Sobre Psicoloxía...

-----

VACACIÓNS: pero xa se acaban?

por María Vázquez Rey

Pois si. E tirando de refraneiro, que ben se está cando se está ben, pero xa se sabe, todo o bo remata e cando un está ben o tempo pasa sen darse conta.

E agora que? Volvemos ao de sempre, á rutina. E aínda que ás veces a rutina sexa o traballo, os estudos ou a familia que escollimos e polo que loitamos, pode que tamén cause en nós certa apatía ou desgana. Entón poñémonos tristóns, melancólicos, cansámonos antes, fáltanos concentración, parece que non damos feito as cousas, o noso comportamento é cambiante, enfadámonos facilmente…todo aquilo contrario a vacacións vémolo negativo. E a esto chamámoslle: Síndrome Postvacacional.

Pero non lle pasa a todo o mundo, uns temos mellor capacidade de adaptación ca outros. Cando fracasa a adaptación entre as vacacións e a vida activa diaria, entramos nese estado.

Decir que o mellor remedio é a prevención, pero…Que facer para evitalo? Tanto para nenos coma para adultos, débese regresar con tempo das viaxes e intentar retomar o horario habitual da rutina un par de días antes de comezar. Abordar as actividades laborais progresivamente priorizando as máis importantes. Respetar as horas de sono, evitando sestas os primeiros días. Non abusar do alcol nin da cafeína xa que poden aumentar os síntomas do Síndrome Postvacacional. Facer deporte. Cortar os pensamentos que veñen unha e outra vez á cabeza, vai dar un paseo, fai algo que che guste, escoita música, o que sexa para cortar a cascada de pensamentos que non levan a ningures. Organiza o tempo e divírte ainda que non sexan vacacións, ter un hobby ou unha afición axuda a reducir a ansiedade e o estrés. Pon límites e aprende a decir NO, eso axuda a asumir o control. Fíxate no positivo, ao longo do día tamén nos pasan cousas boas e situacións agradables. Ten PACIENCIA e NON te RESIGNES, este Síndrome é temporal(10-15 días), unha vez na rutina desaparecen, todo é cuestión de tempo e actitude. Recordar, como consello, que cada persoa é un mundo, e si se prolonga e un só non pode, debe acudir a un especialista.  

[Escrito para o TEOVIVO, xornal mensual de Teo, do mes de Setembro]

------

 

"As emocións na Enfermidade de Alzheimer" (EA)

por María Vázquez Rey

            Como din por aí, se non pasa nada antes, todos imos chegar a vellos. Polo tanto, envellecer, é algo inevitable. Isto moitas veces non é un problema, outras...digamos que non é como se esperaba. Nin a persoa que se fai maior, nin aqueles cos que convive, que polo xeral, suelen ser familiares que se convirten en coidadores principais da persoa maior e que nunca debemos esquecer, pero esto xa outro día!

            Hoxe quería falarvos sobre os sentimentos e as emocións, pois a veces parece que as esquecemos cando un se fai maior e pensamos que os mimos, os aloumiños e as "tonterías" son cousas de nenos, pero o certo é que non. O certo é que nos gustan a todos.

            Unha das enfermidades que os "adultos maiores" sofren na sociedade de hoxe en día, é a Enfermidade de Alzheimer (EA) que entre outras cousas afecta maioritariamente á memoria facendo que as vivencias non se poidan grabar na nosa mente e que pouco a pouco nos vaiamos esquecendo do que vivimos, o que implica esquecer tamén ás persoas coas que os compartimos.

            Da mesma maneira que interpretamos na cara da xente, sexa a raza que sexa ou teña a idade que teña, o xesto da emoción que nos quere expresar, unha persoa con EA reaccionará aos estímulos emocionais e comprenderaos incluso ata nas fases máis avanzadas da enfermidade. Se lle chillamos con enfado, asustarase e si lle falamos suave entenderá a situación como agradable. Poderán esquecerse do noso nome, pero recoñecerán nos nosos xestos o cariño e a relación especial que tiñan con nós sentíndose tranquilos e confiados. Esa sensación de "este sóname e non sei de que" que a veces nos pasa e nos deixa pensativos e molestos un cacho, convértese para eles no día a día.

            As persoas con EA seguen tendo sentimentos. Esquecen o que pasou, o que sentiron e fixeron, pero sinten e actúan no presente. Ter EA non os libra de enfadarse, chorar, rir ou querer.

