A veces sucede que pensas que esqueciches o sentimento que tiñas cara unha persoa. Que es alguén totalmente novo.
Pero é cando un baixa a garda cando aparece ante ti unha imaxe, un lugar, unha persoa e sona esa canción...
E sen querer a respiración córtase, sae un suspiro e unha tímida bágoa escorrega polas túas meixelas.
É entón cando sabes que ese sentimento non marchou, porque case sempre as persoas marchan e os sentimentos quedan...
María
.
Móstranse pequenas verbas que a miña mente crea tras a reflexión e a visita da inspiración...así como algún evento de interese ou artigo de opinión. Se muestran palabras y pequeños relatos que mi mente crea tras la reflexión o la visita de la inspiración...así como algún evento de interés o artículo de opinión. - María Vázquez Rey -
Datos personales
lunes, 30 de julio de 2012
miércoles, 18 de julio de 2012
Historias sen final (IX)
Así como amanece un día soleado e unha gran nube troca o ceo a gris ó porse diante da gran estrela, a vida dunha persoa pode quedar truncada.
O corazón de Ánxela amencía soleado esta mañá, o seu sorriso contaxiaba e a súa mirada irradiaba ledicia, máis o solpor chegou de maneira inesperada.
Xa pasaran dez anos da chegada de Carlos á súa vida e nin un só día mudou os sentimentos que cara el tiña, e non imaxinaba, nin por un segundo, como remataría o día.
O reloxo marcou as 17.00h. Rematou a xornada de traballo.
Ás 18.00h. quedara con Carlos para tomar café.
A medida que a conversa sucedía, había algo estrano nela e de súpeto apareceu a gran nube gris que trocou o ceo de Ánxela.
Esas verbas resoáronlle tan adentro a Ánxela que non puido nin responder. Quedou muda, petrificada, vacía... Tras uns segundos só atinou coller a taza de café, beber un sorbo e desaparecer entre o nubrado horizonte...
María
.
O corazón de Ánxela amencía soleado esta mañá, o seu sorriso contaxiaba e a súa mirada irradiaba ledicia, máis o solpor chegou de maneira inesperada.
Xa pasaran dez anos da chegada de Carlos á súa vida e nin un só día mudou os sentimentos que cara el tiña, e non imaxinaba, nin por un segundo, como remataría o día.
O reloxo marcou as 17.00h. Rematou a xornada de traballo.
Ás 18.00h. quedara con Carlos para tomar café.
A medida que a conversa sucedía, había algo estrano nela e de súpeto apareceu a gran nube gris que trocou o ceo de Ánxela.
- Temos que deixar a nosa relación. Estou namorado doutra persoa.
Esas verbas resoáronlle tan adentro a Ánxela que non puido nin responder. Quedou muda, petrificada, vacía... Tras uns segundos só atinou coller a taza de café, beber un sorbo e desaparecer entre o nubrado horizonte...
María
.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)