Nunca a vira así.
Despois de atender o teléfono quedara indiferente a todo. Parecía que a cousa non ía con ela, pero de pronto, como si se decatase de algo, incorporouse. Ficou sentada no borde da cama. Semellaba en estado de shock, inmóbil, sen fala, mirada perdida...
Sen máis, rompeu a chorar coma nunca antes o fixera. Non atendía a nada do que lle dixeras.
Os choros cortaban a súa respiración e o aire entraba con dificultade nos seus pulmóns.
De seguido chegaron os demáis e ficaron quedos, sorprendidos, xunto á porta.
Agora ría entre as bágoas, xa non sabías como interpretala.
Levantouse e camiñou en círculos polo cuarto.
Cando volveu sentarse, e ante a imposibilidade de que atendese a conversa algunha, decidín, simplemente, sentarme ao seu carón e collerlle a man.
Nunca, dende que a coñezo, a vira así.
María
.
No hay comentarios:
Publicar un comentario