 

[Escrito para o TEOVIVO, xornal mensual de Teo, do mes de Febreiro]

------

 

"NADAL DE TRABALLO NA RESIDENCIA PUENTEVEA"

Unha das moitas e diversas funcións do Departamento Psicosocial é a de manter estimuladas as mentes dos residentes, levantarlles o ánimo, mantelos motivados. Darlle ritmillo, sorpresas, momentos e recordos diferentes e especiais á súa vida na residencia, como poderían ter na súa casa. E ainda que este ano moitos residentes da Residencia Puentevea (da que son psicóloga) foron á casa coa familia, outros quedaron coa segunda familia. E si estas son datas especiais, nós intentamos darlles unha alegría e pasar unha tarde de festa previa á cea de noiteboa.



Foto de Residencia Puentevea



Hai que pensar que poden esquecerse dos nomes, de acontecementos... Pero nós non podemos esquecer que seguen tendo sentimentos, manifestando emocións. Que non recordarán o suceso de hoxe no mañá, pero que vivirán o presente coma nunca.

E si ademais de alegralos, se consegue a implicación de todos os profesionais presentes no turno para intentar animar a vida de quen ás veces cree que non lle queda máis que vivir... o traballo está feito, e merece a pena...
 

-----
 

CORTO DE ALZHEIMER: Mejor saberlo...

 

Un vídeo con emocións.

 

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=j2_CBKSJwd8

 

Al ver el vídeo se pueden apreciar diversas emociones. Ternura, cariño, comprensión, frustración, negación, tristeza, amor...

A pesar de los momentos difíciles que puede representar el descubrir y convivir con una persona con EA, donde la negación de lo que está ocurriendo sea de lo primero que pasa, y la frustración de que no puedes solucionarlo, la resignación...al final el cariño que se tiene a la persona, el amor acaban descargando en muchos momentos ternura y comprensión entre los familiares y no familiares sobre el enfermo.

Sea o no una persona de carácter, que a veces es lo que hace más complicada la convivencia e interacción ya que al no ser consciente de muchas cosas el razonar todavía será más complicado; tener un envejecimiento satisfactorio implicaría poder sentir unas emociones positivas agradables. Sentirte querido por los demás tengas la edad que tengas y puedas hacer lo que puedas hacer.

Si siempre nos gusta que nos comprendan y nos presten atención, llegados a una edad dónde muchas veces seguimos siendo conscientes de que no podemos o no damos realizado ya determinadas tareas, cuánto más satisfactorio será para el envejecer que seamos comprendidos y nos muestren cariño aunque al mismo tiempo se vea que una persona mayor afronta con más entereza aquellos temas emocionales delicados que quizás alguien de mediana edad no lleva con tan buen saber..

Las personas con EA siguen teniendo sentimientos. Te olvidas de lo que ha pasado, de lo que has hecho, qué has sentido, pero sientes y actúas en el momento presente por muy corto que sea ese intervalo. Sigues manifestando emociones. Tener EA no te exime desde el minuto uno de no enfadarte, de no llorar, reír o querer.

María Vázquez Rey .- G-4875

------

 

DEMENCIAS:

 

Que é unha demencia?

Poderíamos definila coma un conxunto de trastornos dexenerativos do cerebro que producen un declive gradual da función intelectual (Pakin, 1947).

Caracterízase por un deterioro cognitivo, funcional e comportamental e que crean unha carga para a persoa e o seu entorno, e os problemas na memoria soen ser os primeiros en aparecer, ainda que a medida que a enfermidade avanza, o deterioro intelectual e emocional avanza tamén e da mesma maneira, agrávase.

 

A prevalencia mundial de demencia está entorno ós 24 millóns de habitantes. Cifra que tenderá a duplicarse en 20 anos.

 

Cales son as causas?

A día de hoxe, non se coñecen unhas causas concretas que provoquen demencia.

Na maioría prodúcese unha acumulación de material proteico que daría lugar ás placas seniles e ovillos neurofibrilares. Non se coñece o por que, pero parece ser que as proteínas se acumulan de maneira masiva xunto as neuronas facendo que estas enfermen e se destruia así o texido neuronal.

 

 

 

------

 

ALGUNHAS DIFICULTADES NA COMUNICACIÓN CON PERSOAS MAIORES

Temos que pensar que todos, antes ou despois, chegaremos a "ser maiores". E chegado ese momento aparecen certas dificultades á hora de comunicarnos co resto de persoas que nos rodean, ben porque non nos expresamos igual, ben polas complicacións físicas que puidesen aparecer na nosa persoa.

