martes, 27 de marzo de 2012

Urdilde - PRAÍÑA: unha tarde de ilusión que chegou a pouco

Quedada da afección no campo do PRAÍÑA.
Tarde de sol.
Todo un autobús cheo arranca camiño do campo de fútbol do Urdilde para animar ao PRAÍÑA!

Pero a tarde resultou ser unha tarde de ilusión que chegou a pouco... O PRAÍÑA foi derrotado de maneira inxusta... Un gol moi cedo en propia meta fixo decaer os ánimos de equipo e afección onde os cantos propios quedaban solapados polo bombo dos verdes do Urdilde.
Pouco a pouco foise retomando o ánimo. Marcamos un gol, pero o tempo botóusenos enriba.

Sobre a arbitraxe...só poño a foto...jajajaja


A pesar do resultado co que marchamos, a afección non fai nada con criticar ao contrario ou ó equipo arbitral. O que nos toca é arroupar ó noso equipo, porque sí queridos compañeiros de grada, son eles os que nos dan a ilusión dun ascenso, son eles os que nos dan a alegría das victorias, son eles os que nos fan rir coa súa estrela máis mediática, son eles os que fan crer ás categorías inferiores que estando no PRAÍÑA tamén podes destacar. En definitiva porque son eles o equipo que nos representa!
Non remato sen dar antes unhas palabras ó xogador que posiblemente máis o precise, pois se todos quedamos de pedra, o sentimento que el puido ter só o sabe quen se viu na situación. Estas verbas van para Roi: Grandes defensas como Puyol, Piqué e Ramos, teñen tido ao carón do seu nome o "propia meta", e son Campións do Mundo... non o esquezas!
Exactamente foi o mesmo que isto, e non impide que se gañen grandes cousas!!


María
.

lunes, 19 de marzo de 2012

Historias sen final (VIII)

- Sentarse. Sentarse e vivir os momentos, disfrutar deles. Non vivilos por vivir e a correr, senón sentir cada un e gravalos ben para que perduren no recordo por sempre. Por que é certo que a maioría das veces descubrimos o que tiñamos cando notamos a falta e non o recoñecemos cando o temos diante. Si vives cada momento con ilusión logo terás a que botar man, na túa mente, cando eses momentos se devanezan e non estean presentes fisicamente, e así poder seguir tendo esa felicidade.
- Canta razón tes avoa.
- Razón en que, meniña?
- No que dixeches dos recordos.
- Non me lembro. Ti quen es?
- Son Carla, avoa. A túa neta máis nova.
- Carla! Ainda lembro cando eras unha rapariga e viñas onda nós as fins de semana. Que momentos tan felices!

María
.

[O 2011 foi o ano do Alzheimer, pero non deixou de existir no 2012]

viernes, 9 de marzo de 2012

Cousas efímeras

-Que fas?
- Estou buscando sen atopar, á musa da inspiración. Un non é dono dela, e non sabe cando chegará, nin por canto estará contigo. Por veces acompáñate tempadas, outras breves instantes. Aparece tan fugazmente como desaparece facendote ver que todo o que se posúe é efímero. Facéndote ver que un, só é dono daquilo abstacto que pode levar dentro de sí.
María
.

Seguidores