaba algunha que outra nube sobre o fondo azul, ás cales intentaban sacarlles parecido.
Corría unha leve brisa que facía ondear os seus cabelos negros deixando ver a beleza da súa faciana.
Entón ela xirouse pra miralo e preguntou:
- Que che di?
Sen deixar de mirar fixamente os verdes ollos da súa acompañante dixo:
- Que teño sorte.
- Por que?
- Porque chegou a primavera. Un ano máis a natureza deixa sair o máis fermoso que nace dela e eu estou aquí para disfrutalo.
Sen decir nada, ela volveu xirar a vista cara o ceo. Entón el puxose diante dela dun chimpo e mirandoa fixamente rematou:
- Pero a maior sorte -e fixo unha pausa- é disfrutala contigo ao meu carón.
Sen máis bicouna.
[Un ano máis xa entrou a primavera!]
María
.
- O que?-respondeu ela sen apartar a vista do horizonte.
- O susurro da brisa cando pasa onda nós.-dixo el mirándoa.
Ambolos dous estaban sentados na verde ladeira xunto á amendoeira que tantos segredos lles leva gardado. Era unha tarde fresca, pero soleada. Co ceo despexado, só se divisaba algunha que outra nube sobre o fondo azul, ás cales intentaban sacarlles parecido.
Corría unha leve brisa que facía ondear os seus cabelos negros deixando ver a beleza da súa faciana.
Entón ela xirouse pra miralo e preguntou:
- Que che di?
Sen deixar de mirar fixamente os verdes ollos da súa acompañante dixo:
- Que teño sorte.
- Por que?
- Porque chegou a primavera. Un ano máis a natureza deixa sair o máis fermoso que nace dela e eu estou aquí para disfrutalo.
Sen decir nada, ela volveu xirar a vista cara o ceo. Entón el puxose diante dela dun chimpo e mirandoa fixamente rematou:
- Pero a maior sorte -e fixo unha pausa- é disfrutala contigo ao meu carón.
Sen máis bicouna.
[Un ano máis xa entrou a primavera!]
María
.
viernes, 19 de marzo de 2010
"Pater"
19 de Marzo...
Se hai uns días as letras que aquí escribía ian dirixidas á nai, hoxe non podía esquecerme da outra parte.
Un pai é unha das figuras máis importantes dentro da familia, é alguén que te protexe, que tes como moi forte en todolos sentidos. Sabes que te defendería sempre e moitas veces é o exemplo a seguir, subido a un pedestal, coma teu pai non hai outro!
Decátaste de que compartes ideas e opinións, que hai algo de el en ti.
Confías en el e esperas que se sinta orgulloso de todo o que fas. Por iso a confianza mutua nunca se debe perder...
Intenta guiarte, educarte, moitas veces non acertarán, pero sabes que te queren e o que desexan para ti é o mellor.
Cada vez máis os fillos infravaloran o cariño e persoa que representa (os pais en xeral)decatandose tarde do que significaban as súas actuacións.
O día do pai só é un, 19 de Marzo, pero el dou moitos da súa vida polo fill@.
María
.
Se hai uns días as letras que aquí escribía ian dirixidas á nai, hoxe non podía esquecerme da outra parte.
Un pai é unha das figuras máis importantes dentro da familia, é alguén que te protexe, que tes como moi forte en todolos sentidos. Sabes que te defendería sempre e moitas veces é o exemplo a seguir, subido a un pedestal, coma teu pai non hai outro!
Decátaste de que compartes ideas e opinións, que hai algo de el en ti.
Confías en el e esperas que se sinta orgulloso de todo o que fas. Por iso a confianza mutua nunca se debe perder...
Intenta guiarte, educarte, moitas veces non acertarán, pero sabes que te queren e o que desexan para ti é o mellor.
Cada vez máis os fillos infravaloran o cariño e persoa que representa (os pais en xeral)decatandose tarde do que significaban as súas actuacións.