Poden darse dificultades cognitivas e motivacionais, son persoas cuns conceptos e crenzas, en parte, diferentes ás nosas.

Como todos, pero quizais ainda máis, precisan comprender o sentido das actividades que se lles propoñen.

Con frecuencia teñen prexuízos negativos  (fatalismo) acerca da súa capacidade para realizar ou participar en calquera actividade noca, e polo tanto, acerca da súa capacidade para contribuir a cambiar as cousas.

Que facer si nos toca convivir ou temos que realcionarnos con persoas maiores para mellorar a comunicación con eles?

Podemos tomar unha serie de precaucións...

Temos que ser conscientes das diferenzas entre os seus conceptos e os nosos, entre a súa linguaxe e a nosa. A única forma de que nos entendan é falarlle na súa propia linguaxe. E para isto non hai un manual que nos diga "linguaxe para persoas maiores", simplemente, temos que coñecer á persoa e adaptarnos a ela durante a comunicación.

Debemos ter perfectamente claro o sentido e a razón das demandas que lles facemos e xustificalas de forma que lles resulte comprensible todas as veces que sexa necesario.

Por outra banda, debemos ter en conta a inseguridade e fatalismo do noso interlocutor e afrontalo de forma sincera e realista. Para esto, é imprescindible que nós mesmos teñamos perfectamente claro o sentido do que pretendemos facer e sepamos transmitirllo con paciencia e confianza.

----

FASES NA DEPRESIÓN 

Explicadas gráficamente:

 -----------

Que me está pasando? Crisis de angustia.

Ás veces hai persoas que chegan a un punto na súa vida, que sen saber por qué e de maneira inesperada, comezan a sentir determinados síntomas que crean nelas unha preocupación e os leva a acudir ao médico de cabeceira e mesmo a urxencias.

Cando de maneira aislada, se comeza a sentir medo ou malestar intensos, e de maneira brusca se inician síntomas coma: 

-palpitacións, sacudidas do corazón ou elevación da frecuencia cardíaca. 

-sudoración. 

-temblores ou sacudidas.

-sensación de afogar.

sensación de atragantarse.

-opresión ou malestar torácico.

-náuseas ou molestias abdominais.

-inestabilidade, mareo ou desmaio.

-medo a perder o control ou volverse tolo.

-desrrealización ou despersonalización.

-medo a morrer.

-parestesias.

-escalofríos ou sofocacións.

Alcanzando estos a súa máxima expresión nos primeiros 10 minutos, Sendo o centro da nosa preocupación os síntomas somáticos que sufrimos, o que nos pasa, o que estamos a sufrir, é unha Crise de Angustia, ou máis coñecido popularmente como ATAQUE DE PÁNICO.

Que ademáis, ainda que se asocia aos momentos previos a algo que nos produce ansiedade, pode darse, e de feito moito máis comunmente do que se pensa, con anterioridade ao evento que nos ten envilo, ou mesmo pasados meses dende que o noso centro de preocupación e atención cesou. Por exemplo: semanas antes dun exame importante, ou meses despois de que un coidador habitual perdese ao familiar que coidaba. 

Como dato interesante, existe gran cantidade de pacientes que sofren crises de angustia e mostran elevados graos de responsabilidade nas súas vidas. 

---------------

"La piel que habito"

Unha peli incrible.
Realmente si toca o tema psicolóxico como se decía. Rara vez recomendo pelis de Almodóvar, non sei si me saío do normal ou non, pero...
En cambio esta peli ten algo diferente, creo que os actores o fan xenial, o guion é extraordinario e a música algo esencial.

Hai que ver o mal que senta non ser capaz de adaptarse a un suceso estresante, a un cambio vital, á pérdida humana dun ser querido.

Deixovos o trailer, si a vedes, contádeme que vos pareceu!


http://youtu.be/6fT4UE0aXYY

--------------------------

Teoría explicativa de los trastornos alimentarios:

 Teoría de la Restricción: (Herman y Polivy, 1980)

Nace con el ánimo de aprovechar lo válido en hipótesis anteriores (hipótesis de la externalidad e hipótesis de la actividad emocional) y superar sus deficiencias.

Estas hipótesis anteriores derivan de una inferencia incorrecta, pues de una característica física (peso) se sacaban los criterios conductuales.

Pero una cuestión pasada por alto era que los obesos o gordos se habían sometido a dietas más frecuentemente que los normopeso, por lo que había que abandonar el foco de atención en el peso para centrarse en el concepto de restricción de ingesta.

