Móstranse pequenas verbas que a miña mente crea tras a reflexión e a visita da inspiración...así como algún evento de interese ou artigo de opinión.
Se muestran palabras y pequeños relatos que mi mente crea tras la reflexión o la visita de la inspiración...así como algún evento de interés o artículo de opinión.
- María Vázquez Rey -
Deixame dicirche que sei como te sintes. Ás veces apostas demasiado pronto pola xente que coñeces,
outras, simplemente apostas. Non sabes si demasiado pronto ou non, pero
decídeste a confiar. Tes medo, xa levaches desenganos, ainda descoñeces
realmente como pode ser esa persoa porque só a coñeces nunha faceta da súa
vida…pero algo di que nese momento podes confiar.
Pasado o tempo, cando cres que todo é idílico, os cambios no
entorno e na xente que nos rodea fai que algo mude. Que as cousas nesa faceta
inicial que se coñeceu cambien, e xa sabemos que todo está interrelacionado, e
ainda que non queiramos, moitos cambios na nosa conducta nun campo da nosa
vida, vai implicar, de maneira implícita, cambios en máis campos.
E de repente, esa persoa xa non é a mesma. Ou nunca antes te
viras ante a tesitude de ter que responder a esa demanda do ambiente.
E agora que?
Arrepínteste de confiar no momento no que o fixeches?
Pois non debes facelo. Porque cando decidiches confíar
gozaches dunha paz que necesitabas. Dun piar no que apoiarte. E nese momento
esa persoa foi o apoio, a vía de escape que precisabas, a motivación para
superarte, o soplo de aire fresco que osixenaba o resto do ambiente.
Agora toca ver unha pequena decepción que te descoloca, si.
Sempre descoloca porque non sabes o que pode pasar,xa non dominas a situación,
non sabes si coñeces a esa persoa ou non, e a incertidume invadeo case todo.
Moi posiblemente esa persoa tampouco vexa como está
influenciando en ti, entón hai que conseguir calmarse e afrontar a situación,
mirar ao redor e seguir adiante. Nesa ollada que botes seguro que hai máis
cousas que sempre estiveron aí e nas que agora é preciso apoiarse máis ca
antes, porque sempre estamos nun continuo cambio.
E se a confianza era boa de verdade… esto que che está a
pasar só é unha adversidade, e polo xeral, as adversidades fannos máis fortes.
María Vázquez Rey
Psicóloga
"Confiar en todos es insensato, pero no confiar en nadie es neurótica torpeza"
Ainda acabamos de degustar o último bocado de doce navideño e...
...Xa pasamos da metade de xaneiro...
...Xa se sinte a voz dos cabaleiros...
...Xa se sinte a chegada de febreiro...
...Xa chega o Entroido!!!
Unha época agardada por moitos que viven a paixón do carnaval.
Non somos Chirigotas nin estamos en Cádiz...
Non somos brasileiros e non estamos no sambódromo... pero... Somos de Teo e xa sabemos as datas da celebración do entroido en cada una das parroquias teenses que o celebran. E que o celebran coma unha das máis arraigadas tradicións. Un ano máis aquí están os Xenerais do Ulla, a ver que nos traen este ano...
...que difícil resulta a veces disfrutar de pequenos momentos cando ademáis sabes que a felicidade que podes ter na vida consiste niso, en disfrutar dos pequenos momentos...
Difícil.
E ainda así sabes que hai que seguir. Que debes seguir. Porque sumíndote nese círculo de pensamentos en espiral con dirección á soidade non é a solución para ser feliz.
A solución está en ir a contracorrente así que... ANÍMATE!!!
Anímate...
...por todo o que conseguiches...
...por todo o que tes...
...por todo o que queda por disfrutar...
E tras escribir iso pechou o diario. Porque os diarios son para iso, para falar con un mesmo e sacar fóra aquilo que non somos capaces de expresar de maneira verbal.
María
.
[Nadie está a salvo de las derrotas. Pero es mejor perder algunos combates en la lucha por nuestros sueños que ser derrotados sin saber siquiera por qué se está luchando.- PAULO COELHO]
“...porque
para aprender teñen que ensinar... e creo que esa é a definición do meu 2014:
un ano que me ensinou moito. Un ano para aprender. En moitos aspectos. Xa o
2013 me fixo madurar un pouco mais e me ensinou cousas que neste ano agradecín,
que só logrei ver agora, pasado o tempo…”
Diario de un ano:
Ensinar para aprender
31 dec 2014 - 1 ene 2015
Chegas ao final e sempre recapitulas.
Empezas un ano con moita ilusión e esperanzas, como si pasar do 31 ao 1, do mércores ao xoves, das 00:00 á 01:00, fose unha barreira que superar e todo o anterior quedase preso e non puidese alcanzarnos ou non tivese influencia sobre nós. E a veces non nos decatamos que esa ilusión a debemos manter cada día do ano.
Pero ainda así celebramos sempre algo especial na noite de fin de ano e iso permítenos soñar ainda con máis forza e crer que xa que comezamos un novo ano, se presenta ante nós unha nova oportunidade para completar novos obxetivos e retos. Facer esa celebración permítenos romper co que non nos gusta, cambiar, avanzar, mellorar… Unha vez alguén me dixo que si crees que eres perfecto, que non tes nada que cambiar, entón non cambiarás nada e iso non che permitirá avanzar. Non conseguiremos aprender nada porque non deixamos que nos ensinen nada.
