FELICES FESTAS 2014

 
Mércores, 24 de Decembro do 2014.

Pola noite cea típica de Nadal para celebrar, sempre que se poida, en familia. Pero mentras a hora da cea non chega...é un día máis de traballo, ou pode que non sexa un día máis...

Moitos dos "meus" residentes non se decatan de en que datas estamos, cousas da memoria maioritariamente, pero noutros casos son plenamente conscientes e tamén lles gusta facer algo diferente para diferenciar este día do que foi o anterior. 

 

Unha das moitas e diversas funcións do Departamento Psicosocial é a de manter estimuladas as mentes dos residentes, levantarlles o ánimo, mantelos motivados. Darlle ritmillo, sorpresas, momentos e recordos diferentes e especiais á súa vida na residencia, como poderían ter na súa casa. E ainda que este ano moitos residentes da Residencia Puentevea (da que son psicóloga) foron á casa coa familia, outros quedaron coa segunda familia. E si estas son datas especiais, nós intentamos darlles unha alegría e pasar unha tarde de festa previa á cea de noiteboa.

Hai que pensar que poden esquecerse dos nomes, de acontecementos... Pero nós non podemos esquecer que seguen tendo sentimentos, manifestando emocións. Que non recordarán o suceso de hoxe no mañá, pero que vivirán o presente coma nunca.

Foto de Residencia Puentevea

E si ademais de alegralos, se consegue a implicación de todos os profesionais presentes no turno para intentar animar a vida de quen ás veces cree que non lle queda máis que vivir... o traballo está feito, e merece a pena...

FELICES FESTAS

 

María

.

 

Sp. C. Praíña 2 - 3 Cacheiras: unha xornada "in crescendo"

In crescendo en varios e diferentes aspectos...

     Despois dun tempo sen poder ir ver ao meu equipo ao campo, tiña marcado o encontro de hoxe na axenda e gardadas as horas para estar no campo aguantando fixese o tempo que fixese.

E despois de un tempo sen escribir entradas deportivas hoxe fun ao campo con ilusión, decidida a apoiar ao meu equipo e coa idea clara de logo escribir sobre o encontro como xa fixera en anteriores ocasións.

    A cousa comezou...pois como comezan todos os partidos...sacando do medio e a por todas dende cada lado do campo. Pero a situación mudou para o Praíña e o Cacheiras adiantouse.

    A verdade...ainda que non queda moi ben dicilo...o árbitro estaba deixando moito que desexar e botei en falta a Teresa Filloy, á cal poderedes recordar de outros partidos semellantes apoiando ao Praíña!

    O que tampouco vai quedar ben decir, poden ser as críticas que faga cara o meu equipo, pero as verdades hai que decilas...e pretendendo sempre que se tomen como algo constructivo. Ainda que todo empezou como comezan todos os partidos, non todo foi igual e abreuse una brecha no campo, entre os xogadores, entre os técnico-futbolistas, e ata a aficción non brillaba como debía (entre a cal me inclúo). Por momentos parecían non entenderse, cousas normais a verdade, pero que iso non sexa o motivo de que un partido non engraxe, porque pode arrastrar a outro, e a outro...e o Praíña é un equipo, un clube con moita historia, con moito esforzo... E pouco a pouco ese esforzo vaise vendo recompensado. Adícaslle moito tempo ao equipo e hai que saber disfrutar ese tempo, facer equipo e marcar goles.

     A pesar de todo, a intensidade ía medrando. O Cacheiras logrou marcar tres goles, pero o Praíña recortou distancias cos goles do número 9, que para iso temos un 9, e tamén do número 4. Teño que dicir que se puido empatar xa que como menciono, o equipo foi in crescendo, pero a sorte non acompañou e o 7 non estivo nada atinado. Ainda así, a medida que pasaban os minutos a calidade era mellor, as forzas non disminuían, aumentaban os goles e a esperanza dos afecionados ía a máis.

 

  Gustaríame resaltar o traballo da defensa, que supoño que pode estar mellor, pero que soubo facer varias xogadas moi boas que evitaron una derrota peor. As carreiras das bandas, que eran impresionantes. Pero sen dúbida o meu 10 vai para os nosos "hooligans" a pé de portería rival dando todo!!


 

     Algo fallou, e perdimos, terán que analízalo os xogadores e o adestrador, que creo que non estivo moi acertado...pero as lamentacións non poden ocupar lugar. Análise e a preparar o seguinte partido, que ainda vos queda moito que demostrarlle a esta afición. Agora só queda pensar no próximo domingo fronte o Carcacía, partido que tamén irei ver e ante o cal espero que poidamos sacar puntos xa que irei con acompañante rival e o vacile pode ser tremendo...

     Ata aquí a opinión dunha que estaba sentada nas gradas co número 225 de socia!

Ánimo Praíña que queda moito!!!

María
.