Herman y Mack (1975) definen la restricción como la intención que tiene el individuo de restringir voluntariamente la ingesta con el fin de mantener o conseguir el peso que considera ideal.

La restricción se ve como un  continuo donde los restrictivos (continuamente comprometidos) y los no restrictivos (no dan importancia al peso) están en extremos opuestos.

Un restrictivo puede tener éxito con su dieta, pero la presencia de "desinhibidores del comer restrictivo" interferirán en su autocontrol llevándoles a comer en exceso. Es decir, el restrictivo que rompa o crea romper su restricción, "contrarregulará", comerá de manera desaforada.

La restricción se puede evaluar con la Restraint Scale, que tiene dos factores: fluctuación en el peso e implicación en la dieta.

Los autores de esta teoría llegan a plantear una relación causal entre hacer dieta y los episodios de atracones.

La mayoría de las veces el comienzo de la Bulimia Nerviosa coincide con un período de restricción de alimentos. El riesgo de que una persona que haga dieta sea diagnosticada de Bulimia Nerviosa es de 8 veces mayor que las que no lo hacen.

[fuente: manual de psicopatología, vol 1, edición 1995, p. 548 - 549]

----------------------------

Tras unha petición anónima... 

Criterios diagnósticos para "EPISODIO DEPRESIVO MAYOR" 

[DSM - IV - TR]

 

- Presencia de 5 o más de los siguientes síntomas durante un período de 2 semanas, que representan un cambio respecto a la actividad previa. Uno de los síntomas debe ser estado de ánimo deprimido o pérdida de interés o de la capacidad para el placer.

 1. Estado de ánimo depresivo la mayor parte del día, casi cada día, según lo indique el sujeto o lo vean otros.

 2. Disminución acusada del interés o la capacidad para el placer en todas o casi todas las actividades, la mayor parte del día, casi cada día.

 3. Pérdida importante de peso sin hacer régimen, o aumento de peso. O pérdida o aumento de apetito casi cada día.

 4. Insomnio o hipersomnia casi cada día.

 5. Agitación o enlentecimiento psicomotor casi cada día.

 6. Fatiga o pérdida de energía casi cada día.

 7. sentimiento de inutilidad o de culpa excesivos o inapropiados casi cada día.

 8. Disminución de la capacidad para pensar o concentrarse, o indecisión, casi cada día.

 9. Pensamientos recurrentes de muerte, ideación suicida recurrente sin un plan específico o una tentativa de suicidio, o un plan específico para suicidarse.

- Los síntomas no cumplen criterios para Episodio mixto, provocan malestar clínicamente significativo, no se deben a ingesta de sustancias o enfermedad médica y no se explican mejor por la presencia de duelo.

 

--------

PERSOAS QUE SIGO DENTRO DA PSICOLOXÍA:

Robert Hare:

(Calgary, Alberta, Canadá, 1934), es un doctor en psicología e investigador de renombre en el campo de la psicología criminal. Es profesor emérito de la University of British Columbia donde sus estudios se centran en psicopatología y psicofisiología. Desarrolló la PCL (Psychopathy CheckList o lista de verificación en psicopatías) y la PCL-R (Psychopathy CheckList Revised o lista revisada de verificación en psicopatías), usadas para diagnosticar casos de psicopatía y útil en la predicción de posibles comportamientos violentos.  
 [ http://es.wikipedia.org/wiki/Robert_Hare ]

Tiven a oportunidade de poder escoitalo e coñecelo cara a cara no curso PREVENCIÓN DO DELITO A PARTIR DA DETECCIÓN DO RISCO da USC organizado por Mª Ángeles Luengo e Jorge Sobral. Un gran cerebro para a psicoloxía xurídica.

------

Clusters de la Personalidad según el DSM-IV-TR:

 ---------

Entre tanto malestar psicolóxico...

... psicopatoloxía, normalidade e benestar.

Cada vez máis escoitamos na sociedade frases como "non estou ben anímicamente" "é un problema psicolóxico"...

Afastándoem da psicoloxía popular direi que hai grados de alteración mental que non implican ausencia de saúde mental, polo que a psicopatoloxía non é un concepto oposto ao de saúde mental.

A Normalidade non é sinónimo de vivir optimamente.
Saúde, é un estado de benestar físico, mental e social e non só ausencia de trastorno mental (OMS).