O día do pai só é un, 19 de Marzo, pero el dou moitos da súa vida polo fill@.
María
.
martes, 16 de marzo de 2010
Tempo
Horas, días, meses, anos...
Case sen decatarte que estás no comezo xa chega o final.
Ás veces non facemos máis ca desexar que pase o tempo e sexa o día seguinte, a fin de semana, o verán, e logo nos queixamos de que o tempo pasa moi de prisa.
"Nunca chove a gusto de todos", pero eu hoxe decateime de que a miña axenda xa ten case a metade de follas usadas.
O tempo pasa moi de prisa, pero non me deprimo por elo.
Envellecer é vivir. E se vou avanzando nas horas, días, meses e anos, é porque estou aquí e estou vivindo...
María
.
Case sen decatarte que estás no comezo xa chega o final.
Ás veces non facemos máis ca desexar que pase o tempo e sexa o día seguinte, a fin de semana, o verán, e logo nos queixamos de que o tempo pasa moi de prisa.
"Nunca chove a gusto de todos", pero eu hoxe decateime de que a miña axenda xa ten case a metade de follas usadas.
O tempo pasa moi de prisa, pero non me deprimo por elo.
Envellecer é vivir. E se vou avanzando nas horas, días, meses e anos, é porque estou aquí e estou vivindo...
María
.
lunes, 15 de marzo de 2010
Luz de Vida
Contenta de que esteas conmigo, de terte cerca, de poder falar as dúas e contarnos todo.
Contenta de que me deses vida, me ensines a camiñar por ela e a poidamos compatir.
Contenta de que loites por min, me impoñas normas e intentes comprenderme.
Contenta porque me dei conta de que te teño e non todos teñen esa sorte.
Contenta porque cunha camiñata curta e unhas simples verbas dun tema nada interesante decateime dese amor que non se pode sentir por nada nin por ninguén, máis ca por TI.
María.
[non fai falla esperar ao día da nai para decir o que se sente]
Contenta de que me deses vida, me ensines a camiñar por ela e a poidamos compatir.
Contenta de que loites por min, me impoñas normas e intentes comprenderme.
Contenta porque me dei conta de que te teño e non todos teñen esa sorte.
Contenta porque cunha camiñata curta e unhas simples verbas dun tema nada interesante decateime dese amor que non se pode sentir por nada nin por ninguén, máis ca por TI.
María.
[non fai falla esperar ao día da nai para decir o que se sente]
martes, 9 de marzo de 2010
As Viaxes.
As viaxes sempre son novas experiencias...
Podes facelas soas ou en compañia, non cabe dúbida de que son mellores estas últimas.
Poden ser por traballo ou por ocio, non cabe dúbida de que son mellores estas últimas.
Podes non ter ganas de emprendelas ou debecer por facer unha.
A cuestión é que en calquera dos casos, planifíquela ou non nunca sabes o que realmente pode pasar...acaban sendo desconcertantes, apaixoantes, horribles ou un soño do que non queres espertar.
O importante é que unha vez que te pos en marcha disfrutes dela, do que ves, do que sintes, do que vives e da compañía...
Chegados ao destino unha simple mirada pode mudar todo o anterior e facer que os teus sentidos cobren vida por sí mesmos. Podes atopar a oportunidade que sempre esperaches, afianzar as amizades que tiñas, despexar a mente e sentirte novo e revitalizado, prendarte dunha mirada que acompaña un soriso e mudar para sempre a túa vida...
As viaxes sempre son novas experiencias...
María.
Podes facelas soas ou en compañia, non cabe dúbida de que son mellores estas últimas.
Poden ser por traballo ou por ocio, non cabe dúbida de que son mellores estas últimas.
Podes non ter ganas de emprendelas ou debecer por facer unha.
A cuestión é que en calquera dos casos, planifíquela ou non nunca sabes o que realmente pode pasar...acaban sendo desconcertantes, apaixoantes, horribles ou un soño do que non queres espertar.