A miña idea é que cada ano que pasa é un ano máis de vida que aporta experiencia. E sempre queremos esquecer o malo, pero para aprender non podemos olvidarnos de aquilo que nos fará non cometer erros ou volver pasar esas malas situacións, non podemos esquecer os indicadores de como solucionar dito problema.
Si o 2013 me ensinou moito, o 2014 foi un ano que me fixo chorar, pero tamén sei que foi un dos anos nos que máis risas tiven. Risas desas que fan que che doia a barriga e a mandíbula. Por iso ó 2015 pídolle que me deixe aprender do que o 2014 me ensinou.
Secadra este non foi o mellor ano, pero houbo momentos, persoas e días inolvidables. E sen dúbida o 2014 esinoume moitas cousas.
Ensinoume que os momentos non só chegan. Que non só tes que estar esperando que se produzan momentos especiais coma se foses un mero espectador da túa vida, senón que en ocasións hai que coller o momento e facelo especial, simplemente porque o momento é agora. E diso espero aprender a lanzarme, e que no 2015 eu mesma poida crear momentos. Ainda que me equivoque, porque ao fin e ao cabo os humanos aprendemos así, por ensaio, probando. En ocasións teremos éxitos, noutras fracasos que nos farán cambiar e aprender algo máis. Pero que acabarán sendo experiencias que fan máis interesante o camiño [La posibilidad de realizar un sueño es lo que hace la vida más interesante.-Paulo Coelho].
"Aprendí que lo importante pasa hoy...es el momento...este es el mejor momento"
Ensinoume a madurar un pouco máis ainda, e a coller outra perspectiva de vida sobre a implicación e o ser adulto. A tomar decisións importantes con consecuencias importantes, e tamén a afrontar como decir un adeus á última avoa.
Pero a pesar de madurar tamén me ensinou que non se debe perder ese espírito de neno que un sempre debe gardar dentro e que sempre que poida farei as miñas tonterías porque outros anos xa me ensinaron que tamén hai que saber rirse dun mesmo.
Ensinoume a volver confiar e a non arrepentirme de facelo, ainda que tamén me ensinou en quen non debes facelo de todo.
Aprendín ainda máis sobre as amizades e o feito de que sexan un punto importante na vida das persoas. Dentro dese afán social a xente coa que te rodeas segue a ser moito máis importante que calquera elemento electrónico co que distraerte e que ainda que fales todos os días por whatsapp nada substitúe unha boa charla de café ou unha distendida comida. Ainda que tamén me ensinou que estar lonxe non quere decir non verse, ou deixar de compartir. Que non estar a veces, é porque non se quere, porque o feito de non poder estar ao lado non significa non estar aí.
Ensinoume que a maxia segue a estar nas pequenas cousas, nos pequenos detalles, nas mostras de cariño (ainda que sexan algo que me segue a costar). Que a frase “é de ben nacido ser agradecido” non se equivoca para nada porque vale infinitamente máis ver a cara de felicidade no amigo cando tes ese detalle que non esperaba, que todo o ouro do mundo, e ao final todo o ben que fas é recompensado.
E si me ensinou que os amigos son moi importantes, a familia é a que sempre esperamos que estea aí. E un ano máis teño a certeza de que son o meu piar central. De feito, aprendín que cada ano que pasa o son máis.
ELAS. Elas son vida. Fan as alegrías máis alegres e as penas menos penas. Si non é unha, está a outra. Cada unha para o seu. Querendo perdelas de cando en vez (normal, je, coma todos os irmáns) pero inimaxinable a miña vida se non estiveran.
PAIS. Pódense ter os nosos máis e os nosos menos…bueno, en realidade sempre se teñen os nosos máis e menos, pero creo que sempre sacas boas cousas deles. E cando podes recordar cousas do pasado como cando, a punto de rendirte, che din “si chegaches hasta aquí, ahora acabas. Si deches hasta ahora, por que non vas dar? Ou eres parva?” Sabes que aprendes. E neste ano que acaba, escoitas “medo haino sempre. Si non te arriesgas nunca…nunca vas ter nada”. Sabes que aprendes. E colles forza pa comer o mundo se fai falta. Si algún día houbo unha brecha, o 2014 cos seus malos momentos trouxo confianza e en cada adversidade máis unión. E esa unión máis momentos xuntos e felices.
E si hai que pedir desexos de aninovo, unha das cousas que pido ó 2015 é que siga mantendo ó meu lado a esas persoas que fan de piares para que a miña vida continúe mantendose.
E sen máis que contar, despídome. Comezamos un novo ano e temos por diante 365 días para comezar con ilusión e conseguir o que queremos. Para cumplir os soños e obxetivos. Non deixedes de soñar en todo o 2015.
“El mundo continúa siendo un lugar duro y hostil, pero sabemos que podemos vivir en él gracias a que hemos cambiado las reglas, las que nos mantenían en la oscuridad.”
[Dedicado a quen me dixo “tes unha forma peculiar de contar as cousas –e a veces ata é- impresionante. Para ti, e para todos aqueles que cheguen lendo ata aquí, espero que o 2015 vos traia grandes momentos para aprender, vivir e recordar.]