Existen 6 variables que definen o estado de benestar:

Actitudes positivas cara un mesmo.
Percepción correcta da realidade.
Autonomía.
Competencia e axuste das demandas do medio.
Relacións interpersonais positivas.
Desenvolvemento e crecemento do potencial persoal.

[Rosehan e Seligman]

Trátase dunha variable continua, cantas máis variables, maior benestar.

Polo tanto, saúde e benestar son producto da interacción complexa entre factores biolóxicos, psicolóxicos e sociais.

Todo conta, pensádeo.
----

SABÍAS QUE... todo o relativo á expresión do afecto é síntoma importante do desenvolvemento da Esquizofrenia?
- Apatía/abulia: incapacidade para iniciar ou persistir nas actividades.
- Abulia: ausencia relativa da fala.
- Anhedonia: aparente falta de pracer. Indiferencia por actividades que polo común resultan pracenteiras.
- Afectividade plana ou aplanamento afectivo: non afloran as emocións cando sería de esperar que se expresasen. Parece que a aqueles que padecen este síntoma non lles afectasen as cousas. Poucas modificacións da expresión facial.
[síntomas negativos de quen padece esquizofrenia]

SABÍAS QUE... o tipo de alucinacións máis habitual é a auditiva? Cando éstas se producen, a área máis activa do cerebro é a que se coñece como "área de Broca", encargada da producción verbal. Polo tanto, os suxeitos que din escoitar voces, non escoitan a voz de outras persoas, senón o seu propio pensamento.

SABÍAS QUE... na Anorexia Nerviosa (AN), a taxa de suicidio é do 3%? Isto convértea na 2º causa de morte logo da desnutrición.

Época de avaliacións definitivas: fin de curso, exámenes finais, selectividade...

Estres, estres, estres... iso será o que a maioría dos estudantes máis sintan e repitan nas próximas datas.
Achégase a hora de pechar o curso (ainda que moitos din que iso non pasa ata setembro) e o nivel de estres e ansiedade sube. 


Os exames son unha das formas de avaliación, e desgraciadamente a que na maioría dos casos conta de maneira definitiva na decisión de aprobar ou suspender ó alumno. Da igual todo o que traballases durante o curso, pois se tes un mal día, (perdoade a expresión) "cagáchela".


Esta extraña enfermidade que se padece nesta época e que soe ter como síntomas a sudoración, irritabilidade, falta de apetito, insomnio, hipersomnia, taquicardias, mareos, etc... tranquilos, é o estrés!!

O estrés en dosis moderadas é preciso, pois gracias a el activámonos e traballamos, moitas veces, de maneira máis eficaz. É o que fai que nos movamos e digamos: "hai que acabar". Pero que pasa cando sobrepasa o moderado? Pois que produce en nós esos síntomas e obtemos como resultado a resposta inversa. O cal, nos pode causar un problemón. 


Para axudar a controlar esta época, unhas recomendacións:


- Os atracóns nunca foron bos, pois nos estudios tampouco. Debe ser algo continuo e deixar os últimos días para repasar.
- O estudio debe ser productivo, sen distraccións. A hora de estudio ha de ser sen móbilos, internete...iso no descanso, que tamén é necesario!
- Tamén é necesario durmir entre 8 e 9 horas, o que deixa ainda 15 de vixía, que ben aproveitadas dan para moito. Estudando 5 pola mañá e 5 pola tarde ainda quedan 20' de sesta e outras horiñas para estar cos amigos ou facer deporte.
- Nada de pastillas, estimulantes ou tranquilizantes. Producen falsas sensacións.
- Facer exercicio, axuda a relaxarse sen necesidade de fármacos, durmiremos mellor e estimularemos o cerebro, polo que estaremos máis receptivos e resultará mellor a hora de estudio!
- O día anterior, repasar a partir de resumos, ainda que si un se ve capaz é mellor dedicalo ao ocio!


E se non se da feito isto e non sabemos si o atracón acabará ben...só queda dicir: alea iacta est!

María
.


Sobre Educación e Intelixencia...

Coas cifras de indisciplina e fracaso escolar que existen, e se non queremos volver a unha educación autoritaria, debemos modificar/adecuar a educación. En moitos aspectos.


http://youtu.be/ieQRZVf6qKA

Encantada de que se lle dese o premio a Howard Gardner!

http://youtu.be/5VR8XaExRhg

----------

"Por qué estudiar Psicología..."

Un toque de humor...