O importante é que unha vez que te pos en marcha disfrutes dela, do que ves, do que sintes, do que vives e da compañía...
Chegados ao destino unha simple mirada pode mudar todo o anterior e facer que os teus sentidos cobren vida por sí mesmos. Podes atopar a oportunidade que sempre esperaches, afianzar as amizades que tiñas, despexar a mente e sentirte novo e revitalizado, prendarte dunha mirada que acompaña un soriso e mudar para sempre a túa vida...
As viaxes sempre son novas experiencias...
María.
viernes, 5 de marzo de 2010
Non Pudo Ser...
Porque o amor te pon idiota...as tonterias...a ilusion...
Din algo bonito ou fan un simple xesto e quedas prendada, activada, emocionada del...
Moitas veces só se quedará niso, outras o chamado "amor verdadeiro e eterno" triunfará.
Cando non triunfe, non penses que todo se acaba, tes dereito a sentirte triste, pero non debes dar a espalda ao sentir porque outra etapa se abre ante ti para descubrir novas cousas.
Todo o que te conmoveu deixando sair ese sentimento tamén é o q nos fai ser felices! e seguro que eses momentos non os queres borrar.
Simplemente é parte da vida...
María.
...e de aquí saiu a inspiración...
POEMA XLI DE GUSTAVO ADOLFO BÉQUER.-RIMAS Y LEYENDAS
"Tú eres el huracán, y yo la alta torre que desafía su poder:
¡Tenía que estrellarte o abatirme!...
¡No pudo ser!
Tú eras el océano y yo la inhiesta roca que firme aguarda su vaivén:
¡Tenía que romperte o que arrancarme!...
¡No pudo ser!
Hermosa tú, yo altivo; acostumbrados uno a arrollar, el otro a no ceder; la senda estrecha, inevitable el choque...
¡No pudo ser!"
Din algo bonito ou fan un simple xesto e quedas prendada, activada, emocionada del...
Moitas veces só se quedará niso, outras o chamado "amor verdadeiro e eterno" triunfará.
Cando non triunfe, non penses que todo se acaba, tes dereito a sentirte triste, pero non debes dar a espalda ao sentir porque outra etapa se abre ante ti para descubrir novas cousas.
Todo o que te conmoveu deixando sair ese sentimento tamén é o q nos fai ser felices! e seguro que eses momentos non os queres borrar.
Simplemente é parte da vida...
María.
...e de aquí saiu a inspiración...
POEMA XLI DE GUSTAVO ADOLFO BÉQUER.-RIMAS Y LEYENDAS
"Tú eres el huracán, y yo la alta torre que desafía su poder:
¡Tenía que estrellarte o abatirme!...
¡No pudo ser!
Tú eras el océano y yo la inhiesta roca que firme aguarda su vaivén:
¡Tenía que romperte o que arrancarme!...
¡No pudo ser!
Hermosa tú, yo altivo; acostumbrados uno a arrollar, el otro a no ceder; la senda estrecha, inevitable el choque...
¡No pudo ser!"
martes, 2 de marzo de 2010
Nova Vida
John Ray dixo: " ver es creer, pero sentir es estar seguro".
Eu creo que existes, pois esperábate con ansia, pero agora estou segura da túa existencia porque te sinto dentro de min...
Seguirás medrando e sairás á vida forte e grande.
Existirás tamén para o mundo enteiro!
E sempre estarei segura de ti porque no meu corazón nunca te deixarei de sentir...
[Noraboa ás futuras mamás ;) ]
María
Eu creo que existes, pois esperábate con ansia, pero agora estou segura da túa existencia porque te sinto dentro de min...
Seguirás medrando e sairás á vida forte e grande.
Existirás tamén para o mundo enteiro!
E sempre estarei segura de ti porque no meu corazón nunca te deixarei de sentir...
[Noraboa ás futuras mamás ;) ]
María
Suscribirse a:
Entradas (Atom)