- Porque vaya donde vaya solo veo gente con trastornos
- Porque conozco enfermedades que no salen ni en House, Anatomía De Gray ni en Expediente X
- Porque me di cuenta de que la gente está fatal
- Porque no leemos la mente
- Porque en casa no me dejaban tener mascota y adopté a Sniffy
- Porque se ver un problema donde tu solo ves un mal día
- Porque no sabía dónde me metía
- Porque indago en la vida de mis hermanos, padres, amigos, novio/a... sin que ellos lo sepan pasandoles test de trastornos mentales, traumas infantiles, desordenes de personalidad, motivación…
- Porque para ligar en la facultad habría que cambiarse de sexo
- Porque yo lo valgo
- Porque a lo hecho pecho
- Porque soy una persona de costumbres y me gusta ver la memoria en todas las asignaturas
- Porque estoy esperando el día en que me convaliden House, Anatomía de Gray y hospital central por creditos libres
- Porque quería ver cómo profesores con doctorado se ponen de los nervios al no saber encender un ordenador o proyector, al no saber subirles el volumen etc etc etc
- Porque los profesores se creen que dar clase es simplemente leer lo que pone en las diapositivas de power point
- Porque me apetecía saber cómo usar el SPSS y ahora me persigue a todas partes
- Porque me sobraban los amigos y me puse a pasarles miles de test y ahora ya no me hablan
- Porque me gustan los riesgos y aprobar estadística en última convocatoria
- Porque queda guai decir has exo un ANOVA (aunque no sepas ni para que sirve)
- Porque cuando un día estás triste ya piensas que vas a entrar en una depresión profunda
- Porque cuando te aburras siempre podrás jugar con Sniify
- Porque tengo motivación intrínseca por la tarea de hacer esta carrera
- Por todo esas horas que se pasan fuera de las aulas en el bar tomando cervezas
-Porque puedes decir palabros como homocedasticidad, procrastinación, anhedonia o munificencia y saber de lo que hablas
- Porque cuando quedamos todos juntos y decimos que somos estudiantes de psicología nos miran raro
- Porque estudiar psicología no implica descifrar los sueños que tengas
- Porque gracias a Antropología nos conocemos todas las tribus habidas y por haber
- Porque inventaron la cosa menos motivante y menos emocionante del planeta, para luego bautizarla con el nombre de "Motivación y Emoción"
- Porque te quisiste quitar en el bachillerato de sociales de asignaturas como biología, matemáticas....y en esta carrera las tendras todas
- Porque primero de carrera parece cualquier otra carrera menos psicología
- Porque es cociente intelectual, no coeficiente
- Porque somos psicólogos, no psicoanalistas
- Porque no tenemos super poderes
- Porque no adivinamos el futuro
- Porque sabemos cosas como que estar enamorado es tener desactivada la parte frontal del cerebro (del razonamiento) y niveles altos de dopamina
- Por las fiestas que nos pegamos
- Porque somos raros y diferentes
- Porque antes de terminar la carrera ya sabemos que estamos locos y nuestro primer objetivo al terminar es autocurarnos
- Porque desde que entré en la universidad Pavlov se ha convertido en mi mejor amigo
- Porque somos demasiado listos para estudiar una ingeniería cualquiera
- Porque en primero de carrera no somos estudiantes, si no conejillos de indias para los estudiantes de otros cursos
- Porque nos mandan tantos test, encuestas, cuestionarios que tenemos que pasar, que al final la mitad de los sujetos nos los acabamos inventando
- Porque me gusta dar en la introducción de todas las asignaturas a Darwin
- Porque todo el que estudia psicología es porque está mal de la cabeza
- PORQUE DENTRO DE UNOS AÑOS SERÉ PEDAGOGO, ASISTENTE SOCIAL, BIÓLOGO, ANTROPÓLOGO, FISIÓLOGO, ESTADÍSTICO Y FILÓSOFO AUNQUE EN MI DIPLOMA SOLO PONGA: LICENCIADO EN PSICOLOGÍA


Dedicado a "jueves Clínicos"

--------

Aquí deixo o enlace a unhas das entradas relacionadas coa psicoloxía e que publiquei antes de ter creado este espacio que se adicará só ao tema psicolóxico:

http://mariavazquezrey.blogspot.com/2011/03/entre-tanto-malestar-psicoloxico.html

http://mariavazquezrey.blogspot.com/2010/09/la-lista-best-workplaces-espana-2010.html

http://mariavazquezrey.blogspot.com/2010/09/el-proceso-de-coaching.html